Flikken Maastricht

1.

Zwoegen en afzien op de pedalen. keren en draaien, korte klimmen en afdalingen, smalle wegen en vluchtheuvels. De vier vrienden ondervonden op een zonnige zaterdag voor de zoveelste keer hoe zwaar de enige wielerklassieker van Nederland moest zijn voor de professionele renners. die zouden de dag erna in actie komen. nu was het hun beurt. de vier waren, laat in de middag, in gevecht met gulperberg. het glooiende landschap van zuid-Limburg trok toeristen massaal aan, leek op ansichtkaarten ronduit betoverd, maar fietsend konden ze er ineens veel minder sympathie voor inbrengen , in ieder geval berg op."wisten jullie dat Herman krott deze rit heeft bedacht?"dat is mooi, Victor. richt een monument voor hem op, zou ik zeggen. ik snak naar een gele met witte kraag, jongens. zullen we bovenop even stoppen? Vroeg cristiaan vreijdenberger. hij veegde hijgend zijn zweet van zijn voorhoofd. ze mochten wel eens rekening met hem houden. de klim naar de top was kort, maar een van de heftigste van hun rit en hij trok het amper."we zitten niet voor niets vlak bij Gulpen, verser krijgen we ze niet. even pauze voor een pilsje?"pauze?" Daar klonk Janssens verontwaardigende stem." dit is een wedstrijd, cristiaan. geen uitje van de plaatselijke hobbyclub.de andere drie keken niet raar op van zijn protest. Victor Janssens en pauze tijdens een wielertoer; dat ging nooit zamen.NOOIT. "een wedstrijd met een Groots verleden, die respect afdwingt,heren. op 30 april 1966 werd de Amstel gold race voor het eerst gereden".de anderen lieten hun gedachten afdwalen. ze kenden de verhalen van janssens. als je hem de kans gaf ratelde hij aan een stuk door over alle mogelijke wielersuccessen uit het verleden. en dat deed hij niet boor niets. want dan kon hij het ook over zichzelf hebben. "Peter post werd vijfse, en Jean stablinski won. helaas voor jan hugens, die hier uit de streek kwam. de menigte moedigde hem aan. hij lag tot dertig meter voor de finish op kop,toen zijn ketting blokkeerde. wie kent jan hugens nu nog?"." Ja,ja victor, ik wil geen spelbreker zijn, maar dit horen we ieder jaar opnieuw van je. hou alsjeblieft op, we kennen dit verhaal uit ons hoofd". Pieter lambriex, die vooraan naast Charles Ramaekers reed, grinnikte. "en wie ja hugens nog kent?. Geen hond vickie. totaal vergeten. en daar kun jij natuurlijk over meepraten. of niets soms hé? Vlugge vickie? Zijn wij de enige sportievelingen die jiu bijnaam nog weten.

Pieter lambriex zei nog meer, later, toen ze Gulpen achter zich hadden gelaten en lambriex naast Janssens reed.hij fluisterde janssens in het oor dat die nooit meer kans zou maken op een record. en dat Charles Ramaekers vast zou winnen. Victor Janssens hield zijn mond. hij kende het cynische toontje van lambiex, met dat scheve lachje erbij, en probeerde diens woorden te negeren. op dat momenten dat lambriex hem tartte, wist hij nooit hoe hij moest reageren. een gevat antwoord was mooi geweest, maar helaas, daar was hij niet assertief genoeg. natuurlijk voelde Janssens zich beledigd. de pezige veertiger, vierenveertig om precies te zijn, was vroeger een profwielrenner geweest.hij won enkele etappes in de wielerklassiekers en zijn ultieme moment van glorie lag hier, in de Limburgse heuvels, eind jaren tachtig had hij namelijk eenmaal Amstel gold race om zijn naam geschreven. veertig kilometer voor de finishes hij ontsnapt aan het peleton. wat had hij genoten van het publiek, dat hem juichend binnenhaalde, als het stil was in zijn Maastrichtse appartement, 's nachts, dan hoorde hij soms nog de schreeuwende menigte. en dan voelde hij opnieuw de handen, die hem wilden helpen door hem vooruit te duwen, die laatste meters voor de finish, in meerssen. hij was nog nooit zo gelukkig geweest dan die laatste kilometer. hoewel hij bijna tot aan se streep moest knokken voor de overwinning en zijn kuiten heviger dan ooit in brand elke te staan, had hij er vanaf dat moment niet meer aan getwijfeld dat het zijn dag zou worden. kinderen hadden gevraagd naar zijn handtekening. de dag Erba stond zijn foto op de voorpagina van alle kranten. helaas had hij aan die tijd niets overgehouden, zelfs geen eeuwige roem. want niemand kende nu zijn naam nog. in zijn slaapkamer bewaarde hij krantenknipsels van toen. de posters die de race aankondigden.maar zonder enige twijfel was hij de enige die de bewijsstukken van zijn bijdrage aan de wielergeschiedenis nog had. zelfs in de zoekmachines leverde zijn naam slechts een hit op. en die was van een andere Victor janssens. een of andere Belgische kunstenaar die al jaren dood en begraven was.geen enkele hit. geen bekendheid en dat zat hem dwars. nog meer dan dat het hem geen rode cent had opgeleverd.

