ᗩᗰᗩᖇᗩ

5

Ve babam! Onu nasıl unutabilirim?!

Hemen yerimden fırladım ve koştum. Nefesim tutuldu ve kalbim o kadar çılgınca atıyordu ki, sanki kulak zarlarına çarpıyormuş gibi. İlk otobüse atladım ve on beş dakika içinde evdeydim.

Bir kaç adım daha yakın. Nefesimi dengelemeye çalışırken durdum.

Pencerede babamı görebiliyordum: süzülmüş, yalnız ve yorgun. Bir masada oturuyordu, gözlüklü ve eski soluk bir albüme bakıyordu. Babam ağlamadı ama titreyen elleri ağladı, delici bakışları ve dudakları ağladı. Ah, baba.. Pencereye yanaştım, eve girmemek için, bu benim, senin kızınım, iyiyim diye bağırmamak için kendimi zor tuttum!

Babam başını kaldırıp beni fark etti. Çığlık atarak geri çekildim ve aceleyle taşan duygulardan hıçkırarak yoldan ilerledim. Ama babam kapıyı açtı ve sokağa koştu.

- Bekle! Bekleyin!

Yavaşça arkamı dönüp tek kelime etmeden ona baktım.

- Bir şey mi istediniz?

Mesafe çok acı vericiydi ve ona daha da yaklaştım. Boğazımda bir topak vardı. Ah, babacım, çok zayıflamışsın! Bir cevap beklerken bana baktı. Elinde polisten kırışık bir mektup vardı. Bu muhtemelen soruşturmayla ilgili. " Kızımı tanıyor muydunuz?" Sesi kesildi ve babam ağlamamaya çalışıyormuş gibi mektubu daha da sıktı. Babam elimi alarak yüzüme bakıyordu. "Aynı gözleri vardı.. Bana dürüstçe söyleyin, onunla arkadaş mıydınız?" Gözyaşlarımı zar zor tutarak elini attım ve birkaç adım geri attım.

- Kimden bahsettiğinizi bilmiyorum! Sadece buradan geçiyordum!

Sanki bir darbeden gibi sendeledi. "Ah özür dilerim... Evet, özür dilerim." Elleri yenilenmiş bir güçle titredi. Elinde tuttuğu mektup yere düştü, ama buna dikkat etmedi bile. Geriye bakmadan yavaşça eve girdi.

Düşürdüğü şeyi aldım. Affet beni.. Gözyaşları gözlerimi kapladı, bu yüzden girdaptan o erkeğin figürünü hemen tanıyamadım. Beni salladı, bileğimi tuttu ve beni evden sürükledi.

- Ne yapıyorsun?! Kuralları bilmiyor musun?! Seni göz önünde tutmak şart, biliyordum!

Bir şey düşündükten sonra, aniden sakinleşti ve artık sakin bir şekilde dedi " En azından ona kim olduğunu söylemedin." Onu kendimden uzaklaştırdım, aceleyle gözyaşlarımı sildim ve bir meydan okuma ile gözlerine baktım.

- Beni takip mi ettin?!

- Evet. Ne olmuş yani?

- Sen kimsin ve sana ne?!

- Benim adım Daniel. Bilmen gereken tek şey bu. Geri dönmeliyiz. Yakında öğrenecekler.

Elimi tuttu, gökyüzüne baktı ve bulutlar bir girdap oluşturarak kalınlaşmaya başladı. Daniel aniden bana döndü. " Görevi tamamladın mı?" " Evet." " Güzel."

Girdap bizi çekmeye başladı. Daniel hızlandı, peşinden kaçmaya zorladı. Sonra içine atladık.

- Bak ne yaptığın hakkında sakın konuşma.

- Ben..

Daniel anında eliyle ağzımı kapattı. " Girdap her şeyi duyuyor." Yakında, yabancı bir cisim gibi, girdap bizi tükürdü. Daniel hemen koridora çıktı. Ben de onun peşinden gittim.

- Ne istiyorsun?

- Nereye gideceğimi bilmiyorum. Melek Werner'in çalışma odasının nerede olduğunu söyle, seni rahat bırakacağım.