A Life Without You [Completed, Published Under Ukiyoto Publishing]

12.

Isa, dalawa tatlo, apat. Apat na araw na akong walang balita kay Clight. Simula kasi nang sagutan namin sa emergency room ay hindi na ako muling lumabas pa nang kwarto. I did all of my treatment sessions with Doc Doms, nagpahinga, at maaga na rin'g natutulog. Hindi ko na masyadong sinasagad ang sarili ko.

Samantha didn't bother to visit me since that day, alam 'kong hindi niya nagustuhan ang pag-bigay ko sa kaniya ng parte ko. But, I know inside me that what I did is a great thing.

I also haven't saw Emma, Brye, Ginger and Luis for awhile. I told Ate Lilac that I don't them to be in here. Ayaw ko lang na maramay sila sa nakaraang sagutan namin ni Clight. Besides, they didn't even know that I have a long lost sister.

Nahihiya akong magpakita sa kanila at syempre nasaktan ako sa mga sinabi ni Clight na hindi ko pa raw nararansang mawalan ng mahal sa buhay, I thought he could understand what I'm trying to say but qll of that vanished in just a snap because of how the way he act.

He was the first person I told about my sister, tapos sasabihan niya ako nang gan'on? Nasaktan ako nang kaunti dahil roon. Talagang gano'n lang ba kadali sa kaniyang sabihin iyon? Na hindi ko pa nararanasan na mawalan nang mahal sa buhay? What about my long lost sister? Si Ate Sky? Hindi ba ako nawalan kung gano'n? O baka hindi ko lang nararamdaman ang sakit na nararamdaman niya?

Bakit ba Clight ako ng Clight?! Gano'n na ba kalaki ang epekto sa akin ng lalaking 'yon?! But, the fact that I am still looking for him. Parang ako pa 'yong na-gi-guilty sa sinabi ko. Parang ibinalik ko rin sa kaniya ang sinabi niya sa akin. Which is not right.

Marami pang mga katanungan ang namumuo sa isipan ko nguni't mas pinili ko iyong ipinagsawalang—bahala nang narinig ko ang pagbukas ng pintuan. Iniluwa roon si Ate Lilac na may dalang isang bandeha at nakalagay roon ay ang mga maliliit na garapon ng mga gamot.

"How's your day going on, Stella?" Asked by her.

"Wala naman po, Ate Lilac. A little bit bore, I kinda' hate living in this white pale room, you know? Good thing I have this." Saad ko at ipinakita ang cellphone ko. It is the only way for me to escape my boredom. Madalas ay nakikinig ako sa mga music. I also play guitar but, I just don't feel like playing them. Minsan naman ay nag-si-sketch na lang ako hanggang sa makatulog.

"Unbelievable, you're really improving. It's only been four days yet ang daming improvements. Do you want me to call your parents to tell them this wonderful news?" She said as she was checking my blood-pressure and oxygen. She told me na nag-iimprove raw ang kalagayan ko, and so what?

Kapag tuluyan na akong gumaling ay malamang pa sa malamang ay wala na akong mapupuntahan, I already left our house since I failed and disowned by my own family. They didn't even bother to look for me except— for Sam. Siya lang 'yong taong hindi sumuko na hanapin ako. She found me at my Mommy Lola Marina's house. Siya lang ang kakampi ko, but a storm came and washed her away from me. She died because of a blood cancer.

Tila binalot ng kadiliman ang mundo ko nang mga araw na iyon, siya na lang ang pag-asang mayroon ako. The fact that I didn't got the chance to attend her funeral made my heart cry in agony.

Aabutin ko na sana ang sketchpad ko na nakalagay sa lamesa nang mahulog mula roon ang kulay putik na wallet ni Ate Lilac at may isang litrato roon ng isang babae doing a peace sign while hugging a teddy-bear.

Kunot ang noo 'kong pinulot iyon at pinagmasdan, she looks pretty. I wonder who this is? Maybe, one of Ate Lilac's sister? Nakakapagtaka lang dahil hindi naman sila magkamukha kaya'y malabo.

A patient? Possible naman. Mahilig si Ate Lilac sa mga pasyente niya eh. Halos kapatid na ang turing niya sa mga ito. Kaya ko nasasabi ito dahil gano'n rin ang pinapakita nito sa akin.