ΡΟΖΑΛΙΑ

1.Λαγκεστρέμια.

~Δεν είμαστε πάντα αυτό που δείχνουμε, οι αδυναμίες μας είναι η δύναμη των εχθρών μας, η ασπίδα που έχουμε γύρο μας κρύβει το μεγαλύτερο μυστικό, την αλήθεια μας!~

~Λαγκεστρέμια~

Μια ξύλινη κούνια ήταν κρεμάμενη σε μια Λαγκεστρέμια, ένα δέντρο που η Ροζαλία είχε φυτέψει με τον πατερά της στο κήπο του σπιτιού τους όταν ήταν ακόμα πολύ μικρή. Είχε περάσει καιρός και το σκοινί από την κούνια με τα χρόνια είχε φθαρθεί, το χρώμα του μπεζ είχε γίνει ένα σκούρο καφέ ενώ κάπου κάπου μπορούσες να διακρίνεις πως το χρώμα του δεν ήταν αυτό, απλά με την πάροδο του χρόνου άλλαξε, ακόμα και ένα σκοινί με το χρόνο άλλαξε, σάπισε, λερώθηκε, αλλά οι αναμνήσεις όταν το αγγίξεις θα είναι ακόμα εκεί, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Η άνθηση του ήταν ένα έντονο ροζ, όταν η Ροζαλία είχε πρώτο δει το χρώμα, είχε απογοητευτεί, δεν ήταν από τα αγαπημένα της χρώματα,  θεωρούσε πως ήταν πολύ κοριτσίστικο και εκείνη πολύ αγοροκόριτσο για να της αρέσει, αλλά ο πατέρας της κάθε φορά που την άκουγε να παραπονιέται, επέμενε πως αυτό το χρώμα έκρυβε το μεγαλύτερο ταμπού, ήταν και είναι ένα όμορφο χρώμα που προκύπτει από το κόκκινο. Το κόκκινο περιγράφει τα έντονα συναισθήματα που νιώθουν οι άνθρωποι, τον ερωτά, το πάθος, ακόμα και το μίσος, γιατί όπου υπάρχει μίσος υπάρχει και αγάπη, όσα χρονιά και αν περάσουν, ακόμα και αν το χρώμα αλλοιωθεί, θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα σου ένα κομμάτι του σε μια πιο ξεθωριασμένη απόχρωση, ροζ!

Πολλοί το κρίνουν, το περιγράφουν ως ένα κοριτσίστικο χρώμα, το διακρίνουν και επιλέγουν ποιος θα το αγαπήσει ή ακόμα και ποιος θα το φορέσει, κάτι που σε κανένα άλλο χρώμα δεν συμβαίνει, ακόμα και το μπλε που θεωρείτε πιο αγορίστικο, αν το επιλέξει μια κοπέλα, δεν θα κριθεί από αυτό...και το έβρισκε άδικο, αυτός ήταν ο λόγος που το υπερασπιζόταν...ίσως και επειδή ήταν το αγαπημένο χρώμα της γυναίκας του.