Hemen hemen 15 yaşlarımda idim gölge geldiğinde. Sanki bir hırsız gibi yavaş yavaş çaldılar herkesin kapısını, çaldılar sıcacık bedenleri. Hatırlıyorum o günü. Odamdan kendi halimde müzik dinliyordum. Bir uğultu geldi kulağıma. Kulaklığımı çıkardım içeri dinledim içerden ağlama ve telaş sesleri geliyordu. Kapıyı açtım salona girdim annem ağlıyor babam da televizyona baka kalmış. Gözlerimi televizyona doğru çevirdim. Haberler açık. Spiker hızlı hızlı bir şey anlatıyor, o da telaşlı. Ne oluyor dedim kendi kendime ,alt yazıyı okudum. Gölge yazıyordu, gölge. Anlam vermeye çalıştım olanlara, spikeri dikkatlice dinledim. İnsanları kandırıyor zihinlerine giriyor ve puf, kimseden iz yok. Herkesin evine gelecekti onlar biliyorduk bunu. Dünyada telaşlıydı. Babam ve babam gibi niceleri marketlere akın etti. Tüm okullar, iş yerleri her yer kapandı. Herkes evlerde gölgeyi bekledi.
Yavaş yavaş insanlarla konuşmaya başladılar. 1 yıl boyunca bu böyle geldi geçti belki milyonlarca belki milyarlarca insan gölgelere inandı. Sayısını bilmiyoruz. Bir zaman sonra evde beklemekte işe yaramadı. Kimi sonunda bizi de bulacaklar ,sonsuza kadar saklanamayız düşüncesiyle attı kendini sokağa kimi evde kafayı yedi attı kendini dışarıya.
1 yılın sonunda iyice gıda yetersizliği kendini gösterdi. Kim bilir belkide açlıktan inandılar onlara. Devlet adamları, doktorlar, yaşlılar, çocuklar kimseye acımadılar. 16 yaşıma geldiğimde bizimde kapımızı çaldılar. Gölgeler önce annemi ve babamı seçti. Aslında ilk zamanlar normaldi. Annem de babamda aldırış etmediler. Ama 1 ay sonra Gölgeler etkisini daha çok gösterdi. Annem ve babam kendi kendilerine konuşmaya başladılar. Gerçekten çok korkuyordum. Her gece ağlıyor ve dua ediyordum.1 ay sonra önce babam zihnine girmelerine izin verdi sonra da annem...İşte o zaman anladım. Gölgeler ölümün ta kendisiydi.
