The 100th Hungergames '4e kwartskwelling'

District 8 - In de arena III

Jade Tosit

Het was een soort van als vanzelfsprekend geweest dat zij samen kwam met dux. Zij was vriendinnen met zijn kleinere zusje geweest en ze kende elkaar wel een beetje.
‘Dat laatste kanon maakt 14, nog 10 over en nog maar 8 te gaan.’
Jade knikte. Ze waren dan wel samen, en hadden het tot zo ver geschopt maar ze maakte zich zorgen. Dux had een bijl, zij had niks. En als ze iemand tegen zouden komen zou Dux er alles aan doen hen beide te beschermen, maar het zou fijner zijn als ze zichzelf ook kon beschermen.
Het was eindelijk gestopt met regenen en de wol begon te drogen.
‘We hebben bijna geen eten meer.’ Zei Jade. ‘En ik heb nog steeds geen wapen.’
Dux die voor haar liep knikte.
‘We moeten wel op zoek gaan.’ Zei Jade. Dux knikte weer. ‘Misschien naar de hoorn terug cirkelen?’
Dux stopte en draaide zich om. ‘Kun je voor heel even je mond houden?’
Jade kreeg een rood hoofd en keek naar haar voeten. ‘Sorry.’ Mompelde ze zacht.
Dux zuchtte en zei: ‘Je hebt helemaal gelijk, en ik denk dat de richting die we nu op gaan ook naar de hoorn is, maar je hoeft me er niet iedere twee stappen aan te herinneren.’
Jade knikte en hield de rest van de weg haar mond. Ze liepen tot het donker werd en stonden even stil toen het volkslied begon te spelen.
Torin en Florin Hugs kwamen als eerste in beeld. Daarna Gino Slee. Vervolgens Janie Cronos en als laatste Sammy Licur.
Ze liepen door.
Jade had de hele weg met veel moeite haar mond gehouden. En net toen ze het niet meer hield stond Dux stil.
Ze waren aan de rand van het wollige bos gekomen en stonden voor een open plek. Met in het midden de hoorn!
Jade voelde een golf blijdschap opkomen en wil al doorlopen, maar Dux hield haar tegen.
‘Alle spullen zijn weg zo ver ik kan zien. Dan kan het goed zijn dat er iemand binnen is.’
Jade knikte. Daar had hij een heel goed punt.
Er klonk een schreeuw. Jade stond stijf van schrik en ook Dux keek gespannen. De kreet kwam uit de richting van de hoorn leek het wel.
Nog een schreeuw, nu een andere stem.
‘Er is een gevecht bezig daar.’ Fluisterde Dux. En om zijn woorden te bevestigen strompelde er iemand de hoorn uit.
Ze kon in het donker niet goed zien wie het was, maar ze zag heel goed dat er iets niet goed was.
Er kwam nog iemand de hoorn uit. Deze persoon begon te schreeuwen en hief iets boven zijn hoofd. Wat hij ook vast had, hij liet het met volle kracht neerkomen op de persoon voor hem.
Er ging meteen een kanon af.                                                 
Jade keek geschokt naar de hoorn. De persoon liep weer terug naar binnen en er verscheen al snel een hovercraft.
‘Dux we moeten hier weg gaan nu. Laat dat eten en die wapens maar, dit is waanzin.’
Dux knikte langzaam maar kwam niet in beweging. Jade maakte al aanstalten om te gaan maar Dux bleef staan.
‘Dux kom.’
Dux schudde zijn hoofd. ‘Ik denk dat dit onze kans is. Wie het ook is, hij verwacht nu waarschijnlijk niet dat er iemand een poging zal wagen. We hebben het verassingen element aan onze zijde en bovendien zijn we met z’n tweeën.’
‘Met maar een wapen ja.’ Siste Jade.
‘Ja of je wil of niet, ik ga.’ Hij stapte tussen de bomen vandaan en ging op een drafje naar de hoorn.
Jade stond daar en keek hem na. Ze twijfelde. Ze wilde Dux niet alleen laten, maar dit was zelfmoord. Hij had toch ook gezien wat er net was gebeurd?
Toen Dux al bijna bij de hoorn was ging ze achter hem aan.
Samen uit samen thuis.     

Yami Totalis

Hij had er genoeg van gehad. Die Amar werd te irritant. Hij had er mee opgetrokken om dat hij dat laatste gevecht bij de hoorn had gewonnen, en hij zich zelf toen te moe voelde om met hem de strijd aan te gaan.
Maar hij bleef maar door gaan over hoe geweldig hij was, hoe hard hij die Fresh had neer geslagen.
En toen de foto’s in de lucht verschenen van Florin en Tiron, was hij maar ‘al te blij dat die zieke familie dood was.’.
Hij had niet eens gevragen hoe hij er bij kwam dit zo te zeggen. Maar toen hij een tijd later het moment zag om toe te slaan liet hij die kans niet liggen.
in een paar klappen had hij Amar naar buiten gewerkt en met een genade klap afgemaakt.
Nu zat hij weer in de hoorn op zijn slaapzak. Het enige nadeel nu was dat hij niemand had om de wacht te houden terwijl hij sliep.
Hoorde hij nou iets buiten?
Hij luisterde even maar hij was doodstil buiten.
Hij wilde net weer gaan liggen toen hij toch zeker wist dat hij iets hoorde. Het klonk als voetstappen en een meisjes stem. Hij stond op en pakte zijn zwaard van de grond. Hij liep snel naar de wand waar al de wapens nog netjes op een rij hingen en pakte er snel wat werpmessen af.
Hij liep naar de tafel in het midden van de hoorn en bukte. Wie of wat het ook was. Hij maakte ze af.
Een kanon ging af en hij schrok zich rot. Buiten de hoorn hoorde hij ook een geluid alsof iemand een gilletje onderdrukte. Er waren dus mensen buiten.
Maar ze zouden zo de hoek om komen en dan pakte hij ze.
Als eerste zag hij een jongen. Dux was zijn naam geweest. hij liep langzaam de hoorn in, op zijn hoeden met zijn bijl stevig in zijn hand. Kort daarop kwam een meisje achter hem aan. Daarvan wist hij niet wie het was.
Hij liet ze een klein stukje de hoorn in komen voor hij op sprong. Hij liet een oer kreet horen en gooiden met iedere hand een mes.
De ene was een voltreffer en raakte Dux in zijn borst. Het kanon volgde. Het meisje begon te gillen toen ze door had wat er gebeurde en draaiden zich zonder na te denken om. Weer gooide Yami twee messen en ze waren allebei raak. Weer een kanon en toen werd het weer stil.
Als alles zo zou lopen was hij hier in no time uit. Er waren er nog 6 over, nog 4 te gaan en hij was er klaar voor.