ေရစီးက ျငင္သာတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးနားမွာ
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ထိုင္ေနၿပီး ေရစီးထဲပါလာတဲ့
သစ္ရြက္ေလးေတြကို ၾကည့္ေနသည္။
ေရစီးထဲက သစ္ရြက္ေလးေတြလိုပဲ
သူလဲ ဦးတည္ရာမရိွ။
ဆရာျဖစ္သူေပးထားတဲ့ ဓားကို
ဓားအိမ္ထဲက ထုတ္လိုက္ေတာ့
ဓားရဲ႕ေငြေရာင္က ေနေရာင္ျခည္နဲ႔ထိေတြ႔ၿပီး
တလက္လက္ေတာက္ပေနသည္။
* ဒီဓားကို ဘယ္ေနရာမွာသံုးရမွာလဲ *
ဟုေျပာလိုက္ရင္း ဆရာ့ရဲ႕ စကားသံကိုျပန္ၾကားေယာင္
လာသည္။
" ဒီဓားကို အသက္အနၱာရယ္ ၾကံဳလာမွထုတ္သံုး
ဓားကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ခက္တယ္"
ဆရာ့ရဲ႕ စကားကို သူနားမလည္ပါဘူး။
အဲ့အခ်ိန္တုန္းကလဲ အလ်င္စလိုနဲ႔ နန္းေတာ္ထဲက
အျမန္ထြက္လာရျခင္းေၾကာင့္ ဆရာ့ကိုေသခ်ာျပန္မေမးရလိုက္ေပ။
ဓားကို ဓားအိမ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ၿပီး
ထိုင္ေနရာမွ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
" ေ႐ွာင္းက်န္႔ မင္းက ဒီကိုေရာက္ေနတာပဲ"
ေနာက္ကိုလွည္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရိေပၚက
လံုလံု႔ကို ပခံုးမွာတင္ထားလ်က္။
" အင္း...ဒီနားက ေအးလို႔"
" ေျသာ္ ဒီမွာေနအံုးမလား ငါတို႔အိမ္ျပန္မလို႔"
" မေနေတာ့ဘူး "
" အင္း ဒါဆိုျပန္ၾကမယ္"
ေဘးခ်င္းကပ္လ်က္ေလ်ာက္ေနတဲ့ ရိေပၚဘက္ကို
ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နဖူးမွာေခြၽးေတြေတာင္စို႔ေနသည္။
အင္း...ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ခနၶာကိုယ္ကို ပခံုးေပၚတင္ထားရေတာ့ ပင္ပန္းမွာပဲ။
ကေလးက ဝေတာ့ ပိုပင္ပန္းေနတယ္ထင္ပါတယ္။
" ဟိုကေလးကို ငါတစ္လွည့္ သယ္ေပးမယ္ေလ"
" ရတယ္ ကေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ႏိုင္ပါတယ္
ဒါနဲ႔ မင္းသိလား....
ငါနဲ႔အတူလမ္းေလ်ာက္ဖူးတဲ့သူေတြက
ငါ့ထက္ေျခလွမ္းျမန္တဲ့သူေတြနဲ႔ ငါ့ထက္ေျခလွမ္းေႏွးတဲ့သူေတြပဲ
ငါက အဲ့လိုမ်ိဳးဆို စိတ္ထဲကေနကို သေဘာမက်တာ
မင္းကေတာ့ ငါနဲ႔ေျခလွမ္းခ်င္းအတူတူပဲ
အဲ့ဒါမလို႔ ငါအရမ္းသေဘာက်တယ္"
"ဟမ္...."
" ဟင္ ...ဘာကိုအံျသတာလဲ.
ငါသေဘာက်တယ္ဆိုတာ မင္းရဲ႕ေျခလွမ္း လွမ္းတာကိုေျပာတာ"
