Verliefd op mijn stiefbroer

Hoofdstuk 10

Langzaam rijden de karretjes door een donkere poort die achter ons weer krakend sluit. Eerst was het ontzettend donker en werden we naar boven getakelt. Heel langzaam ging alles, ik keek rustig om me heen en voor me was niks meer, geen Sophie, Emma, Rosalie, Justin, Mark of Jack, niemand. "Waar is de rest?" Fluister ik, en Kai kijkt om zich heen. "Weet ik niet," zegt hij en ik kijk weer voor me naar het zwarte donkere hol. Ineens kwam er een groot hoofd van een man die on stond uit te lachen. Het vlees van zijn gezicht werd er af geblazen door een wind en er werd ook wind op ons geblazen. Het was nu nog een rood masker vol bloed en spieren, een rilling gaat over mijn rug als ik het gezicht zie. Daarna begon het weer te blazen en werd het een skelet die ook begon te lachen. Het karretje stond even stil en ik kijk Kai even aan. Ineens gaan de karretjes keihard naar beneden en er vliegen allemaal grote slingerende messen aan touwen langs. Aan het plafond hangen allemaal touwen met 'lijken' wat de sfeer nog enger maakt. Daarna stopt het karretje en zag je voor ons allemaal geesten aan komen lopen, ik wou bijna het karretje uitstappen maar dat lukte niet. Het karretje begint ontzettend snel naar achter te gaan en maakt daarna een bocht, we knallen tegen zo'n typische openhaard. De openhaard draait om en er is een nieuw stuk spoor waar het karretje op vertrekt richting een spiegel. De hele kamer is donker en al snel verscheen er een geest in de spiegel. Het licht knipperde even maar ging al snel weer uit. De geest staat daar nog steeds en het karretje rijdter heen. Ik knijp mijn ogen zo hard al ik kan dicht, want we rijden recht op de spiegel af, het karretje versnelde de vaart en de spiegel brak. Ik doe mijn ogen weer open en bind mijn handen om Kai's armen als een reflex. Zodat ik meer omgedraait zit en leg mijn gezicht tegen zijn bovenarm. "Sorry," fluister ik naar Kai die mij denet nog aankeek alsof ik gek was. Snel ga ik weer normaal zitten. Hij is stil en in mijn ooghoek zie ik dat hij zijn schouders ophaalt, ik snap niet wat hij daarmee bedoelt. Maar ik had geen zin on te vragen wat het betekende. Ik zie de uitgang al maar ineens vallen er zwarte lappen stof, of wat het dan ook was, naar beneden aan een touwtje. Natuurlijk wist ik dit pas nadat ik keihard had gegilt omdat ik dacht dat het spinnen waren, wat ook heel dom is. We wachten op de rest, die we eigenlijk een soort van waren kwijt geraakt. Ik zie uit de uitgang waar wij uitkwamen Sophie en Justin, Sophie zit zowat in Justins borstkas en kijkt pas op nadat ik haar naam riep. Daarna kwam het karretje van Rosalie en Jack uit een andere uitgang, toen ze uitgestapt waren kwam het karretje van Emma en Mark. Mark had zijn arm om Emma heengeslagen en Emma lacht om iets, zeker iets wat Mark tegen haar had gezegd. Toen ze uitstapten verstrengelt Mark zijn hand met die van Emma. We stonden voor een suikerspin kraam te wachten. Ik kon het niet laten en koop een suikerspin voor mezelf. We lopen rustig verder naar de volgende attractie. Een achtbaan! Gelukkig hoef ik niet meer naast Kai, want ik ga naast Rosalie. We lopen naar de ingang en gaan wachten in de rij – wat je al bijna geen rij meer kan noemen, maar een paar mensen. Na vijf minuten is het onze beurt, Rosalie en ik hebben het voorste karretje uitgekozen. We gaa zitten en doen de beveiligings beugels naar beneden, onze voeten hangen los onder de zitjes. De rails waren niet onder maar boven ons, nadat iedereens beugels waren gecheckt begon de achtbaan te rijden. Als eerste werd we omhoog getakeld. We zien de hele achtbaan en het park voor ons. Ik kijk stijl naar beneden. En ook letterlijk stijl naar beneden. Wat een ontzettend groot stuk is. We staan uiteindelijk boven aan en de achtbaan gaat keihard naar beneden. Daarna maakt die twee loopings, draait die rond net als een schroefendraaier en maakt een paar bochten. Voor je het wist was het alweer afgelopen. We rijden weer naar het kleine station en staan uiteindelijk stil. De beveiligings beugels rond je lichaam gaan automatisch los en veert naar boven. We loprn naar de uitgang en gaan al snel naar de volgende attracties, we gingen nog naar veel achtbanen maar ook andere verschillende attracties die ons leuk leken. Uiteindelijk waren we bekaf van alle attracties en was het Emma's idee om wat eten te gaan halen. We lopen al snel naar het patat kraampje die we in de verte zagen.

