Hazal, Lorenzo krallığının varlığından habersiz, kendini ait hissettiği farklı bir boyutta yaşamaktadır.
Zamanı gelince, boyutta bulunan güçler onu geçite doğru çekmektedir. Ne olacağından habersiz, Peri halkalarına yaklaşır ve kendisine miras kala...
Bu fotoğraf önceki bölümün sonunda araba farlarını gördükten sonra kaçırılan Hazal sanki 😢
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
- En azından bir kez görmeme izin ver. Yalvarırım! yalvarırım! Senden bu zamana kadar hiçbir şey istemedim.
+Bu zamana kadar benden bir şey istemedin mi? Alaycı tavrıyla gülümsedi. + Hatırlatmama gerek var mı yoksa karının canını bağışlamam için bana yalvardığın günü unuttun mu?
Adamın yüzü düştü. Doğruydu karısı için gururunu ayaklar altına alıp ona yalvarmıştı. Şimdi de bunu tekrarlamaya hazırdı. Sevdiklerine olan hisleri gururundan daha önemliydi onun için.
- Eğer izin verirsen istediğin şeyi vermeyi kabul edeceğim.
Şaşkınlıkla gözlerini açtı ve aynı hislerle tekrardan gülümsedi.
+ Bak sen şuna... yıllardır kabullendiremediğim şeyi onu görmek uğruna kabul ettin demek.
-Zorluk çıkartmayacağım söz veriyorum.
•••
Soğuk zeminde bedenim titriyordu ama içimde biriken ateşe etkisiz kalıyordu bu acımasız his.
Soğuk bir yerde, soğuk bir zeminde, acınası halde yere serilmişti tüm bedenim. O kadar yorgundum ki kelimeleri aklımdan bile geçiremiyordum. Tek hatırladığım kaçırıldığım ve bir adamın kulağıma bir şeyler fısıldadığıydı.
Üşüyordum... hem de çok üşüyordum. Bana eziyet eden bu soğuk zeminden kalkmak istedim, yardım edin diye bağırmayı istedim ama dudaklarım bir milim bile aralanmıyordu.
Soğuğun bana sunduğu tatlı uykuyu kabullendim. Yavaş yavaş bilincimin kaybolduğunun farkındaydım ve elimden hiçbir şey gelmiyordu. Yine çaresizdim. Uçurumdan atladığım gün gibi çaresiz. Babamın kollarına sığınmak isteyecek kadar çaresiz. Burada olsaydı beni herkesten her şeyden koruyabilirdi.
Uğultulu bir şekilde kapının açıldığını duydum. Kimin geldiğine dair hiçbir fikrim yoktu. Adım sesleri yanıma kadar yaklaştı. Göremiyordum ama hissedebiliyordum. Birkaç saniye sessiz kaldıktan sonra daha da yakınlaştığını ve yanıma oturduğunu hissettim.
Lütfen bana yardım et demek istiyordum. Gözlerimden akacak yaşları akışına bırakıp hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum. Çok üşüdüğüm için titreyen bedenimi kontrol edemiyordum. Tüm bu çaresizliğim ben de ağlama duygusunu uyandırıyordu.
Ben başaramamıştım ama yanıma gelen kişi birden hıçkırarak ağlamaya başladı. Anlam veremedim ve iç sesimi susturup onun bir şeyler söylemesini bekledim.
