14 days later
Fuschia's POV
These past few days, my routine was to school then home, and home to school. It's plainly boring and I'm sure you're not going to give a damn or even show interest.
It was Sunday and I have nothing to do except to eat, sleep, and pee and poo. Nanay have said before that, uncle David, no Daniel, or whatever his name is will fetch me after 7 days but I have waited for nothing.
Nalulungkot nga ako dahil doon. Umasa kasi talaga akong kukunin nila ako dito. Wala din akong ni-isang tawag o text man lang na natanggap mula kay Nanay. I feel that there's something happening in there, sana nga lang ay hindi totoo ang mga hinala at kutob ko.
Hours have passed when my phone rings. Dali-dali ko naman itong pinulot mula sa pagkakalapag nito sa maliit na lamesa at tinignan nung sino yung tumatawag. It's Nanay. Dali-dali ko din itong sinagot.
"Hello Nay'" I excitedly exclaimed.
"Anak, mag-ayos ka na diyan at sususlnduin ka na namin mamaya. Pasensiya ka na anak at ngayon lang ako tumawag. Iyon kasi ang bilin ni Sir Darwin." right! Darwin is his name. But why did he prohibited Nanay to call me?
"Really Nanay? Okay, I'll pack now. Bye!" because of excitement, mabilis ko lang na iniayos ang mga gamit ko. Hindi naman kasi sila nakakalat or something.
It's already 5 o'clock in the afternoon. Nilibang ko lang ang aking sarili sa pagbabasa habang hinihintay sina Nanay. My phone vibrating nonstop kaya tinignan ko kung sino iyung nag-text. It was Nanay, again.
From: Nanay Cellia
Nakahanda ka na ba, anak?
...
From: Nanay Cellia
Papunta na kami anak.
...
From: Nanay Cellia
Binilin ko na kay Lando ang mga gamit mo.
...
Iyan ang sunod-sunod na text ni Nanay. Pagkaraan ng ilang minuto ay may kumatok na sa pinto ng tinutuluyan ko. Nagtungo ako doon upang pagbukasan kung sino man 'yung kumakatok.
"Pusya nasaan na ang mga gamit mo at nang maibaba ko na?" kaagarang bungad ni Mang Lando. Siya ang katiwala ni Nanay dito sa bahay niya. Mabait at matulungin si Mang Lando. Kaya siguro pinagkakatiwalaan siya ni Nanay ng lubos.
Nilakihan ko na ang pagkakabukas ng pinto upang makapasok siya. He immediately grab some of my stuffs and went out from my room to put my things near the gate downstairs. Susunod na sana ako nang pigilan niya ako.
"Diyan ka na lang muna Pusya. Saka ka nalang sasabay sa akin mamaya sa huling buhat ko ng mga gamit mo." sabi ni Mang Lando. He can't pronounce my name and that's always the reason why I'm always laughing as he called my name.
I heaved a heavy sigh when I realized that I'm leaving again but it's a good thing that I'll be leaving for my previous house, from my parents' house but its been already sold.
Pagbalik ko sa bahay na iyon, siguradong magbabago na ang takbo ng buhay ko. It will not be the same the way I live before. That's not my property anymore so I need to behave and be careful. Parang nakakahiyang babalik pa ako doon gayong hindi na kami ang nagmamay-ari ng bahay.
Pagkabuhat ni Mang Lando sa huling bagahe ko ay sumabay na ako sa kanya pababa ng hagdan. Pagkarating namin sa labasan ay sakto din ang paghinto ng isang itim na UV Express sa harapan namin. Sigurado akong sina Nanay ang nakasakay doon. At tama nga ako.
"Fuschia anak." tawag ni Nanay sa akin na mabilis na bumaba mula sa passengers seat. Sinalubong ko naman siya ay niyakap.
"I miss you, Nanay!" I exclaimed as my trears began to fall. She's all what I have now. She's my only family.
"Miss na rin kita anak." mas mahigpit pa yata ang yakap ni Nanay sa akin. Hindi ako makahinga.
"N-Nay'" I called her while I'm stuttering.
"Bakit anak?" inosenteng tanong ni Nanay na parang hindi niya nararamdaman na naiipit na ako sa mga braso niya.
"I-I can't b-reath." nahihirapang sabi ko.
"Ha? Oh, sorry anak. Na-miss lang talaga kita. Kamusta ka naman dito?" pangangamusta ni Nanay.
"Ayos lang po ako, Nay'" tipid na sagot ko. Mang Lando and our former driver began to put my things inside the Van.
"Ikaw po Nanay? Bakit hindi niyo man ako tinext or tinawagan mula nung umalis ako?" nagtatampong usal ko. Bigla namang pinisil ni Nanay ang dalawang pisngi ko.
"Huwag ka na magtampo, anak. Iyon kasi ang bilin ni Sir Darwin. Hindi ko alam kung bakit?" pagdadahilan ni mama.
"Cellia, tapos na kami." tawag ni Mang Lando kay Nanay.
"O, sige. Mauuna na kami Lando. Ikaw na sana ang bahala aa bahay." pagbibilin ni Nanay kay Mang Lando.
"Kahit huwag mo na akong pagsabihan. Alam ko na nag ginagawa ko Cellia." paninigurado naman ni Mang Lando.
"O, siya. Mauna na kami. Mag-iingat ka dito. Huwag kang mahihiyang tumawag kapag may kailangan ka." pagpapa-alala ni Nanay. Tumango lang si Mang Lando bilang sagot.
Imakay na ako ni Nanay papasok sa passengers seat dahip pwede namang dalawa ang ma-upo doon.
"Mag-iingat kayo." pahabol ni Mang Lando nang umaandar na kami paalis. Kumaway-kaway pa ito na sinabayan din ni Nanay hanggang sa hindi na nila makita ang isa't-isa.
"Nay?" pagkukuha ko sa atensiyon ni Nanay.
"Hmm?" tanong niya habang sa mga tanawin na dinaraanan namin siya nakatingin.
"How much the house have changed?" medyo malungkot na tanong ko. Napatungin naman si Nanay sa akin saka hinaplos ang buhok ko. That simple gesture made me want to be in tears again.
"Makikita mo rin, anak." iyon lang ang natatanging sagot ni Nanay.
I don't know if that made me excited or nervous.
But, one thing's for sure, there's something big that awaits for me from our previous home.
________________________________
11032020
Slow update po ang OUACS dahil nagfo-focus pa ako sa Untamed sa main account ko. Once finished ang OUASC irere-publish ko siya sa main ko, pero magi-stay parin dito itong story.
Thank you for reading!
Please leave some comments and don't forget to hit that twinkling star 🌟 at the bottom
© 2020 by Lyric_xixi20
YOU ARE READING
𝑶𝒏𝒄𝒆 𝑼𝒑𝒐𝒏 𝑨 𝑪𝒊𝒏𝒅𝒆𝒓𝒆𝒍𝒍𝒂 𝑺𝒕𝒐𝒓𝒚
RomanceIto ay kwento ng dalawang puso na pilit ipanaglalayo ng tadhana at mga tao sa paligid nila. Matatagpuan kaya nila ang daan patungo sa tamang pag-iibigan? O, hindi kaya ay patuloy lang silang lumalayo at nakikinig sa mga tao sa kanilang kapaligiran? ...
