The little sparkle In my life.

~H57~

Julia P.O.V

Toen ik eenmaal boven was, namen mijn gedachtes het compleet over. Ik pak mijn oortjes en plug deze in, ik zet de muziek hard aan en sluit mijn ogen. Als ik niet rustig word sta ik op en rommel in mijn tas. Als ik het zilveren metalen stukje in mijn handen heb kijk ik er even naar.. Ik was 2 maanden clean.. 2 maanden.. Maar ik kan nu echt niet meer, het is gewoon te veel. Ik loop langzaam terug naar mijn bed en ga op de rand zitten in kleermakers zit. Ik stroop mijn mauwen op en zucht zachtjes. Ik zet het metalen stukje in mijn arm en trek een diepe lijn er over. Ik voel de tranen uit mijn ogen ontsnappen en focus me volledig op wat ik aan het doen ben. Mijn armen kleuren langzaam rood. Maar ik kan niet stoppen, het lukt niet.. Na een aantal diepe sneeën in beide armen voel ik 2 handen om de mijne sluiten. Ik schrik en verstevig mijn grip om het metalen stukje in mijn hand. Als 2 bruine ogen mij huilend aankijken besef ik dat Marthe voor mij staat.. Ik sluit mijn ogen en mijn grip om het mesje verzwakt.. Langzaam laat ik het los en laat ik het in haar handen glijden. Ze steekt het weg en dan zie ik in Marthe haar ogen, paniek, de pure paniek.. Voor ik het doorheb rent Marthe de kamer uit op zoek naar iets.. Naar wat geen idee.. Ik blijf verslagen achter op mijn bed. Hoe kon ik zo stom zijn om de deur niet op slot te doen. Waarom ben ik zo stom.. Ik sla mijn ogen neer als Marthe terug komt. Voorzichtig pakt ze een van mijn armen die ze schoonmaakt. Het brand en het doet verschrikkelijk pijn. Als ze de ene arm klaar heeft begint ze met de andere. Beide armen heeft ze verzorgd en ingewikkeld in verband. Ik zwijg, wat moet ik haar zeggen.. Als ze haar armen om mij heen slaat en mij in een stevige knuffel trekt bijt ik zacht op mijn lip.. ''Het spijt me..'' Zeg ik zacht. Ik voel me zo ellendig, zo enorm slecht.. Als ik voetstappen hoor kijk ik voorzichtig met betraande ogen naar de deur. Als ik Karen zie slik ik voorzichtig en richt snel mijn ogen terug na de grond terwijl de tranen blijven rollen. Ik stel alleen maar iedereen teleur, ik doe iedereen pijn.. Als ik Karen haar armen rond om mij voel, voel ik mij alleen maar slechter.. Normaal zou ik mij veilig voelen in haar armen, maar het enige wat ik voel is schuld, schuld en nog eens schuld.. 

Marthe p.o.v

Als Karen bij ons komt zitten bijt ik zacht op mijn lip. Ik baal zo hard dat mijn onderbuik gevoel juist was. Ik had zo gehoopt dat ik er naast zat en dat Julia sterk genoeg was, dat ze dit kon overwinnen, dat ze er over zou praten.. Maar ik zat er naast.. En ik voel me zo stom dat ik dit niet eerder door had, gister bijvoorbeeld. Ik sluit mijn ogen even kort. Ik leg mijn hoofd op die van Julia en zwijg. Ik wil zoveel zeggen en vragen maar dit lijkt me niet het geschikte moment. Ik denk dat ik hier eigenlijk niet eens wil zijn nu.. Dat dit iets is tussen Karen en Julia, tenminste dat denk ik. Ik bijt zacht op de binnenkant van me lip. Ik voel me nu net als toen ik Julia leerde kennen, huilend in mijn armen.. Niet weten wat er precies in haar omgaat of hoe ik haar kan helpen.. Zo voel ik me, net als de eerste dagen. Ik sluit mijn ogen. Ik wil haar zo graag helpen. Maar ik kan dat gewoon niet, ik weet niet hoe of op wat voor manier.

