Hayatımın en garip 3 -4 ayıydı.
Tartıya çıktığımda hayatımda hiç görmediğim bir sayı gördüm. 9lar 2ler 922992929992.... Beynimde algıladığım sayı buydu.
92'ydi. yanımda ablam vardı kafamı kaldırdığımda ablamın bana "yok artık" bakışları attığını gördüm. Yer yarılsaydı yerin dibine girseydim, göğe yükselseydim(tabi o anda göğe yükselmeyi düşünürken bir yandan o kiloyla nasıl yükseleceksin, diyordum kendi kendime.), yada ne bileyim boynum tutulsaydı da kafamı kaldıramasaydım. O bakışı görmeseydim.
Demekki kafama dank etmesi için o sayıyı görmem gerekiyormuş.
Babamın beni tombişim, şişman rambom diye sevmesi yada küçükken su yatağı dediğim göbeğine o an yatmak istediğimde "saçmalama göbeğim patlar yatarsan" demesi yetmiyormuş.
Evet o sayıyı gördüm ve kafama dank etti.
Gel zaman git zaman insanların gözleri önünde düşmanlarımı çatlata çatlata 2 3 ay içinde 30'a yakın kilo verdim.
Herkes bunun farkındaydı tabiki herkesten aynı şeyi duyuyordum "Çok zayıflamışsın, tatlım mükemmel olmuş" bu beni mutlu ettikçe hırslandırıyordu.
En sonunda 59 kiloya düştüm bu sefer insanlar "ölü gibisin tatlım biraz kilo al boyunda uzun" demeye başladılar.
Kilo almak istemiyordum ama psikolojik mi bilmiyorum, yemeye başladım, yedikçe tekrar kilo aldım ve insanlar bu sefer "evet evet çok güzel böyle" demeye başladılar. Onlar öyle dedikçe yiyordum. Yedikçe kilo alıyordum.
9 kilo aldım... 68 kiloyum.
Ve şuan duymayı istediğim tek şey "Yeme artık, eskisi gibi mi olmak istiyorsun"
Bu konuda babam yine bana yardımcı olacaktır eminim.
Eskiye dönmeye hiç niyetim yok umarım korktuğum başıma gelmez.