Ze reden niet mee met de toervisie van de Amstel gold race. die werd ook op deze dag gehouden, de dag voor de echte race. ze hadden het ooit wel gedaan, meerdere keren zelfs, maar sinds jaren hadden ze hun eigen start en finish. rustig en ontspannen, gewoon,bij hun eigen sportvereniging. de toervisie vonden ze te massaal, al waren en diverse routes met verschillende afstanden. de finish op de cauberg was zelfs ronduit chaotisch geweest vorig jaar, hadden ze van een deelnemer gehoord. die moest Door de drukte wandelend de streep over. dat wilden de vier vrienden niet. en Janssens al helemaal niet. en dus zetten ze hun eigen route uit. elk jaar net iets anders, de drukte van de toervisie zo veel mogelijk ontwijkend. een route van ronde de honderdtwintig kilometer. ze vertrokken om een uur of drie, 's middags, en waren tegen achten bij de kantine. hun eigen kantine, waar ze onder het genot. Van een pilsje konden na praten over de dag. en ze hun geld zouden inzetten op de winnaar van de grote wedstrijd, de volgende dag. ze speculeerden erover, al fietsend, maar geen van vieren zou zijn keuze vrijgeven. dat deden ze pas 's avonds. Janssens gokte op boogerd, had hij besloten. al was het alleen maar omdat het zijn laatste zou worden. de ex-prof hoopte, net als heel wielercommentator nederland, dat de goedlachse Boogaard zijn prestatie uit 1999 zou kunnen herhalen.maar de Hagenaar had zware concurrentie te verduren. Vooral van Valverde. Als Janssens geen Nederlander was geweest had hij zijn kaarten op de Spanjaard gezet.

De zon had haar best gedaan om van deze zaterdag in april een mooie, warme dag te maken en dat was meer dan gelukt. inwoners en toeristen profiteerden er nog steeds van, ondanks het feit dat de dag ten einde liep. ze wandelden en fietsen op de uitgezette paden, herkenbaar aan de blauw,geel of rode geverfde paaltjes. of ze dronken een biertje, ontspannen met het hoofd richting een streepje zon op het terras. de vier wielrenners zagen het amper. twee aan twee zwoegen ze in een klein verzetje naar boven. af en toe een slok uit de bidons drinkend om zweetdruppels te compenseren. de stijging van honderdvijftig meter, en niet de vergeten de kilometers en kuitbijters die Ze al achter de rug hadden, kaakten de benen langzamerhand zwaar.

Te zwaar, naar de mening van de grootste man van het stel, Cristiaan Vreijdenberger. naast de sportieve, bijna iele Janssens voelde hij zich op dat moment lomp. in zijn dagelijks leven was hij notaris. hij leidde een rustig leven, waarin hij graag de tijd nam om zijn vulpen schoon te maken. zodat hij met verve, zonder hapering, zijn volledige handtekening onder een oprichtingsakte of testament kon zetten. Met fraaie gekrulde letters. wielrennen was niet zijn hobby. maar zijn vrouw Anneke hield niet van vetten om zijn lijf dus moest hij meer gaan fietsen vond zij en daarom stond hij als trouwe,gehoorzame sul elke zaterdag puffend op de pendelen, en zondags steevast spierpijn als hij bij zijn schoonmoeder op de bank zat. naast hem fietste Janssens. de ex-voetballer zat ontspannen om zijn zadel, alsof hij erop geboren was. hij reed vrijwel net zo soepel als honderd kilometer geleden, toen ze net op weg waren. en dan had die druktemaker ook nog energie over om honderduit te kletsen. maar jaloers was cristiaan niet op zijn fietsvriend.in geen enkel opzicht. geen pauze dus..hij had het kunnen weten. ze wilde door ze wilde hun kracht meten. de dag voor de Amstel gold race was hun dag. honderdtwintig kilometer. aanzienlijk verder dan veertig tot vijftig die zie andere zaterdagen reden. hij vroeg zich af of hij morgen überhaupt wel de bank bij zijn schoonmoeder ging halen. Hij vroeg zich ook af of het einde van de wedstrijd net zo ver zou zijn als de andere jaren de laatste vijf,zes kilometer het hing ervan af op welk moment een van zijn vrienden het op zijn heupen kreeg werd het altijd een echte wedstrijd. het eindigde ermee dat Jansens' als eerste over de streep kwam. zo ging dat al jaren. Janssens was een prof geweest, ooit. die hoorde te winnen. dat was de standaardprocedure. maar dese zaterdag zou het wel eens anders kunnen gaan, dacht Vreijdenberger, terwijl hij vanuit zijn ooghoek naar de verbeten trek op het gezicht van Janssens keek. die voorspelde weinig goeds.