Gece geç saatlerde eve yürüyerek gelmene Dream
Mᴀʀᴋ
Mark pratikten geç dönecekti, buda demek oluyorki işten sonra seninle eve doğru yürüyemeyecekti. Otobüs durağının tam olarak nerede olduğunu bildiğinden emin oldu ve otobüse bindiğinde ve eve geldiğinde ona haber vermen için seni tetiklemişti. O bir liderdi, nasıl talimat vereceğini biliyordu. Ne yazık ki patronunun sana fazladan mesai verdiği uzun ve stresli günün ardından endişeli ve erkek arkadaşına Mark'a iyi olduğunu söyleyen bir mesaj göndermeyi unutmuştun.
Yurta en yakın durakta indiğinde, yürümeye başladın, arkandan gelen koşma ayak seslerini duyduğunda donmaya başladın. Arkandaki kişi kollarını etrafına doladığında korku iniltisi verdin, yüzünü ya da herhangi bir şeyi göremiyordun, bir sonraki sokak lambası ise arkandaki kişi görmen için uzaktaydı.
"L-lütfen beni incitme-"
"S/a? Neden seni inciteyim özellikle kimsenin seni incitmediğinden emin olmak için buraya gelmişken?"
Mark
"M-mark," kollarını boynuna doladın, gözlerinde olduğunu bilmediğin gözyaşları düşmeye başladı.
"Bebeğim... içeri girelim tamam mı?" Sesi seni bulduğu için daha yumuşak ve şefkatliydi. Sana söylediği gibi mesaj atmadığın için sana kızgındı ama korktuğunu biliyordu ve pratiktende geç çıktığı için biraz üzgündü- tek başına eve gitmen bile onun suçuydu.
Seni kanepeye oturtup önüne çömeldi.
"Bana mesaj atmayınca endişelendim, sana bir şey oldu sandım. Bu yüzden otobüs durağında beklemek için dışarı çıktım. Sadece bendim ama sen başka biri olduğunumu düşündün?" Burnunu çekerek başını salladın.
"Belki artık bu kadar geç çalışmamalısın bebeğim, ya da belki SM'de çalışmaya başlayabilirsin, istersen sorabilirim-" geri çekilmeden önce ellerini Mark'a sardın, dudaklarını onunkilere bastırdın.
"Burada biraz kalalım tamam mı?"
Rᴇɴᴊᴜɴ
Renjun senin gelmeni yurtta bekliyordu, sana sarılarak film gecesi yapmak istediği söyleyerek mesaj attığında ailenin yanındaydın.
Sadece 5-6 blok ötede olduğu için yurda yürüyerek gitmeye karar verdin, yolda yürürken fark ettiğin şeyler karanlık ve kıştı.
Uyudukları için ailenden seni bırakmalarını isteyemezdin. Yani iş başa düşmüştü!
Sokakta yürürken 2 blok ötedeydin, gece boyunca gürültülü bir gök gürledi ve bu seni korkutmuştu. Kısa bir süre sonra başlayan yağmur, yürüyüşünün hareketli bir iş(?) haline gelmesine ardındanda maraton koşarmışçasına hızlı koşmana sebep oldu. Titreyerek yudun kapısını çaldın.
"BabyYYYYYYY-" Renjun'un sesini duydun ve gülümsedin, kapıyı açar açmaz sesi kesildi, gözleri titreyen ve hacim olarak dahada küçülmeye başlayan sana dikildi.
"Yürüdün mü??"
Seni içeri çektikten sonra seni odana götürdü ve sıcak duş almanı ve kuru giysilerini yatağın üzerine hemen giymen için bıraktı.
"Ben atıştırmalıkları hazırlayacağım tamam mı? Bir şey olduğunda bana haber ver." Yürüdüğün için üzüldüğünü biliyordun, sana defalarca ona daha çok güvenmen gerektiğini söylemişti. Başına hızlı bir öpücük yerleştirip odadan çıktı.
Çabucak duş alıp daha sıcak hissetmek için hemen giyindin. İkinizde kanepeye oturduğunuzda film oynatma tuşuna basmak yerine sadece sana baktı.
"Bebeğim, geceleri tek başına öylesine dolaşamazsın, ya başına bir şey gelseydi? Harap olurdum! Bir daki sefere lütfen bana haber verki ben seni alıp öyle birlikte eve yürüyelim." Gülümseyip seni göğüsüne çekti.
