Tears in Heaven (Architect Series #3) [Publish Under B&B Printing Service]

Epilogue

When I was still a kid, my mom always told me that life is worth living when you really live and aren't just existing. Tumatak sa isipan ko, dahil hindi ko pa naman alam ang purpose ko sa mundong ito, why not give my best in everything? I should live! I should embrace the beauty of life, including the pain, love, hatred, joy, and the people who made you breathe.

I transferred to South Institute during my senior year, and there I met the woman I never thought would be a part of me. I grew up without knowing what love feels like, how it feels when someone cares for you, and as you never quietly know you are unconsciously falling in love with the person you thought you never fall in love with.

Alam kong napaingako ako sa babaeng hindi ko kilala. Hindi naging problema sa akin iyon dahil katulad ng kapatid ko, napaingako rin siya sa ibang babae ngunit 'di tulad sakin, tinamaan siya ni kupido na kaya inurong ang kasal. I am enjoying the life. I enjoyed having an "no string attached" to someone. Ayoko sa seryosohan at malabong mataan ako ni kupido.

Isa sa dahilan ko kung bakit hindi ako nakikipagrelasyon sa iba ay alam kong maiiwan ko ito at masasaktan lang sa oras na makilala ko na ang babaeng papakasalan ko.

Everything is cool as it is. Sabay kami ni Shan manghaharot sa mga lalaki at babaeng estudyante sa AU. Kung anong trip ko gano'n din sa kanya. Hindi siya nagpapatalo sa akin.

"Mareng Shan, kamusta? Nakarami ba ngayong buwan?" tanong ko sabay upo sa harapan niyang upuan.

She laughed and nodded. "Apat, Rye! Alam mo kasi mga mabilis ma fall, e! Weak shit, especially ang mga Med students na boys, aba ilang araw lang ba naman hinarot ko manliligaw na daw! E, pasensyahan tayo kasi 'di ako nakikipagrelasyon!" 

Napatawa din tuloy ako sa sinabi niya.

"Bakit, ilan ba sa'yo? Ilan na ang babaeng nakasabunot sa mahaba mong buhok dahil sa sarap na nalalasap?"

"Gago, tatlo sa isang buwan," sagot ko at napakamot ng ulo.

Napahampas siya ng lamesa at umiling iling na animo'y dismayado sa akin.

"Tsk tsk tsk, weak amputa! Lalaki ka niyan? Duda na 'ko sa'yo, ha!"

"Tumahimik ka baka buntisin kita diyan!"

"Potacca! We don't do that shit, Rye!"  sigaw niya at pinaikot ang mga mata.

"Ilan ba nagpatirik ng mata mo?"

Pinanlilisikan niya ako ng mga mata niya at hinuli ang buhok ko sa inis.

"Gago, ka ba, ha?! Syempre himas lang! Tangina ka! Mapapatay ako ni daddy nang wala sa oras, e!"

That's how we used to treat each other before until we found out the will of our parents. They want us to get married. And everything has changed.

"Don't worry, I'll look after you from afar so that you will be comfortable," I said as I stared at her beautiful face.

"You don't have to do that, Rye.. after all, we're friends."

"Come on, Shan. Even you say that I know there's a gap between us now. It's no longer the same." I shrugged my shoulder.

Sa ilang araw kong pangungulit sa kanya dumidistansya siya. Minsan nakakatawa talaga, e. The closeness that we had faded in just a snap.

Kahit malayo siya, I always there wherever she is. Wala akong magawa dahil nangako ako sa papa niya. Shan might be look strong, but there's always a time a sobrang nakakapanghina ang mga tingin niya. Ang daming pinapahiwatig na siya lang nakakaalam.

Kilala siya sa AU. Maganda, matalino, approachable at matulungin kahit hindi pa niya kilala. Sobrang bait na hindi inalintana ang sarili para unahin ang iba.