İhtimal |tamamlandı|

"Bütün Pencerelerde Bekleyen Benim"

İyi okumalar yine buralardayım oy vermeyi unutmayın ❤️
Hemsaye -Benim pencerelerde bekleyen

Gözlerimi açtığımda elim uyuşmuştu artık kaç saat uyuduysam. Telefona baktığımda saat beş olmuştu. Kafamı yanımda kim oturuyor diye bakmak için çevirince başımdan aşağı kaynar sular döküldü. Gerçekten hayatım Wattpad kitabı olsa ancak bu kadar tesadüf olurdu(😉).

Baktığımı hissetmiş olacak ki Savaşta bana baktı. Yüzünde yine bildiğim o ufak tebessümü vardı.

"Günaydın uyuyan güzel"

 Ben hala ona bön bön bakarken konuşmaya devam etti.

"Doğrusu kırk yıl düşünsem seni burada hem de yan koltuğumda göreceğim aklıma gelmezdi."

 Ben ağızım açık ona bakarken elini hafifçe çeneme değdirdi.

" Ağzının kapat ağzını"

" Yani hocam... Ben gerçekten çok hatta baya çok şaşırdım."

 Yüzünde samimi gülümsemesi vardı

"İnan bende Zeynep bende"

 Artık daha fazla konuşmak istemediğim için kafamı sallayıp sanki o yokmuş gibi kafamı cama yasladım.
Ve uyunca geçer sandığım her şey uyurken kapadığıma inandığım kapıdan içeri doluştu.
Hayallerim ve onların asla gerçekleşmeyecek olma ihtimali bana hüzünle gülümsedi. Belki de artık hayallerimden veya isteklerimden, ne derseniz deyin onlardan işte, her akşam yastığa  başımı koyduğumda aklıma gelenlerden... vazgeçmem lazımdı. Kaderim işte, umduklarım ve bulduklarım yine canımı yakmıştı ve ben asla uslanmıyordum

 Durulmak neden beni bu kadar korkutuyordu ? Alışmış mıydım acı çekmeye? Konfor alanım hüzün mü olmuştu? Hayır ben bu kadar değildim , hiçbirimiz bu kadar değiliz neler yaşarsak yaşayalım neler olursa olsun asla kendinizi değersiz hissetmeyin!

 Siz şu bilmem kaç milyar yıllık dünyada sadece bir kez var oldunuz ondan önce hiç siz olmadı ve siz öldükten sonrada hiç olmayacak. Biraz klişe ama hepimiz çok özeliz ve biriz.

 Yavaş yavaş alışın size verilen bu bedene, bu ruha.

 Eksikleri , zayıf yönleri, korkuları, sakındıkları , güçlü tarafları, mutlu hissettiği dibe battığı anları olan ruhunuza.

 Belki şu zamana kadar asla sevmediğiniz bir bedeniniz , bir adınız , bir aileniz var. En önemlisi bir kendiniz varsınız. 

Yorar arkadaşlar çok yorar sürekli çevrende, içinde, etrafında sevmediğin bir şeyler olması insanı çok yorar. Sevin. eğer dünyadaki bütün insanları severseniz kendiniz ide severseniz. 

Değişim insanın içinde başlar ,siz değişirseniz dünyanız değişir.

İçimin yangınını gözlerimin suları dindirdi. Kendi kendime yine kendime  eziyet ederken onun sesi ilişti kulaklarıma , çok başka sesler duymak isteyen kulaklarıma.

"Zeynep? İyi misin? Ağlıyor musun sen ?"

 Şaşkınlık doluydu sesi.
Gözlerimi hemen hızlıca ellerimle silmeye çalıştım ve kafamı ona çevirip büyük ihtimalle dolu olan gözlerim eşliğinde gülümsedim.

"Hayır tabi ki"

"O yüzden gözlerin Adana barajı gibi demi?" 

 Cümlesini söylemesiyle gülmeye başladım. Güldürmüştü beni. 

Garip.

"Adana barajı mı?" Gülmekten zar zor söyleyebilmiştim.

