Herkese Merhaba
Hikayemin ilk bölümü umarım Seversiniz.
Buraya okumaya başladığınız tarihi atabilirsiniz..
Yorum yapmayı ve oy vermeyi lütfen unutmayın.
Teşekkür ederim
İyi okumalar..
İzlediği filmden sıkılmış bir şekilde kalktı yatağından. Bıkmıştı izlediği bütün filmlerin konusunun aynı olmasından.
Mutfağa gidip kendine bir bardak su aldı iki yudumda bitirdi ve bardağı çalkalayıp yerine koydu.
O kim miydi?
Asrın Poyraz..
Kendi hâlinde yaşayan yalnız bir kız.
Annesi onu dünyaya getirirken ölmüş babası ise annesinin peşinden yaşadıklarına dayanamayıp intihar etmişti. 18 yaşına kadar amcasıyla yengesi bakmıştı. Hiçbir eksikliği olmamıştı maddi anlamda ama ailesinin yerini de tutmuyordu. Manevi boşluktaydı o boşluk ise hiçbir zaman dolmayacaktı.
Annesinin, babasının yerini kimse dolduramazdı . Yaşasalardı İlk kelimesi baba olurdu belki? Annesinin elinden tutarak atardk ilk adımlarını..
Aşık olduğu adamı anlatırdı annesine.. İlk aşkı babası olurdu, her zaman korurdu onu Annesi en iyi sırdaşı olurdu.. ama bir kere bile baba diyemeden kokularını içine çekemeden hayat ona ilk tekmeyi vurmuştu.
Belkide annesinin karnındayken çok tekme attığından dı bunlar. Hayat onu böyle sınıyordu kimsesiz, yalnız tek bırakarak...
Hayat her zaman acımasızdı. Bebek mi büyük mü küçük mü diye sormadan sınıyordu. Karşılığında git gide güçlenen umursamaz hayattan ders almış kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bir kız büyüyordu.
Saat akşam dokuz du. Yarınki sınava çalışmak için çalışma masasına oturdu. Yarın Matematik sınavının günüydü. Hiçbirşey anlamazdı matematikten. Tam bir sözelciydi o.
En sevdiği Ders edebiyat tı.
Şiirler , şarkılar yazar gönderirdi anne babasına..
Biliyordu ki kimsesiz olduğu bu dünyada annesi babası onu izliyordu.
Çalışma masasının üstündeki şiirlerinden aldı bir tane
Bu şiirini daha 9 yaşındayken anneler gününde yazmıştı annesine.
Sen benim ışığımdın
Gittiğinde Karanlıkta kaldım
Kalbimin kırıklarını gördün mü Anne?
Her bir parçası etrafa saçılmış ama toplayanım yok
Sen olsan toplardın.
Sen beni yalnız bırakmazdın.
Sensiz bu kaçıncı günüm
Yanımdasın biliyorum
Her gece seninle uyuyup her sabah senle uyanıyorum
Söylesene anne kaç kere umutlarıma güneş doğdu
Belki bi umut diyorum seni düşünerek bu gün gelirim yanına
Ve gece olunca umutlarım gidiyor güneşin yavaş yavaş gittiği gibi..
İstemsizce gözlerinden birkaç damla yaş akmıştı. Ama artık o kadar da üzmüyordu onu.
Belki de alışmıştı kim bilir?
Morali bozulmuştu her ay oluyordu böyle duygusallaşmalar. Şimdi de matematik sınavına çalışırken olmuştu tabiikide sınava çalışmaması içinde bir bahane olmuştu bu.
Çalışma masasının toplarken telefonuna bir bildirim geldi.
İnstagram'da fake hesabına birisi yazmıştı. Öylesine açılmış bir hesaptı. Profil fotoğrafı bile yoktu.
Barann16
"Selam"
Fake hesabının çok takipçisi bile olmamasına rağmen yazmıştı. İlginç diye düşündü. Yazıp yazmamak arasında kararsız kalmıştı ama üzerindeki mutsuzluğu bir an da olsa unutmak için yazmaya karar verdi.
