Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 23

Κατεβήκαμε κάτω κι πήγαμε προς το σαλόνι. Είχαμε αποφασίσει. Θέλαμε ότι καλύτερο για τους γονείς μας. Φυσικά η σχέση μου με τον Νίκο θα έμενε η ίδια. Θα ήμασταν μαζί. Καθίσαμε στον καναπέ κι πριν ακόμα προλάβουν να πουν τίποτα άρχισα να μιλάω.

"Μπορείτε να παντρευτείτε." είπα. Το ίδιο θέλει κι ο Νίκος. Ο Λάζαρος είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Το ίδιο κι η μαμά μου. Χμ δεν είναι κάτι που βλέπεις κάθε μέρα , την μαμά μου να είναι έκπληκτη. Συγκράτησα ένα γελάκι που πήγε να μου φύγει.

"Για ξανά πες το αυτό Έλλη!" μου λέει η μαμά μην μπορώντας να το πιστέψει. Αχ μανούλα μου ούτε κι εγώ το πιστεύω.

"Να...μιλήσαμε κι συμφωνήσαμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε εμπόδιο για τον γάμο. Η σχέση μου με τον Νίκο δεν πρόκειται να αλλάξει. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε πραγματικά αδέρφια οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα." της λέω. Δάκρυα ξέφυγαν από τα μάτια της. Ο Λάζαρος την αγκάλιασε κλαίγοντας κι εκείνος. Δεν είμαι πολύ καλή στα συναισθηματικά κι γενικά ότι έχει να κάνει με κλάματα. Δάκρυα έφυγαν κι από τα δικά μου μάτια. Μάλλον έκαναν συμπαράσταση στην μητέρα μου. Ο Νίκος με πήρε στην αγκαλιά του.

"Γιατί κλαις?" μου ψιθύρισε στο αυτί μου.

"Δεν ξέρω....απλά πάντα κλαίω όταν κι κάποιος άλλος κλαίει μπροστά μου. Χαζό έτσι?" του λέω κοιτώντας τον στα μάτια.

"Καθόλου, το βρίσκω γοητευτικό. Άλλωστε δείχνει πόσο συναισθηματική είσαι κι αυτό μου αρέσει." Αχ Νίκο με κάνεις κι κοκκινίζω.... Λίγα καλά λογάκια μου λες κι όμως η καρδιά μου πάει να σπάσει! Την νιώθω να χτυπάει πολύ γρήγορα. Μες την αγκαλιά του νιώθω τόσο γαλήνια κι τόσο ήρεμη που νομίζω ότι άμα φύγει από κοντά μου θα έρθει το τέλος του κόσμου.

Μέτα από λίγα λεπτά κι πολλά κλάματα το στομάχι μου έκανε έναν δυνατό παραπονιάρικο ήχο που ακούστηκε σε όλο το δωμάτιο. Εγώ κρύφτηκα στην θέση μου κι ο Νίκος άρχισε να γελάει. Δεν είναι κι τόσο αστείο!!! Είχε πραγματικά σκάσει στα γέλια. Άκουγα κι από την πλευρά της μαμάς μου μερικά χαχανητά αλλά δεν τους κοίταξα. Ξαφνικά ακούγεται κι άλλο ένα παραπονεμένο στομάχι, αυτήν την φορά από την πλευρά του Νίκου. Εκείνος σταμάτησε να μιλάει κι εγώ τον κοίταξα ξαφνιασμένη. Άρχισα να γελάω δυνατά. Γελούσα μέχρι που η κοιλιά μου πονούσε τρομερά.

"Τι λέτε θέλετε να παραγγείλουμε πίτσα?" προτείνει ο Λάζαρος.

Μέσα από τα γέλια μου κατάφερα να ψελλίσω το "ναι". Κι όλοι συμφώνησαν με ένα νεύμα.

"Έλλη δεν είναι κι τόσο αστείο." μου λέει ο Νίκος μουτρωμένος. Κι όμως είναι!

"Δηλαδή όταν εσύ γελούσες καλά ήταν?" τον ρωτάω σταματώντας τα γέλια.

"Άλλο εγώ!" λέει περήφανος. Θα του έλεγα τίποτα αλλά έχε χάρη. Θα τα πούμε όμως Νικολάκη!

Περάσαν είκοσι λεπτά από τότε που ο Λάζαρος πήρε τηλέφωνο για τις πίτσες, όταν χτύπησε το κουδούνι.

"Χριστέ μου πεινάω σαν λύκος!" λέω κι ορμάω στο χολ για να ανοίξω την πόρτα. Ανοίγοντας την πόρτα πριν καλά καλά ο πιτσαδόρος γυρίσει το βλέμμα του για να με δει, οι πίτσες είχαν ήδη κάνει φτερά από τα χέρια του. Της άρπαξα κι έτρεξα στην κουζίνα. Ο πιτσαδόρος με κοιτούσε με ένα έκπληκτο κι περίεργο βλέμμα. Στην θέα τον ματιών του μπήκε ο Λάζαρος ο οποίος πλήρωσε τις πίτσες.

Καθίσαμε όλοι στο τραπέζι παίρνοντας από ένα κουτί ο καθένας. Περίσσεψαν ακόμα δυο κουτιά. Για τους πολύ πεινασμένους φαίνεται....

"Λοιπόν πότε σκοπεύεται να κάνετε τον γάμο?" ρώτησα παίρνοντας ένα μεγάλο κομμάτι πίτσας στο χέρι.

"Δεν είμαστε σίγουροι. Με όλα αυτά που συνέβησαν σε μια στιγμή νομίζαμε ότι δεν θα γίνει ο γάμος... Άλλα να τώρα που ξέρουμε ότι θα γίνει, λέγαμε σε κανέναν μήνα το πολύ..."

"Ουάο γρήγορα δηλαδή.." λέω στην μητέρα μου.

"Ναι, ελπίζω να μην έχετε κανένα πρόβλημα.." λέει ο Λάζαρος κόβοντας ένα κομμάτι από την πίτσα του.

"Εμείς?!? Κανένα! Αντιθέτως ανυπομονούμε!" απαντάει ο Νίκος για μένα.

Κατά την διάρκεια του φαγητού συζητήσαμε κυρίως εγώ με την μητέρα μου για της προετοιμασίες του γάμου. Λέγαμε να έχουμε τα πάντα ροζ αλλά τα αγόρια έκαναν αποδοκιμαστικές γκριμάτσες κι έτσι παιδευόμασταν στο να βρούμε χρώμα για τα λουλούδια της μπουμπουνιέρες κι τα προσκλητήρια. Μιας κι ήμασταν όμως κουρασμένοι όλοι μας δεν είπαμε τίποτα άλλο.

Μόλις φάγαμε εγώ με τον Νίκο ανεβήκαμε επάνω. Ξάπλωσα με τα ρούχα στο κρεβάτι κι σκεπάστηκα με το σεντόνι.

"Δεν θα αλλάξεις?" ρωτάει ο Νίκος μπαίνοντας στο δωμάτιο.

"Θα ήθελες?" τον πειράζω.

"Πολύ!" μου κάνει. Του πετάω ένα μαξιλάρι κι γελάει.

"Φαίνεται είσαι πολύ κουρασμένη σήμερα με όλα αυτά. Κι εγώ το ίδιο." λέει καθώς παίρνει το μαξιλάρι κι έρχεται και ξαπλώνει δίπλα μου.

Με πήρε στην αγκαλιά του κι ένιωσα τον ύπνο να με παίρνει σε δευτερόλεπτα.