မောင်ထူးနဲ့ပေါင်းပြီး ကျွန်တော်ပါထူးသွားတယ် ( Completed)

P_17 (Zawgyi)

ဘုရားကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ကတည္းက ထူးေအာင္တစ္ေယာက္ထြက္သြားလိုက္တာ အခုထိေပၚမလာ။ ဘယ္ေတြသြားေနလဲမသိ။ ညေနေတာင္ေစာင္းေနၿပီကို။ ကြၽန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလို႔သာ လိုက္မသြားတာ။ စိတ္ကေတာ့ နည္းနည္းေလးမွမခ်။

အစကေတာ့ တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားတယ္။ နမ္းတာကိုတြန္းထုတ္ပစ္ေတာ့ ႐ွက္လည္း႐ွက္မိတယ္။ ေနာက္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္မွ ထူးေအာင္အလြန္မဟုတ္။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ လြန္သြားခဲ့တာ။ တကယ္ဆို ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူေထာင္က်မွာေၾကာက္လို႔သာ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔လက္ထပ္လိုက္ရတာ။ ႐ုတ္တရက္ႀကီး သြားနမ္းေတာ့ လန္႔ၿပီးတြန္းထုတ္မိမွာေပါ့ေလ။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ပါပဲ အဲ့တုန္းက ထူးေအာင္ကိုတအားအူယားသြားၿပီး အသားယူမိသြားတာ။
တကယ္ဆို တစ္ဆင့္ခ်င္းသြားရမွာ။ ကြၽန္ေတာ့္အဆင့္က အေပြ႔အဖက္အဆင့္ပဲ ႐ွိေသးတာ။ နမ္းတဲ့အဆင့္ထိမေရာက္ေသး။ ဒါကိုသြားနမ္းေတာ့ ခံရၿပီေပါ့။

အျငင္းခံရေတာ့ ႐ွက္ၿပီး မ်က္ႏွာေတြပူလာတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမ်ား စိတ္ဆိုးသြားၿပီလားဆိုၿပီး ထူးေအာင္ကိုလည္း မၾကည့္ရဲခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ထင္သလိုမဟုတ္။ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္မဆိုးတဲ့အျပင္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္ဆိုးေနတယ္ထင္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုတၾကည့္ၾကည့္နဲ႔။ ခါတိုင္းစကားနည္းတဲ့သူက စကားေတြလည္းေျပာတယ္။

ဆိုင္ကယ္စီးေတာ့လည္း ဘက္မွန္တစ္ဖက္ကို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုခ်ိန္ၿပီး တစ္လမ္းလံုးၾကည့္လာတယ္။ မွန္ထဲကေန သူကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ရရင္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္းသူ႔ျပန္ျမင္ရမယ္ဆိုတာ မသိတာလား၊ ေမ့ေနတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္လိုက္ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္နဲ႔ ဘာေတြစဥ္းစားေနလည္း မသိဘူး။ သူလုပ္ေနပံုက ေရခဲတံုးကို အပူေပးေနသလိုပဲ ဒီမွာအရည္ေပ်ာ္က်ခ်င္ေနၿပီ။ စိတ္႐ွိလက္႐ွိသာဆို အေနာက္ကေန သူ႔ဂုတ္ပိုးကို သြားရာအကြင္းလိုက္ထင္ေအာင္ ကိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္ တကယ္။

---------------------------

(6)နာရီေလာက္က်ေတာ့ ထူးေအာင္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေပၚထပ္ကို ကုပ္ကုပ္,ကုပ္ကုပ္နဲ႔ တက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ျပန္ဆင္းလာတယ္။ ေရခ်ိဳးတယ္။ (6)နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ထမင္းစားၾကတယ္။ ထမင္းဝိုင္းေရာက္ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြပစ္ၿပီး ဘယ္ေတြေလ်ွာက္သြားေနတာလဲတဲ့ ထူးေအာင္အေမက သူ႔သားကိုေမးေနတယ္။ ထူးေအာင္ကျပန္မေျဖဘူး။
ေတာ္ေတာ္မလိမၼာတဲ့သား။