Five Night's at Freddy's: Foxy's a good guy

Proloog: Foxy

'Hey hey kids, are you there again. Welkom to Freddy Fuzzbears pizzaria.'

De donkere, donderende stem van Freddy Fuzzbear schalde door de ruimte. Foxy, the Pirate fox, glimlachte. Freddy klonk misschien donker en afstandelijk, maar het was een lieverd, tenminste,dat leek zo. Hij kon wel vriendelijk en happy zijn, maar hij had ook mindere kanten, zoals iedereen. Het was een roker, een zware. Hun baas, meneer Fuzzbear, werd er vaak gek van, rook hoorde niet in een kinderrestaurant. Soms moest hij Freddy opbergen, zodat de kinderen niet verward raakte. Want wat de kinderen niet wisten, was dat ze echt leefde. ze waren de eerste die inteligente computersoftware hadden. Ze konden gezichten en stemmen herkennen en opslaan, zo konden ze echt een band opbouwen met de kinderen. Het leukste was natuurlijk natuurlijk, als ze ouderen herkende die eerst als kind waren gekomen, die hadden de robots in hun hart gesloten, en op die manier sloten de vier animatronics hen in hun hart. Alle vier waren ze dol op alle bezoekers, ze maakte grappen, lachte met de bezoekers mee. Geen van hun shows waren hetzelfde, al bleven bepaalde elementen terug komen. Er was altijd een jarige, die nodigde Freddy dan uit op het podium en alle drie zongen ze het verjaardagsleid. Foxy had een apparte rol. Nadat de jarige was gefeliciteerd zei Freddy: 'And now, childeren, It's time to looking for our fourth friend, do you know who that is?' Sommige kinderen wisten het, maar een ongschreven wet was dat je het voor de nieuwe niet verraarde.

'Alright childeren.': zei Bonnie the Bunny dan 'It's time to scream for Foxy. Let's yell for him together.'

Dan begonnen alle kinderen te schreeuwen en schoof het gordijn open. Foxy stapte naar buiten en begroete al zijn fans. De kinderen mochten bij Foxy komen. Het decor was de stuurhut van een schip. De jarige mocht op de stoel van de kapitein. Foxy vertelde dan een verhaal over het leven op zee, over hun overwinningen op slechte piraten, over het vinden van schatten en het helpen van koopmannen. Ja, de crew van Foxy was een goede crew geweest, in de tijd dat mensn nog in animatronics geloofde. Foxy's crew bestond uit vier man, inclusief hijzelf. Hij, Foxy the captain. Een toekan, genaamd Tonny, die altijd in het kraainest zat. Nelson, een neushoorn, een vechterbaas, maar met een hart van goud. Al laatste had je een gouden beer, hun kok, hij had geen naam, dus noemde ze hem Golden. Maar, toen de moderne tijd oprukte, en de mens te ongelovig werd, moesten de vier hun eigen weg gaan. Ze splitste zich in drie, Tonny bleef over de wereld rijzen. Nelson werd Uitsmijter, bij een of andere vage club. Foxy en Golden reisde samen. Ze kwamen uit bij een verlaten pizza restaurant, de eigenaar nam hen vriendelijk op in hun personeel, de andere keken wel vreemd. Maar, hier begonnen mensen vragen te stellen. Waarom die pakken? Wie zat er in, waarom zagen ze hen nooit. Toen de eigenaar het uitlegde begonnen de mensen te verdwijnen, ze waren bang. Uiteindelijk, toen ze bijna op de fles gingen, zei iemand op een avond :' Wie denk je dat we zijn, kinderen? Alleen die geloven in die onzin.' Toen kreeg de eigenaar het idee om het restaurant in een kinderrestaurant te veranderen. Met zijn laatste geld wist hij het net te redden, het was een groot succes. De kinderen hielden van Foxy en Golden. Hun verhalen waren een groot succes en ze kregen een eigen programma. De eigenaar was dolgelukkig. Soms dacht Foxy nog wel eens aan die tijd. Dan droomde hij van de zoute zeelucht, en het geschreeuw van de meeuwen. Of hij droomde van de kinderen, die rond hem zaten en hem met grote ogen van spanning en bewondering aankeken. Hij hield van de kinderen, en wilde ze nooit pijn doen.