The Demon's Bride

Dai 1-shō

"Walangya ka, umalis ka dito sa pamamahay ko! Sa lahat ng babae dito sa ating lugar, anak ko pa ang pinag-interesan mo!", halos buong condo unit ay rinig ang boses ni Mama, nag-aaway na naman sila ng kinakasama niya at alam ko, ako ang dahilan ng away nila. Lagi naman ganyan, lahat ng karelasyon ni Mama ay nauuwi lang sila sa hiwalayan. Kahit natatakpan ng kamay ang aking tenga ay rinig ko pa rin ang sigawan nila. Lalabas sana ako sandali ng kitang-kita ko na nasa labas ng condo unit ang aming mga kapitbahay at pinag-uusapan na naman kame. Malamang irereklamo na naman kame sa management. Alam ko na rin ang iniisip nila at sa puntong ito hindi ko na pinapansin, sanay na siguro ako sa ganitong situwasyon namin ni Mama.

Nabigla ako sa malakas na pagbukas ng pinto ng kwarto nina Mama. Malamig ang tingin sa akin ni Mama. Bigla akong kinabahan. Sanay ako sa tingin ni Mama kapag nag-aaway sila ng kanyang nobyo, pero galit dati ang lagi kong nakikita sa kanyang mata subalit ngayon wala, blanko, walang emosyon ang kanyang mata. Para bang wala siyang pakialam. Mas gusto ko pang galit siya sa akin at least may nararamdaman siya, may pakialam, pero ngayon, hindi ko alam.

Walang kibo, ay umalis ang nobyo ni Mama. Tumingin ito sa akin, agad kong iniwasan ang tingin niya.

"Ma,"
Sinubukan kong lumapit kay Mama pero agad niya akong pinagsaraduhan ng pinto. Gusto kong kumatok pero mas pinili ko na lang iwan muna si Mama at minabuti na lang gumawa ng hapunan.
Habang nagluluto ay pinagkaabalahan ko aking cellphone. Ngayon ko lang napansin na wala ibang nakarehistro sa contacts ko bukod kay Mama at sa adviser ng klase namin. Ganito ba talaga ako ka loner at kahit isang classmate ay wala akong cellphone number? Kaibigan? Naisip ko na kahit sa pagkabata ko ay wala akong naging matalik na kaibigan. Kaya minsan naiinggit ako sa mga palabas sa tv na may kaibigan ang mga bida na puede nilang pagsabihan ng problema.

"Tapos ka na dyan?",
Muntik ko nang maihulog ang aking cellphone dahil sa biglang pagsulpot ni Mama sa kusina.

"Malapit na ito Ma. Gutom na po ba kayo?", Naiilang na tanong ko.

"Pagkatapos mo dyan, sumunod ka sa aking kwarto."

Tatanungin ko pa sana siya kung bakit pero hindi ko na nagawa kasi tinalikuran niya agad ako. Hindi niya rin sinagot ang tanong ko. Ilang minuto lang ay luto na rin ang ulam, ihahain ko na rin ang pagkain sa mesa   at nang makapaghapunan na rin kame.

Agad akong pumunta sa kanyang kwarto para katukin siya at sabay din bumukas ang pinto. Sumaglit sa aking tingin ang isang pulang maleta na nasa likod ni Mama. Ang pagkakaalam ko wala siyang ganyan maleta. Kasi ang hilig niya ay dilaw.

"Pasok ka muna, Sanem", bumukad sa akin ang malawak na kuarto ni Mama. Sa papalit-palit namin na bahay, gusto lagi ni Mama sa kanya ang malawak na kuarto. Walang choice, si Mama pa kasi ang nagbabayad, I'm still highschool student.

"Upo ka", sabay turo sa akin ang mini sala.

Tahimik akong umupo, sabay tingin kay Mama na kumuha ng wine sa kanyang bedside table.

"Gusto mo rin?", alok niya sa akin.

Humindi ako, ayoko sa mga drinks with alcohol. I mean, hindi ako puede kasi I'm allergic to any form of drinks na may small portion of alcohol. But sad to say lagi ito nakakalimutan ni Mama.

"By the way Ma, may sasabihin po ba kayo sa akin?", tanong ko agad, gusto ko na kasi lumabas agad sa kwarto, hindi ako comfortable sa presence ni Mama. We never had a long conversation before. We barely talk to each other. She is rather more focus on her work and other stuff than on her daughter.

"I decided to transfer you in other school.", She blurted out without second thought.

"W-why?", Nagulat ako pero ito lang ang lumabas sa bibig ko.

"I already called the school person in-charge for your  immediate transfer as well as to the new school, you'll be in a border school. So better settle your things cause I'll take you there tomorrow in the morning.", she continued but as for me, I'm really confused. Why now? Does she hated me that much?

"But Ma, I'm ok with my school now. I'm barely coping up with the adjustments. Six months pa lang ako dito sa school. Now, you wanted me again to be in another school?", I've got the guts to answer back and question her decision. However, I'm trembling to the bone.

" Do you question my decision Sanem Lee Monteza?", she's being serious. Her voice went up. Mataman niya ako tinitignan.

"No Ma, it's just that......"

" Go to your room and pack your things up. I don't want to be late in my work or else I'll leave you and let you go alone to your new school.", She said that before she left me here almost want to cry.

Why is she like this to me? So mean, ungentle, harsh? I'm her daughter, I want to be next to her. But what can I do to change her decision?