 Sevimsiz falandı ama galiba iyi biriydi.

Benimle beraber oda gülmeye başladı.
Beş dakika sonra ikimizde gülmemizi durdurmuştuk. 

Sonra Savaşın sesi yine sessizliği deldi geçti.

" Zeynep sen hep gül. Artık şu yüzünde gülmek değil ağlamak emanet dursun." 

Yüzüme sahte bir gülümseme kondurup başımı aşağı doğru eğdim.

"Ben biraz daha uyuyacağım. Görüşürüz"

"Sen yeni uyandın ama uykun gelir mi ? Eğer benden rahatsız ol-"

"Hayır öyle bir şey değil benim sadece otobüslerde çok uykum gelir." Yine birilerine kendim hakkında yalan söylemiştim. 

En çokta bu yüzden kaçmaya çalışıyordum her yerden  en çokta bu yüzden sığamıyordum şehirlere . Kendim gibi olmamaktan yorulmuştum içimde sürekli bastırdığım kişinin ağlayışları dağlıyordu artık ruhumu .

 Yorulmuştum, bitmiştim işte bende her kendi bastıran gibi.

"Peki. Sana iyi uykular o zaman"

Yine tebessüm edip başımı cama yasladım. İleriyi bir gün gerçekten büyüdüğüm günleri hayal ettim. Güçlendiğim günleri.

 O en hafif rüzgarda savrulan kız değil depremlerin yıkamadığı bir kadın olduğum günleri. Asılında hepimizin olması gereken kişiyi.

Asıl ben olan kişiyi. ve ben bu kişiyi artık yavaş yavaş herkese tanıtacağım içimdeki asıl beni, bastırdığım beni. 

 Çünkü ben şu bir kere geldiğim hayatı  kendim olarak yaşamak istiyorum . Çok mu duygusalım öyle olayım o zaman ya da çok hırslı çok bencil biri miyim öyle olayım. hepimiz yapalım bunu kendimiz olalım. 

Yormayalım kendimizi , acıtmayalım canımızı.

 Artık amacım birileri için kendimi saklamak değil o beyaz önlüğün içine asıl benliğimle girmek olmalı. 

Değişim artık bir yerden başlamalı.

Ben bunları düşünürken uyku beni kendine halletmişti.

Herkese merhaba.

Öncelikle bu bir geçiş bölümü. Buradan sonra hep asıl beklediğim yere geleceğim aslında tam geçiş de değil.

 Biricik , güçsüz kızım Zeynep'in asıl kendini bulmaya, çok basit ve saçma bir olayın onun hayata nasıl güçlü  ayakları  yere sağlam basan Zeynep 'in tabiriyle hepimizin olması gerektiği kadın oluşunu göreceğiz.

Şimdi gelelim bana 

Neden yoktum?

Şöyle arkadaşlar, ben normalde bölümleri telefonumdan yazıyordum ve yayınlıyordum. Zaten sizde öyle çok özenerek yazmadığımdan anlamışsınızdır. 

Telefonum sürekli bozulduğundan dolayı yazdığım bölümler hep yarım kalıyordu. Üstüne üstlük hepinizin bildiği gibi bir sınavlar var diyorlar bir yok diyorlar haliyle benimde ders çalışma tempom ona göre değişiyor. Zaten dersler yoğun ve online eğitim, ödevler , kendim ders çalışmama derken falan zaman su gibi aktı.

Ama Allaha çok şükür uzun zamandır istediğim bir şey oldu. Laptop aldım. Artık belirli bir düzende bölümler gelecek bundan sonra ki bölüm önümüzdeki perşembe günü gelecek. 

Hepinizi hiç tanımasam bile zamanınızdan ayırıp ihtimali okuduğunuz için bile çok seviyorum.

Sizden bir ricam var. Bir kaç cümlede olsa ihtimalin iyi ve kötü yönleriyle ilgili fikrinizi belirtirseniz çok sevinirim çünkü sizin fikirleriniz ve cümleleriniz benim için çok önemli.

Perşembe günü görüşmek üzere ❤❤😍