Bitwa się skończyła, ale ból dopiero się zaczął

Rozdział 10

Zbliżał się grudzień, a wraz z nim zwyczajowe podejście do nowo powstałej tradycji McGonagall. Bal zimowy, jak go nazywała, miał odbywać się co roku w grudniu. Twierdziła, że ​​chodziło o „zwiększenie uznania dla nowoczesnego i tradycyjnego tańca", pasję, którą McGonagall kochała, ale wszyscy wiedzieliśmy, że to dlatego, że uwielbiała widzieć swoich uczniów tak szczęśliwych z takiej okazji.

Cała sala była pełna szeptów i chichotów, gdy uczniowie czwartego roku i starszych fantazjowali o tym, kto ich zapyta. Osoby z trzeciego roku i młodsze wyglądały na kwaśne, gdy modlili się, aby starszy chłopiec lub dziewczynka poprosili ich o możliwość wyjazdu. I oczywiście, każdy chłopak na korytarzu wyglądał na chorego na żołądek, gdy dotarła do nich rzeczywistość, że muszą kogoś poprosić. Włączając Rona, który siedział ze mną, Harry'ego i Ginny, i wyglądali, jakby znów został przeklęty przez ślimaki.

- To znaczy, dlaczego odpowiedzialność za znalezienie randki spada na mężczyzn - burknął Ron, brutalnie wpychając talerz tostów z powrotem na środek stołu. - Dlaczego dziewczyny nie mogą po prostu zapytać chłopaków? moja praca jest o wiele łatwiejsza!

Przewróciłam oczami i cicho zachichotałam.

- Ty i każdy chłopiec na trzecim roku i młodsi myślicie to samo.

- Och, zamknij się - powiedział - pomyślałem, że będę musiał przez to przejść tylko raz. Ale oczywiście McGonagall organizuje doroczny bal.

- Przynajmniej to twój ostatni rok, żeby to zrobić - powiedziała Ginny, starając się być pewna siebie. - Potem będziesz wolny.

- Merlinie, błogosław dzień - westchnął Ron i opuścił głowę w dłonie.

- A więc Miona - powiedział Harry, próbując odciągnąć całą naszą uwagę od mopiącej rudej głowy. - Co musisz dzisiaj zrobić?

- Rano mam Wróżby do Owótemów, Zaklęcia i Obronę przed Czarną Magią - mówię, kładąc na toście marmoladę. - I wolny okres tego popołudnia. Prawdopodobnie wykorzystam go do nauki.

- Cholera - Ron przewraca oczami. - Jesteś jedyną osobą na świecie, Hermiono, która kiedykolwiek wykorzystałaby wolny okres na naukę.

- No cóż, Ronald, może po prostu lubię się uczyć - odparłam, trochę bardziej agresywnie niż zwykle. Ron uniósł brwi ze zdziwieniem, ale nic nie powiedział.

Ginny, wyczuwając napięcie, odchrząknęła i odsunęła się od ramienia Harry'ego. Zaczęła pakować swoje torby, ignorując fałszywe nadąsanie się Harry'ego, kiedy się poruszyła.

- Cóż, mam eliksiry, więc lepiej już idę - pochyliła się, całując Harry'ego w policzek i mrucząc szybkie „pa kochanie", po czym ruszyła ścieżką. Ron przewrócił oczami na ten gest, a Harry posłał mu śmiertelne spojrzenie, choć bardzo słabo ukrywał rumieniec.

- Ja też muszę iść - powiedziałam, zarzucając torbę z książkami na ramię. Harry uśmiechnął się do mnie i skinął głową, podczas gdy Ron tylko skinął głową i spojrzał w inną stronę. Godryku, co w niego wstąpiło?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Szłam długim korytarzem w kierunku mojej pierwszej klasy, jak zawsze podziwiając bardzo szczegółowe ściany i korytarze. Czytałam Historię Hogwartu milion razy i znałam każdy zakamarek każdego korytarza i klatki schodowej. Znałam nawet architektów. Mimo to czułam się, jakbym znajdowała nowy cud za każdym razem, gdy szłam korytarzem.

-Cześć kochanie - odezwał się za mną głęboki amerykański głos. Podskoczyłam trochę, natychmiast rozpoznając głos Blake'a, ale wciąż zaskoczona nagłymi słowami.

-Dobry Boże, Blake - westchnęłam, kładąc dłoń na moim sercu, gdy z łatwością podszedł do mnie. - Przestraszyłeś mnie!

-Przepraszam - powiedział, uśmiechając się lekko. - Chciałem tylko z tobą porozmawiać.

-O czym?

Pochylił się do mnie, jakby chciał podzielić się jakimś sekretem, ale uśmiechał się przez zęby.

- Czy wszyscy Brytyjczycy są tak zdenerwowani tańcami?

Zachichotałam trochę:

-Czy wszyscy Amerykanie są tak osądzający?

-Touché.

- Ale tak naprawdę - zaczął, przeczesując dłonią swoje gęste włosy - Zabini i Crabe byli dziś rano bliscy zwymiotowania.

Śmiałam się na ten obraz:

-Powinieneś był zobaczyć zamek podczas Balu Bożonarodzeniowego. Cała szkoła została wysłana do skrzydła szpitalnego z niepokojem.

Żartobliwie szturchnął mnie w ramię.

-Poza tobą.

-Oczywiście

Wystąpił przede mną i cofnął się, patrząc na mnie, gdy mówił.

-Więc, Granger

-Więc, Blake

-Jak dobrą tancerką jesteś?

Pytanie zaskoczyło mnie i uniosłam brew. Dziwne uczucie podniecenia ogarnęło mnie na myśl, że Blake nawet rozważa mnie jako kandydatkę. Zarumieniłam się trochę.

- Powiedzmy, że nie zwracałam uwagi na lekcję McGonagall - drażniłam się.

-Tst - westchnął, - Szkoda, bo planowałem zarezerwować ci taniec.

Gorąco uderzyło mi do uszu, ale pozostałam na poziomie.

- Hum, Ślizgon i Gryfonka tańczą razem? Może wywołać jakieś domowe uprzedzenia, które znasz.

Podszedłem do niego bliżej, a on spojrzał na mnie.

- Zarezerwuj mi taniec Granger.

Czułam się słabo w kolanach, gdy mrugnął do mnie i ruszył korytarzem.