Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 22 (Α μέρος)

Καθόμασταν στο σαλόνι. Εγώ με τον Νίκο στον έναν καναπέ κι ο Λάζαρος με την μάνα μου στον άλλον..... Όταν μας έπιασαν κι τους δυο να....κάνουμε ότι κάναμε τέλος πάντων, δεν είπαμε τίποτα. Τι να πούμε? Συγγνώμη δεν είναι αυτό που νομίζετε, απλά πέσαμε κατά λάθος ο ένας πάνω στον άλλον κι τα χείλη μας κόλλησαν μεταξύ τους χωρίς να το θέλουν? Είπαμε οι γονείς μας δεν είναι τόσο ηλίθιοι..... Το μόνο που μας είπαν ήταν να κατεβούμε κάτω να μιλήσουμε. Να μας ανακρίνουν δηλαδή.... Έτσι τώρα καθόμαστε όλοι χωρίς να μιλάμε. Εγώ κοιτάω τα χέρια μου, μην μπορώντας να αντικρίσω κανέναν στα μάτια. Στο κάτω κάτω δεν έκανα κι κανένα έγκλημα!

Ένα κορίτσι στην εφηβεία είμαι, που έχει αισθήματα εδώ κι πολύ καιρό για ένα συγκεκριμένο αγόρι το οποίο έτυχε να γίνει ο καινούργιος της αδερφός!

Το θέμα τώρα είναι τι θα γίνει από εδώ κι πέρα! Έχω πολύ αγωνία για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα!! Δεν αντέχω άλλο αυτήν την σιωπή....νιώθω ότι θα τρελαθώ αν συνεχίσουμε όλοι το ίδιο βιολί. Αυτό ήταν θα πάρω εγώ τον λόγο!

"Εμμ μαμά...?-"

"Πόσο? Πόσο καιρό είσαστε μαζί Έλλη?" με διακόπτει. Πόσο? Βασικά δεν θυμάμαι να μου ζήτησε κι ποτέ να τα φτιάξουμε. Το μόνο που μου είπε είναι ότι με αγαπάει κι νοιάζεται για εμένα. Δεν έχει περάσει κι πολύς καιρός από τότε που το είπε αν θυμάμαι καλά....

"Εεε να...." κάνω να πω αλλά οι λέξεις δεν βγαίνουν από το στόμα μου.

"Κυρία Αφροδίτη εγώ κι η Έλλη δεν τα έχουμε ακόμα." λέει ο Νίκος κοιτάζοντας την στα μάτια. Εγώ γούρλωσα τα δικά μου μάτια  κι γύρισα να τον κοιτάξω.

"Εγώ αγαπάω την Έλλη με όλη μου την καρδιά. Της το είπα κιόλας. Μπορεί να είναι ξαφνικό γιατί δεν έχει πολύ καιρό που την γνώρισα αλλά η καρδιά μου ανήκει σε εκείνη. Μην προσπαθήσετε να μας χωρίσετε γιατί δεν θα τα καταφέρετε." λέει κοιτάζοντας τους κι τους δυο με ένα βλέμμα που έδειχνε ότι δεν αστειεύεται...

Είχα σοκαριστεί από τα λόγια του όπως όλοι μας. Αχχ Νίκο αν λες τέτοια λόγια με κάνεις να σε θέλω ακόμα πιο πολύ!

Μέτα από τα λόγια του Νίκου κανείς δεν μίλησε για λίγο....

Μέτα από πολύ σκέψη τον λόγο πήρε ο Λάζαρος...

"Δεν είναι κακό που είστε ερωτευμένα παιδιά, το καταλαβαίνω είστε κι πάνω στην ηλικία, αλλά βρε Νίκο την αδερφή σου?"

"Δεν την είδα ποτέ σαν αδερφή μου." απαντάει κοιτάζοντας τον πατέρα του.

"Γιατί δεν μας είπατε τίποτα βρε παιδιά?" ρωτάει η μητέρα μου...

"Γιατί απλά φοβόμασταν ότι δεν θα εγκρίνετε αυτό που πάμε να χτίσουμε μεταξύ εμένα κι  της Έλλης..." λέει ο Νίκος χαμηλώνοντας το κεφάλι του. Είχε δίκιο κι εγώ το φοβόμουν αυτό. Κι μόνο στην σκέψη ότι δεν θα μπορώ να είμαι δίπλα του, δεν ξέρω κι εγώ τι μπορεί να κάνω....

Βαριά σιωπή έπεσε στο δωμάτιο....

"Λοιπόν εσείς μπορείτε να πηγαίνετε. Εγώ κι η Αφροδίτη θα συζητήσουμε για λίγο κι μετά θα σας ανακοινώσουμε τι αποφασίσαμε. Πάτε πάνω κι να είστε ήσυχοι.."

Χωρίς δεύτερη κουβέντα ανεβήκαμε επάνω κι καθόμασταν αμίλητοι χωρίς να κοιτάμε ο ένας τον άλλον.

Απορώ ποια θα είναι η απάντηση τους.... Ας βάλει ο Θεός το χέρι του.....