Dam radę

Prolog

Rozejrzałam się jeszcze raz po pokoju. Zajrzałam do szafy, następnie do szafki nocnej i wszystkich szuflad, upewniając się, czy na pewno są puste. Następnie sprawdziłam wszystkie zakamarki łazienki. Tam również pusto. Zadowolona z obchodu zapięłam walizkę, i postawiłam obok torby. Jeszcze raz rzuciłam okiem na pokój, w którym spędziłam tyle miłych chwil. Tchniętta nagłą myślą zajrzałam pod łóżko... Było tam prawie pusto, prawie. Była tam jedna rzecz. Serduszko zawieszone na delikatnym łańcuszku. Wzięłam go do ręki, a następnie przyjrzałam się, jednocześnie siadając na ziemi. Doskonale pamiętałam skąd go mam. Pamiątka po moim pierwszym chłopaku. Pierwszej prawdziwej miłości. No przynajmniej z mojej strony. On odszedł do innej. Biedny naszyjnik... Cierpi zapomniany, bo jakiś idiota postanowił mnie zdradzić. No cóż... Trzeba żyć dalej. Wstałam, chowając ozdobę do kieszeni kurtki. Czeka mnie długa droga.

Jadę do dziadków. Choć gdy o nich myślę wcale nie czuje więzi rodzinnych. Widziałam ich tylko kilka razy. Ostatnim razem wysłali mnie do szkoły z internatem.

Po śmierci moich rodziców, opieka nade mną przypadła właśnie im. Ale oni niezbyt chcieli się mną zajmować, dlatego trafiłam do tu. Szkoła daleko od nich. Ale w sumie wyszło mi to na dobre. Spojrzałam na zegarek i wzdychając wstałam. Czas iść, jeśli nie chcę się spóźnić na autobus. Następny był dopiero w przyszłym tygodniu, a nie zostanę pieniędzmi na następny tydzień tutaj.

Tak, dobrze słyszeliście. Autobus do miejscowości w której mieszkają moi dziadkowie jest taką dziurą. Z tego co się orientowałam, to mało kto tam mieszka. No ale trudno się mówi. Trzeba podnieść głowę i żyć dalej, nawet jeśli już nie ma się nikogo, kto martwił by się o ciebie, a nawet zapytał zwyczajnie jak było w szkole. Trzeba dać radę.