BERCESTE •OzAy•

b12"sunum„

|Yazılan Her Şey Hayal Ürünüdür|

Madrigal - Kelebekler

10 Kasım 2020

Aradan neredeyse iki yıl geçmişti. Herkes çok daha yakınlaşmıştı, yedikleri içtikleri beraberdi. Program tam gaz devam ediyordu. Herkes halinden gayet memnundu. Kocaman bir aile olmuşlardı. Beraber ağlayıp beraber gülüyorlardı. Değişen şeylerde olmuştu aynı kalan şeylerde...

"Ozan, Ayşegül." Diyerek kulise girdi Atakan. "Efendim?" Dedi Ozan.

Ayşegül de telefondan gözlerini çekip Atakana baktı.

"Bu bölüm sunumu siz yapacaksınız."

"Neden?" Dedi Ozan.

"Youtube yorumları, Instagram mesajları her yerden isteniyor oğlum. Yapın siz de kurtulun, OzAycılarda rahatlasın."

Ozan Atakan OzAy derken Ayşegül'e baktı. O geceden sonra Ozan bir daha Ayşegül'e hiç o konuda bir şey söylemedi. İçinde tuttu herşeyi, sadece Ayşegüle değil hiç kimseye bir şey söylemedi. O gecede de kalmadı. Ozan için her geçen gün daha da büyüdü sevgisi. Başlarda yok gibi davransa da sonradan kabul etti. Aşıktı Ayşegül'e. Bir sürü skeçte beraber oynamışlardı, bir sürü anıları olmuştu beraber. Tatiller, çalışmalar, provalar.

Ayşegül başlarda Ozandan kaçsa da sonradan Ozanın unuttuğuna inanmıştı ya da inanmak istemişti buna. Ozan onun için çok değerliydi. Ama içinde bir şeyler vardı, eksik bir şeyler. Doluya koysa almıyor, boşa koysa dolmuyordu.

Şimdi iki arkadaş gibiydiler. Ama aslında arkadaştan çok daha fazlasıydılar...

"Sizin için bir sorun mu var? Ben sizde istersin diye söyledim." Dedi Atakan.

Ayşegül başını hayır anlamında salladı. "Benim için bir sorun yok."

"Benim için de."

"Tamam o zaman siz bir çalışırsınız ona hadi ben provaya gidiyorum."

Atakan gittikten sonra Ozan Ayşegül'e döndü. Ama bir şey söylemedi.

"Buluruz bir şeyler ya." Dedi Ayşegül.

"Ne?"

"Yani sunumda söylemeye bir şeyler diyorum, buluruz."

"Aynen." Dedi Ozan. "Neyse benim provam bitti, çıkıyorum ben."

"Görüşürüz." Dedi Ayşegül Ozan ayağa kalkınca. "Görüşürüz."

Ozan gittikten sonra Ayşegül de diğerlerinin yanına sahneye geldi.

Ozan binadan çıkarken Ecem arkasından seslendi. "Ozan."

Ozan durup Eceme döndü. "Beni de bıaksana ya."

"Gel."

Birlikte arabaya binip yola çıktılar. "Ee." Diyerek sessizliği bozdu Ecem. "Ayşegülle nasıl gidiyor?"

Ozan Ecemin dediklerine göz devirdi. Ne zaman yanlız kalsalar aynı şeyler sorup duruyordu. "Bıkmadın mı?"

"Neyden?"

"Aynı şeyleri sorup durmaktan."

"Ben aynı şeyleri soruyorum çünkü cevapların değişeceğine inanıyorum." Dedi Ecem gülümseyerek.

Ozan ona Ayşegüle karşı bir şeyler hissettiğini söylememişti. Ecem anlamıştı. Onların arasında bir şey yoktu belki ama Ecemin buna inanacı tamdı. Ozanın Ayşegül ile birlikteyken mutlu olduğunun, ona iyi geldiğinin farkındaydı. Ozan, Ayşegül onu sevmedi reddetti diye yüz bile çevirmedi. Bir kez olsun kötü bir şey söylemedi. Hatta duygularını yok sayıp en kötü gününde Ayşegül'ün yanında oldu sadece kötü gününde de değil, iyi gününde de yanındaydı. Ecem bunları görüyordu. Ozan'ın Ayşegülden uzak olduğunda nasıl üzgün olduğunu, canının nasıl yandığını görüyordu. Ama elinden bir şey gelmiyordu. İkisinin de yanında duruyordu sadece. Her seçimlerinde, her hatalarında ikisininde arkasında duruyordu. Birbirleri ile olan ilişki ya da duygular yüzünden ikisinden birine sırt çevirmişti ve çevirmezdi.