Canım sıkılıyordu ve kendimi tanımlayamadığım cümlelerin arasında kaybolmuş hissediyordum, ruhumun derin çırpınışlarının yankı bulması için dünyaya çığlık atmaya yeltensemde bu uğraş sadece beni çaresizliğe itmesiyle son buluyordu. Tükenmişlik duygusuyla baş etmenin tek yolu çare olarak birilerine ihtiyaç duymak; Ve bu ihtiyaçların karşılık bulmasıydı. Beynimde her şey anlamını yitirirken insanların bir anlam beklemeleri beni ziyadesiyle yorgun bırakıyordu. Aklımın hududları bir romanın sayfalarını ezbere tabiyken, Halsizliğimin heyecanımı kaybetmesine sebep olması beni mahvediyordu. içimi dışa yansıtırken ne kadar da çok kelime dökülüyor. Koca dünya özür diliyorum... Koca vaktini yazdıklarıma dahil edip, karşı koyamadığım yalnızlık sürecime tanıklık ettiğin için.
