"Deeper Into You!

CHAPTER ONE:COMING BACK

All she could hear is herself crying outside the hospital, without her worrying about the people seing her. The tears keeps on flowing like it has no end. Until it came to the point that all she saw is plane dark, everything is dark that she started to get scared, really scared that it totally feels empty.

Zeph! Gising!

Agad na napamulat si Zeph nang maramdamang may yumuyugyug sa kanya. Agad niyang naramdaman ang luhang umaagos sa pisngi niya dala na naman ng di matapos-tapos na panaginip niya. Gabi- gabi nalang niya itong napapa-naginipan. Nais man niyang burahin ang ala-alang yun ay hindi niya magawa dahil lagi nalang itong nagpaparamdam sa pagtulog niya.

Oh dear are you alright? Naku kang bata ka nag aalala na ako sayo!

Sorry po! makakaalis na po kayo at maaga pa kayo bukas! Tugon niya sabay punas ng luha habang unti-unti na namang bumabalik sa ala-ala niya ang panaginip.

Pano ako aalis eh umiiyak ka na naman. Oh siya bumalik ka na sa pagtulog at sisiguraduhin kong maayos na talaga ang lahat. Delikado na baka maulit na naman yung gabing hindi kita magising! sige na tulog na.

Wala na siyang naitugon rito bagkus ay sinunod nalang niya ang utos nito.

"Salamat po" yun nalang ang nasabi niya rito kasabay ng pagpikit niya. Si aling Nema ang nagpasyang umampon sa kanya noong nasa bahay ampunan pa siya tandang-tanda pa niya kung pano siya titigan nito noong unang beses itong bumisita sa bahay ampunan. Dalagang-dalaga pa ang pagmumkaha nang ale noon at di mo mahahalatang nasa 30s na pala ito. Makalipas nang ilang linggo ay tuluyan na siyang kinuha nito at inuwi sa Mansion. Simula ng mapadpad siya sa puder nang ale ay itinuring na siya nitong pamilya. Ito na rin ang nagsilbing ama at ina niya, ito rin ang tanging nagbigay sa kanya nang pagmamahal na ninais niya sa paglaki niya. Wala na kasi itong kasama sa sariling Mansion dahil ang nag-iisang anak nito'y nagpasyang manirahan sa Paris. Kasama nang buong pamilya niya kaya ganoon nalang kung ituring at alagaan siya nito. Ganoon pa may nagpapasalamat siya't nakilala niya ito.

Nang mapansin ng ale na isang oras na ang lumipas ay mahimbing na ang tulog ng dalaga'y dun na rin niya napagpasyahan na umalis at agad tinungo ang sariling kwarto. Matutulog na sana ito ng biglang tumunog ang telepono sa tabi ng kama. Agad niya itong tinugun.

Can i help you? Tanong niya rito pero tawa lang ang itinugun ng nasa kabilang linya ngunit nang marinig niya iyon ay alam na niya kung sino ito.

"Sa wakas! My son finally called me! Malumanay na sambit niya.

"Sorry mom i just want you to know that finally my son will be coming back home to the Philippines and by tommorow morning. He will be at the Naia."

"Oh siya, im glad to hear that! sasabihin ko agad kay Likad na sunduin siya"

"Thanks. We really hope that this decision will be better for him!

Yun na at pinutol na nito ang tawag, di mapigilang mapangiti ni Nema dahil sa wakas ay uuwi na ang nagiisang apo niya. Lubos siyang naginhawaan dahil mukhang nagawa na ng binatang tanggapin ang trahedyang nangyari sa kanya ilang taon nang nakalipas. Umaasa itong yun ang resulta nang muling pagbalik nito sa Pilipinas.

Kinaumagahan ay tanghali na nagising si Zeph, agad niyang tinungo ang sala sa baba upang tumulong sa anumang gawain sa loob ng bahay.

"Oh great dear youre awake. I have a big announcement to you" masiglang bati ng ale sa kanya habang hinahagkat siya sa pisngi. Whats news? Tanong niya rito.