Karen p.o.v

Ik wist dat Julia aan het strijden was vandaag maar dat het zo erg was wist ik niet.. Ergens ben ik blij dat Marthe langs kwam anders had ik het nu niet geweten.. Maar ik zie aan alles dat Marthe het niet meer weet en dat ze radeloos is.. En dat snap ik volkomen.. Eerlijk gezegd weet ik het op dit moment ook niet zo goed. Ik had niet verwacht dat het Julia zo veel zou doen, oké ergens wel, maar ergens ook niet. Julia zit er zo verslagen bij. Na ik denk een halfuurtje wringt Julia zich tussen ons uit en trekt de mouwen van haar vest omlaag. Zonder iets te zeggen loopt ze zo de kamer uit richting de kamer van Sky. Ik kijk haar verslagen na. Ik zucht even zachtjes en kijk dan naar Marthe. ''Sorry..'' Zeg ik zacht. Marthe schud haar hoofd. ''Je kan er niks aan doen..'' Zegt ze zacht. ''Ik heb Julia vaker zo gezien, nou met hoge emoties..'' Zegt Marthe zacht. ''Maar dit is de eerste keer dat ik haar dit heb zien doen..'' Vervolgt Marthe. Ze staat op en loopt na de badkamer. Niet veel later komt ze de kamer terug in met een doekje en veegt ze de grond schoon. ''Het spijt me dat je dit moest zien Marthe, echt..'' Zeg ik zacht. ''Ik had het vanochtend door moeten hebben dat ze zo slecht in haar vel zat'' Zeg ik zacht. Ik neem het doekje uit haar handen en kijk haar even aan. ''Dit hoorde jij niet te zien..'' Zeg ik zacht. Marthe knikt alleen maar en sluit haar ogen kort. Ik sta op en trek haar in een knuffel. Ik zwijg even en streel over haar rug. ''Haar masker is zó sterk, niemand kan dat aan haar zien..'' Zegt Marthe zacht terwijl ze haar hoofd op mijn schouder legt. Ik sluit even kort mijn ogen en laat Marthe na een tijdje los. ''Wil je iets drinken?'' Vraag ik zacht om de stilte te doorbreken. Marthe schud haar hoofd. ''Ik ga maar naar huis..'' Zeg ik zacht. 

Marthe p.o.v

Ik loop langzaam Julia haar kamer uit en klop op de deur van Sky zijn kamer. ''Juul ik ga..'' Zeg ik zacht. Julia staat op en geeft mij een knuffel. ''Ik hou van je'' Fluister ik zacht en laat haar langzaam los. ''Doei Sky'' Zeg ik rustig en loop zijn kamer uit en sluit de deur. Als ik Karen zie staan in de gang kijk ik haar even aan, ze laat me een tekening zien die ik denk Julia heeft gemaakt. Ik loop wat dichterbij en zie dat het Julia en Klaasje zijn. ''Ze heeft talent.'' Zeg ik zacht. Karen knikt instemmend en ik bijt zacht op me lip. Julia is er echt heel erg mee bezig. ''Ik denk dat het wel goed komt en dat ze het gaat accepteren..'' Zeg ik zacht. ''Wil je alsjeblieft goed op haar letten en bellen als er iets is..?'' Vraag ik zacht. ''Oh en straks moet het verband een keer gewisseld worden anders gaat het ontsteken.'' Mompel ik zacht terwijl ik de trap rustig af loop. Ik zeg Anthony gedag en loop dan het huis uit en trek de deur achter me dicht. Ik haal mijn fiets van het slot af en fiets het terrein af. Ik had geen zin om naar huis te gaan of om bij iemand te zijn. Ik versnel mijn tempo en blijf rechtdoor fietsen. Ik heb eigenlijk geen idee waarheen. Ik moet gewoon even weg van alles. Als ik bij het park aankom minder ik mijn snelheid en fiets het park in. Ik gooi mijn fiets in het gras en ga een stukje verder op tegen de boom aan zitten. Ik zoek mijn oortjes in mijn jaszak en plug deze in. Even, heel even mijn gedachtes verzetten.

~~

Vinden jullie het nog steeds een leuk boek?
Also: Alvast een hele fijne jaarwisseling en dat 2021 maar weer een stukje leuker mag worden!