"Twee middel patat" zegt Mark, die bestelt voor zichzelf en Emma. Die twee kon je vandaag niet meer scheiden, ze zaten vastgeplakt als twee magneten. Aan de ene kant is het irritant maar ik ben echt blij voor Emma. We hebben allemaal patat gehaald en gaan aan een picknick tafel eten. "Hoelang hebben we nog? Vraagt Kai aan niemand in het bijzonder. Rosalie kijkt snel op haar horloge, "nog één uurtje wn dan moeten we weer bij de uitgang zijn." Na dat gezegd te hebben gingen we overleggen naar welke attracties we nog moesten voordat we naar de bussen gingen. We hadden besloten als eerst nog in het spiegelhuis, dat is een doolhof met alleen maar spiegels. Het was tegenover de patatkraam dus we waren er zo. We lopen naar binnen en ieder ging een eigenweg, om elkaar weer terug te vinden. We hadden er een soort spel van gemaakt want anders werd het te saai. Ik loop rustig door, maar uiteindelijk kom ik erachter dat dit ontzettend moeilijk is. Ik zie alleen mezelf daarom weet ik niet welke kant ik op moet gaan. Maar dat is natuurlijk de bedoeling, ik loop vastberaden een richting op maar knal al snel tegen een van de spiegels op. Oke, rustig Room. Ik word langzamerhand lichtelijk geïrriteerd van deze spiegels, maar gelukkig heb ik uiteindelijk een taktiek gevonden door steeds aan de spiegels te voelen welke kant ik op moet. Het klinkt raar maar het is zo. Ik loop nu al ik weet niet hoelang, misschien wel een halfuur door dit spiegelhuis en ben nog steeds niemand tegengekomen. Ineens hoor ik een geluid en loop die richting op. Niet veel later zie ik Kai staan, niet diegene die ik het allerliefst wou tegen komen maar toch beter dan niemand. "Eindelijk iemand gevonden," zeg ik tegen hem, hij glimlacht naar mij en we lopen naar elkaar toe. "Pff, ik haat dit kut spiegel huis. Alleen maar rondlopen, gelukkig ben ik jou tegengekomen," zucht hij vermoeid. Ik knik, "kom laten we de uitgang zoeken, dit ga ik dus nooit meer doen." We lopen al snel de richting op waar ik heen liep.
Na weer een kwartier zoeken hebben we eindelijk de uitgang gevonden. Sophie, Rosalie, Justin en Jack staan al buiten.
"Zo hé, daar zijn jullie eindelijk," zegt Sophie sarcastisch en glimlacht naar ons.
Ik kijk naar onze groep en kom er al snel achter dat we twee personen missen. "Waar zijn Emma en Mark?" Ik scan met mijn ogen de ruimte en zie Emma en Mark staan bij een schietkraampje. "Laat maar," zeg ik daarna snel voordat iemand antwoord kon geven. Ik kijk weer naar het kraampje, Mark heeft een grote knuffelbeer gewonnen en geeft hem dan aan Emma, ze zegt iets tegen hem en geeft hem daarna een knuffel. Al snel volgt een zoen van Emma. We lopen richting het kraampje en wanneer we zijn aangekomen kucht Kai even. "Ehm, ik wil jullie moment niet verpesten. Ookal heb ik dat gedaan, maar we moeten naar de bussen," Emma en Mark schrikken beiden en zetten al snel den stap van elkaar. Ze staan er een beetje beschaamd bij en Mark krabt op zijn achterhoofd. Al snel lopen we met z'n allen naar de bussen, zonder Emma òf Mark lastig te vallen.

Wanneer we bij de bussen zijn aangekomen kunnen we er als eerste in en lopen meteen met z'n driën naar de achterse bank. Emma en Mark gaan in de stoelen voor ons zitten en de bus begint steeds drukker te worden met leerlingen.