"Well my grandson is finally coming home!(while gigleling) and i'm so excited because you two will finally meet! Excited na sabat ng ale sa kanya habang hinahaplos ang mukha niya.

Nagulat siya sa nabalitaan kaya agad siyang tumulong sa mga ito ngunit di niya maiwasang makabahan pano eh mahigit limang taon ay walang umuuwi sa mga ito, di niya maipaliwanag pero iba sa pakiramdam niya ang kabang nararamdaman.

"Dear mabuti pat maligo ka nat magpahinga and ofcourse fix yourself. Be very pretty okay! nawala siya sa sariling mundo nang marinig ang ale. Mahigit 4 oras na rin kasi siyang nakikitulong kaya tumango siya rito at agad nagtungo sa hagdanan ng magsalita ulit ang ale

"Oh bat may dala kang balde nang tubig?

"May didiligan lang po sa taas"
sabi niya rito sabay akyat na nang tuluyan. Nang marating niya ang kwarto kung saan lagi niyang pinupuntahan upang diligan at ayusin ang nag iisang bulaklak, sa balconahe nito ay di niya maiwasang mapangiti. Umupo siya sa bakanteng upuan na siyang lagi niyang ginagawa saka niya diniligan ang bulaklak at tahimik lang siyang nakatititig rito. Sa tuwing malungkot o may problema kasi siya ay wala siyang ibang kinakausap kundi ang tanging bulaklak na naroon, hindi niya alam pero magaan ang pakiramdam niya tuwing sinasabi niya rito lahat lahat nang tungkol sa kanya,unti -unti rin niyang naalala noong unang beses niyang makita ang bulaklak na iyon.

"Nililibot ni Zeph ang buong bahay upang malaman niya kung ano pa ang dapat linisin at ayusin, nang mapadpad siya sa isang kwarto na wala manlang ni isang gamit kundi kama lang at isang maliit na sopha. Dahan-dahan siyang pumasok sa loob at napansin niyang malinis pa naman ang kwarto. Sa tingin niya'y di iyon kagaya ng ibang kwarto na malawak at magarbo, dahil ang kwartong kinatatayuan niya ngayon ay napaka simple lang at sakto lang ang laki nito kaya di niya maiwasang mapangiti habang nililibot ang kwarto. Sa kanya'y ayos na ang ganoon, simple lang na alam mong komportable ka.

Nang malibot niya ang kabuuan nang kwarto ay wala man lang siyang nakitang kahit isang gamit manlang sa kung sino ba ang may ari nito. Ipinagwalang bahala na lang niya at nagtungo sa balconaheng nasa gilid lang nang kwarto at dun niya napansin na may isang kulay purple na bulaklak na nakalapag sa isang maliit na lamesa. Dahan-dahan niyang nilapitan ito at mas nasilayan niya ang ganda ng bulaklak. Simple lang na bulaklak pero para sa kanya'y "mas simple, mas maganda" hindi niya alam kung anong klaseng bulaklak iyon. Hindi rin naman iyon mahalaga sa kanya ngunit nang titigan niya nang husto ay nahalata niyang nalalanta na't malapit nang itong mamatay kaya agad siyang kumuha ng tubig at nagtiyagang umakyat ulit para lang madiligan iyon.

Napapangiti nalang siya nang maalala ulit yun, bata pa siya nun pero nagawa niyang buhayin ulit ang bulaklak na nasa harap niya at hanggang ngayon ay buhay pa. Simula rin nung magtanong siya sa ale tungkol sa may ari ng kwarto ay hindi siya sinasagot ng nito kaya hindi na niya naisipan pang alamin iyon.

"Darating na raw ang apo ni aling Nema" Wala sa kawalang sambit niya sa bulaklak.

"Napanaginipan ko ulit ang bagay na yun" pagkasabi niya rito ay tumayo na siya at ibinuhos na ang natitirang tubig saka inilipat ang direksyon nito upang di masyadong mainitan, "babalikan kita mamaya" muling sabat niya rito at agad nang nagpunta sa sariling kwarto at naligo.