Homeless Boy

06 - Phone

'Ik stuur je morgen het akkoord van de offerte door en de ondertekende overeenkomst en dan hebben we een deal,' zeg ik tegen een van de twee Sanders broers van Double S Motorparts. Ik heb zojuist de deal rond kunnen krijgen voor de productie van het nieuwe type motor, de McLeaf Lucille.

'Prima Xavier, we zien het verschijnen,' klinkt het door de speakers van mijn laptop. De vrolijk ogende zakenpartner op mijn scherm in deze Skype call, maakt het toch net alsof hij tegenover mij zit. 'Ik wens je een fijne middag,' zeg ik tegen hem. 'Fijne avond daar aan de andere kant,' zegt mijn zakenpartner tegen mij. Ik sluit de Skype call af.

Ideaal om op deze manier toch zaken te kunnen doen zonder dat je daar een paar dagen voor uit hoeft te trekken, omdat je naar de andere kant van het land moet. Mijn vader had er met gemak een week voor uitgetrokken. Voor mij gaat dat te traag. Helaas lijkt alles in dit wereldje trager te gaan dan ik had gewild. Maar ik moet het er maar mee doen.

Ik werp een blik op de klok in de hoek van mijn scherm, half acht al weer. Ik ben speciaal op kantoor gebleven voor deze meeting. Het heeft mij ook de tijd gegeven om in alle rust na te denken over wat ik met Julian aan moet. Na onze onverwachte ontmoeting in de Walmart een paar dagen geleden ben ik er toch meer over na gaan denken.

Ik neem een laatste slok water uit het plastic bekertje en gooi het weg. Ik trek mijn motorjas over mijn coltrui aan en controleer of ik mijn sleutels en portemonnee in mijn rugtas heb. Gelukkig wel. Mijn laptop sla ik dicht en stop ik ook in mijn rugtas. Ik werp nog een blik door mijn kantoor heen om alles te controleren.

Als ik door de ramen kijk zie ik in de verte mijn woontoren staan. Je mag wel opschieten, de winkels sluiten zo. Ondanks dat mijn huis mij roept, geef ik mijzelf wel gelijk. Ik loop mijn kantoor en de ontvangstruimte waar Susanne altijd zit uit en draai de deur op slot.

Het kantoor heeft iets griezeligs in het donker. De noodverlichting is eigenlijk het enige nog dat mijn pad in de hal verlicht. Op de muren hangen ontwerpen van alle voorgaande modellen van McLeaf Motors. Ik besteed er vandaag even geen aandacht aan en loop in een rechte lijn richting de andere kant van de hal.

Even schrik ik op als de lift een ping laat horen nog voor ik op de knop kan drukken. Een Spaans ogende man loopt de lift uit met rugstofzuiger op zijn rug. 'Goedenavond,' zegt de man. Ik groet hem terug en stap de lift in. 'Werkze nog even,' wens ik de man toe terwijl ik op de knop voor de garage druk, ik krijg een knikje terug.

De voor mij inmiddels bekend geworden liftmuziek vult de stilte in de kleine ruimte. Ik neurie het deuntje mee, maar al gauw wordt het onderbroken door de stem die mij verteld dat ik in de garage ben aangekomen. De deuren openen voor mij en ik stap de lift uit.

Al gauw ben ik op de plek beland waar mijn donkergrijze motor geparkeerd staat. Even bewonder ik haar. De McLeaf Karin. Vernoemd naar mijn moeder en het laatste model wat mijn vader liet produceren voor het McLeaf merk.

Het is een cruiser, net als de aller eerste motor die mijn vader zelf ontwierp, de McLeaf Amanda. De trend om alle motoren in alfabetische volgorde met vrouwen namen te benoemen zet ik graag door, vandaar dat de nieuwste Lucille gaat heten. Vernoemd naar mijn High School date op de prom-avond.

Toch vind ik de Karin tot nu toe de mooiste. Mijn vader liet de eerste 50 nummeren, en schonk de eerste aan mij. Op de tank staat onder het merk dan ook met trots "First out of 50 / Limited Edition". Het blijft een mooi gebaar van hem.

Ik haal het slot van de ketting los, die om een pilaar geslagen ligt. Ik haal de ketting uit de spaken en haal ook mijn helm er van af. Ik zoek mijn sleutels in mijn motorjas terwijl ik op de zitting plaats neem. Ik zet mijn helm op, doe mijn handschoenen aan en manoeuvreer mijn motor achteruit het parkeervak uit.