Aiyana

~ 9 ~

Totaal onverwachts stond Aiyana voor de tent van de tolk. Het was al wat later in de ochtend. Iedereen was ondertussen wakker, waardoor ze weer vrij was om rond te lopen. Ze had eerder rond willen lopen, maar met Jairo die nog sliep was het niet toegestaan om de tent van de slavinnen te verlaten. Dat kon ook niet, want ze lagen met hun handen vastgebonden. Hierdoor konden ze niet buiten de tent komen, maar hadden ze wel genoeg bewegingsvrijheid voor in de tent. Naast dat was de tent ook nog eens van buitenaf gesloten.

In de tijd dat ze wakker was had ze nagedacht over de Spaanse lessen. Aiyana wist dat het haar werd aangeboden, omdat Jairo dat van haar wilde. Als ze Spaans leerde, dan deed ze hem er een plezier mee. Voor hem was dat een teken dat ze zijn leiderschap accepteerde of begon te accepteren. Toch zag ze er ook voordelen in. Nu had ze geen idee wat de mensen om haar heen zeiden, ze begreep het simpelweg niet. Wanneer ze de Spaanse woorden leerde begrijpen, dan kon ze informatie verzamelen over de plannen die ze hadden met de indianen en wat ze in de komende dagen gingen doen. Met die informatie kon ze de kans op ontsnapping vergroten en waren ze niet meer afhankelijk van hun stamhoofd Chief Minco.

Santiago kwam de tent uitlopen en zag het indianenmeisje staan. Haar zwarte haren waren ingevlochten om klitten te voorkomen. Met de vlecht zag ze er wat ouder uit, volwassener.

'Je had om mij gevraagd?' vroeg de tolk voor de zekerheid. Hij had slecht geslapen. De hele nacht regende het en voor zijn gevoel waren er beestjes in overvloed. Daar moesten ze snel wat aan gaan doen voordat ze de rest van hun tijd in Zuid-Amerika lek werden gestoken door de muggen.

'Ja, want ik wil Spaans les. Ik heb erover nagedacht, zoals beloofd, en ik wil de taal graag leren.'

'Oké. Ik zal binnen enkele dagen de eerste les dan geven, want dan heb ik nog even de tijd om te bedenken hoe ik je de taal ga leren en wat de beste methode is.'

'Geen probleem.'

Santiago zag aan haar dat ze nog iets wilde vragen en dat die vraag op het puntje van haar tong lag. Hij vermoedde al wat die vraag was. Niet dat hij daardoor aandrong dat ze de vraag moest stellen. Hij respecteerde het zwijgen van het indianenmeisje. Misschien was het respect dat ze in de loop van de tijd voor elkaar konden krijgen wel datgene dat Aiyana met de Spanjaard verbond. Misschien was respect wel hetgeen dat de indianen en Spanjaarden vredig naast elkaar liet leven. Want Santiago was hier niet perse om tolk te zijn. Dat was nooit zijn ultieme doel geweest.

Ondertussen was Aiyana al weggelopen. Het was een gewoonte van haar om een gesprek niet te eindigen, om eigenlijk midden in het gesprek te verdwijnen. Dat was niet perse beledigend bedoeld, maar wat gezegd moest worden was gezegd.

Ze ging deze keer niet op het strand zitten. Ze besloot dat het tijd was om iets te gaan doen. In de tijd dat ze bij de Spanjaarden was had ze de mannen bestudeerd. Iedere dag gingen er een paar weg en die kwamen dan later op de dag terug met genoeg eten voor de hele nederzetting. Wat ze wilde gaan doen was bijna onmogelijk. Ze vroeg om een groot vertrouwen. Van zichzelf wist ze dat het makkelijker was om een onbekend iemand te wantrouwen dan te vertrouwen. Een goede reden was nodig om de Spanjaarden te overtuigen dat het iets goed was als ze mee eten ging verzamelen. Aiyana wist precies bij wie ze moest zijn, en ze schatte haar kans van slagen enorm klein, want dit moest ze bij niemand anders regelen dan bij Jairo.

Ze sjokte naar hem toe. Hoe dichter ze bij Jairo in de buurt kwam, hoe bewuster Aiyana zich werd van de pijnlijke striemen op haar rug. De plotselinge pijn die weer opkwam voelde als een waarschuwing en ze kreeg last van een knagend onderbuikgevoel. Een gunst vragen bij haar vijand was verkeerd. Hij kon het tegen haar gebruiken en ook iets van haar vragen.

Door de twijfel kwam ze tot stilstand. Een moment observeerde ze haar vijand. Hij was in gesprek met de tolk Manuel. Ze kon alleen het gezicht zien van de tolk, want Jairo stond met zijn rug naar haar toe. Aan de tolk te zien was het een serieus gesprek en dat gesprek werd bekrachtigd door de vele handgebaren die ze maakten.