Berceste ♡

1.Bölüm

Yine yoğun geçen hastane temposundan sonra sonunda evdeydim kocaeli de yaşamayı seviyorum sakin bir şehir ve etrafta koca binalar yok yeşillikler her yerde sanırım başka yerde yaşayamazdım.dört katlı bir apartman dairesinde yaşıyorum tek başıma.Bazen yalnız olmak güzel olabiliyor ise bu yalnızlıkla nasıl yaşayacağımı bilemiyorum

babam annemi ben yedi yaşımdayken öldürdü gözlerimin önünde ve ben hiçbir şey yapamadım o kötü kalpli adama gücüm yetmiyordu ama nefretim ondan güçlü çünkü ben içimdeki nefretle beraber büyüdüm annemi öldürdüğü için nefret ettim ondan, bir can almak onun için bu kadar kolay olabildiği için nefret için ettim. ..

babam hapse girdiğinde küçüktüm her şey silikti, annem dışında ...

annem ölürken kendime fısıldadım onun için yüzlerce insan yaşatacağım diye ve doktor olmak istedim.annem ölüp babamda hapse girince amcam bitti beni yanına aldı ve o ruhsuz evde 16 yıl yaşadım.okulumğin de ise direk istanbul dan kocaeli'ye geldim.Amcamla hiçbir kurmadım sevgiye aç yanımı Şu yaşımda safra doyurabilmiş değilim.O evden uzaklaşmak için o yaşımda neler yapardım, yemek yemezdim kimse umursamazdı, betona çöküp saatlerce ağlardım yorgunluktan uyuya kalır kimse oradan kaldırmazdı, hasta olduğumda evin hizmetlisinden başka yanıma gelmezdi amcam bana gülmeyi unutmuştu.Dışarı çıkamazdım hiç arkadaşım yoktu liseye geçtiğimde yeni insanlar tanıdım ve biraz açıldım ama amcam okuldan başka bir yere gitmeme izin vermezdi bu yüzden de insanlar benimle çok konuşmazlardı sadece hedefime odaklanmıştım bu sayede istediğim fakülteyi kazanıp tıp okumaya başladım ve amcama yurtta kalmakğimi söyledim o da umursamadı ve ben de bir kız yurduna kayıt yaptırdım o gün bugündür amcamı ne aradım ne de gördüm o da aynı şekilde benim varlığımı yoksaydı böylesi benim için en iyisiydi.

evimin kapısını açıp içeri girdim.Evim 3 + 1 bi evdi evimi seviyordum sadece beni yansıtıyordu.bugün çok acıkmıştım üzerimi değiştirip mutfağa geçtim iyiyimdir ama canım bugün acayip makarna çekiyordu o yüzden tencereye su koyupamasını başledim o zaman da evi toplamaya gördüm evimin düzenli beni beni mutlu ediyordu .

mutfakta kaynayan suyun içine makarnaları boşalttım ve sosunu hazırlamaya başladım, makarna hazır olunca tabağa koyup masaya geçtim elime çatalı aldım tam makarnayı çatallayacakken telefon çaldı hadi amaa!

telefonun ekranına baktım gizli numara yazıyordu saçma sapan bir arama olmalıydı makarnam daha önemliydi şuan aradı reddettim ve makarnama bakıp ellerimi sürttüm sonunda mideme inebilirdi elime çatalı aldığım esna da telefon yine çaldı 

"komplo mu kuruyorsunuz kardeşim!"

telefonu elime aldım ve gizli numaranın çağrısını kabul edip kulağıma götürdüm makarna'mın soğuyacak olması düşüncesi ile derin bir nefes aldım ve bıkkınca konuştum

"buyrun?"

karşıdan nefes sesleri geliyordu ama konuşmuyordu.

"kimsiniz?"

yine ses gelmeyince makarna'ma baktım soğuyacaktı! tam kulağımdan çekecekken karşıdan bir erkek sesi duydum

"neden bu kadar yemek düşkünüsün?"

kaşlarımı çattım önümde yemek olması ne kadar tesadüf olabilirdi o an verebildiğim tek tepki

"Ha?" oldu.telefonda ki her kimse bir kahkaha attı.benim ise tek düşündüğüm şey izleniyor olduğumdu karşıda ki adam tekrar konuştu

"ayaklarında neden çorap yok?"

ağzım açık kalmış bir şekilde buz tutmuş ayağıma ve etrafa baktım bu herif beni izliyordu.ve çıldırmak üzereydim

"İster giyerim ister giymem sana ne! Ve sen kimsin gerizekalı beni nasıl görüyorsun?"

ben soruma bir cevap beklerken o ise

"hasta olmanı istemem" dedi.Sorduğum sorulara cevap vermemesi beni çileden çıkartmaya başlıyordu sinirle soludum.

"bana bak onu kimsen umurumda değil beni nasıl görebiliyorsun bilmiyorum ama bulurum ve bir daha bu numarayı arama yoksa seni şikayet ederim."

bence gayet mantıklı konuşmuştum.karşıda ki adam ise alayla konuştu

"bilinmeyen bir numarayı şikayet edemezsin deniz?"

bilmem kaçıncı şoku yaşarken kendime hakim olamayıp şaşkınlıkla konuştum

"sen adımı nereden biliyorsun ?!"

karşıda ki adam güldü

"bu daha hiçbir şey deniz"

şuan yerde tepinmek istiyordum resmen adamın biri beni izliyordu ve ben bir şey yapamıyordum ayağa kalktım ve ellerimi savurarak sinirle bağırmaya başladım

"bana bak sapık! derdin ne bilmiyorum, umurumda da değil kabuslu geceler!"

telefonu kapatıp masaya koydum sinirden ayaklarım titriyordu odaya baktım bir kamera olmalıydı her yeri kurcaladım ama yoktu! ne yapacağım konusunda hiçbir şey bilmiyordum.Korkak birde gizli numaradan arıyordu!

kafamı daha fazla bu saçamalıklara yormamak için tabağımı masadan alıp makineye koydum ve mutfaktan çıkıp odama girdim hava karar vermişti ve ben çok yorgundum.aklıma gelen düşünce ile korktum ya burada da kamera varsa burası benim özel alanımdı.Şu kameraları bulana kadar banyo da giyinmeyi aklımın bir köşesine yazdım ve yatağıma girdim yarın erken kalkmalıydım o yüzden gözlerimi kapatıp uyuyana kadar nefesimi dinledim 

başıma uyumaya mahkumdum ...

evet canlarım kısa bir bölüm farkındayım ve hikayede ki yanlışları defalarca kez düzeltmeme rağmen günceliyor yani hataları düzeltemedim kusura bakmayın lütfen. bu arada öbür bölümler daha uzun olacak merak etmeyin keyifli okumalar ...