Już dobrze (Tom x Reader) [WERSJA PIERWOTNA]

Rozdział 23

Obudziłam się sama, nie miałam jednak ochoty schodzić na dół. Nie musiałam. Edd przyniósł mi śniadanie do pokoju. Toma nie było, tak przynajmniej powiedział mi mój przyjaciel. Pocałował mnie w czoło, podając mi talerz z owsianką. Usiadłam przy biurku by zjeść, on ulokował się na łóżku. Rozmawialiśmy o głupotach. Potem zeszło na temat pracy, ale gdy go wyczerpaliśmy siedzielismy w milczeniu. Spojrzałam na niego.
— to jak z tą policjantką? — mrugnęłam do niego odsuwając pusty talerz. Chłopak się tylko zaśmiał, po czym wyciagnal telefon z kieszeni. Zignorował pytanie.
Niedługo później poszliśmy na dół. Nie było tam nikogo, Matt pojechał na zakupy, a Toma wywiało w niewiadome miejsce. Wzruszyłam ramionami widząc pustą kanapę i usiadłam przy stole.
Edd sprawiał wrażenie zestresowanego. Odrzucał liczne połączenia przychodzące. Siedział naprzeciw mnie ciagle patrząc w wyświetlacz telefonu. Nie rozumiałam co się stało, jeszcze chwile temu siedzielismy na piętrze i wspólnie żartowaliśmy. Wpadł w taki stan w momencie, w którym przeczytał jakiś SMS. Spojrzał mi w oczy. Przekrzywiłam głowę w bok
— kto dzwoni? — spojrzałam na jego telefon udając ze mnie to nie obchodzi — Amanda — mruknęłam przysuwając telefon do siebie. Amanda to jego była.
Znałyśmy się zasadniczo pare lat przed tym, jak poznała Edda. Przyjaźniłyśmy się. Nic więc dziwnego, że go poznała na jednej z imprez, które urządzałam w domku na działce, którą rodzice sprzedali pare miesięcy temu. Siedzieliśmy lekko pod wpływem, jedni bardziej, drudzy mniej z grupką innych osób w altance. Niedługo później zastałam ich całujących się w domku. Nie znali się wtedy, co lekko mnie zaskoczyło, ogłosili jednak związek niespełna tydzień po posiadówce. Chodzili razem stosunkowo długo, bo około roku, zerwała z Eddem kilka miesięcy temu.
Okazało się, że chciała do niego wrócić. To znaczy, od tego zaczęła. W wypadku odmowy szantażowała go odnośnie jakiś spłat, które Edd był jej dłużny za czasów związku. Wiedziałam już, dlaczego jest taki roztrzęsiony.
Wyrwał mi telefon z ręki i szybko próbował jej odpisać. Co chwile jednak usuwał wiadomość i załamywał się coraz bardziej.
Wstałam i szybko go przytuliłam. Spojrzał się na mnie i dłuższy czas patrzył mi w oczy. Złapał mnie za rękę
— Edd, nie martw się, jakoś z tego wyjdziemy — na te słowa przybliżył się jeszcze do mnie
— wyjdziemy? Razem? — nie czekał jednak na odpowiedź i pocałował mnie w usta.
Byłam w ogromnym szoku ale to odwzajemniłam. Po chwili jednak oderwałam się od niego
— E-Edd, ja pójdę na chwilę na górę — mruknęłam cicho i pobiegłam po schodach. Zamknęłam drzwi z głośnym trzaskiem i zakopałam się pod kołdrą.
Co się właściwie stało? Całowałam się z moim najlepszym przyjacielem. Z kimś, kto był przy mnie od bardzo dawna, ale mimo tego, jak ogromnym zaufaniem się dzieliliśmy, nigdy nie odważył się tego zrobić. Ja też nie. Ręce trzęsły mi się niesamowicie, a w głowie wciąż krążyły mi myśli o Amandzie.