Pearl Of The East | ✓

Chapter 22

Words in honey

I closed my eyes for a while when I can't take anymore the scene I'm seeing. 

My people...

The citizens of this country are suffering too much from the atrocity of nature. Is this how mad it is towards the people?

When I became a President, my responsibilities wasn't just the one which is added, but also my weaknesses. And this is one of the weaknesses of being a leader. Seeing your people's struggles and suffering—oh damn! I can't take it anymore..

"Baby, I understand you but we need to this okay? Please, tatagan mo ang loob mo ngayon. We need to save him, I know you can do it," bulong sa 'kin ni Styyx.

Tumango ako sa kan'ya saka unti-unti kong iminulat ang mga mata ko. Naduduwag ba ako?

Running away from a battle is not my thing. I was born for battles, I was born to survive this life!

Mabilis kong sinuri ang kalagayan ng lalakeng kasalukuyan nang namimilipit sa sakit. Marahil ay naging taranta lamang kami kanina kaya't naging padalos-dalos kami sa aming kilos.

Matapos kong makalkula ang sukat at bigat ng debris na nakadagan sa kan'ya, maging ang posisyon n'ya ay mabilis na akong tumayo.

"We can't save him like this," wika ko kay Styyx saka mabilis na naghanap ng kung ano mang bagay o bakal.

"Baby, saan ka pupunta?" Narinig kong pagtawag ni Styyx. Pero hindi ko na s'ya pinansin pa sa halip ay mabilis akong tumakbo sa sasakyang nakita ko.

"Oh fvck!"

Mabilis kong kinuha ang Swiss knife ko para muling putulin ang mga wire ng kotse. I can't believe I'm doing this again right now, and still in the same situation.

Nang nabuhay ng muli ang ang makina ng sasakyan ay mabilis ko itong pinatakbo patungo sa namimilipit na lalake. Idinungaw ko ang ulo ko sa labas ng bintana ng sasakyan upang sabihin kay Styyx ang plano ko.

"Baby, buhatin mo ang kaliwang bahagi ng debris. Just for a while, until I can put this car inside!" sigaw ko sa kan'ya.

Agad gumuhit ang pagtutol sa mga mata n'ya.

"What? Baby I won't let you do that, that's too risky!"

Wika n'ya na puno ng determinasyon.

Pero wala na akong pakialam ngayon. We're running out of time, there's no more sense if we'll argue this time.

"I'm willing to take the risk baby! Just trust me this time please, cooperate with me please," I firmly pleaded, saka muling pinatakbo ang sasakyan.

"Oh fvck! Huwag ako na, ako na ang gagawa baby please let me drive that damn car! Huwag ikaw please," Narinig ko pang sigaw n'ya pero nanatili akong hindi s'ya pinakikinggan at ipinagpatuloy ko ang pagpapatakbo sa sasakyan.

Mas pipiliin kong masaktan ang sarili ko kesa ang mga taong mahal ko.

Sapat nang nawalan ako ng pamilya sa pinakamasakit na paraan. Pero hindi ko na hahayaang muling maka-saksi ang mga mata ko sa paghihirap ng mga taong mahal ko.

Dahil wala na s'yang ibang mapagpilian ay nagmumura n'yang buong pwersang iniangat ang debris upang hindi bumangga ang sasakyan ko rito. Ngunit nakabuo lamang s'ya nang maliit na siwang dahil sa bigat nito.

Ngunit hindi ko na ito pinansin at inararo ko na ang debris gamit ang sasakyan ko. Kaunting distansya lang ang nagawang pag-angat ng sasakyan mula sa lalake dahil sa kakapalan nito.