Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

"Öldürün o zaman." Duyduğum sert ve soğuk sesle irkildim. Sanki normal bir şeymiş söylüyormuş gibi bir çırpıda söylemişti. Bunların bana yardım etmelerini beklerken daha tehlikeli çıkmışlardı. Ölüm emri verilen adama bakıp vicdanımın sesine engel olarak usulca geldiğim yoldan geri döndüm. Yanlarından birkaç metre uzaklaşmışken bir silah sesi duydum. Bağırmamak için kendimi tutarak korku dolu gözlerimi adamlara çevirdim. Az önce ölüm emri verilen adam başından akan kanla yerde cansız bir şekilde yatıyordu. Diğerleri de başında hâlâ bir şeyler konuşmaya devam ediyorlardı. Yerdeki ölü adama bakıp kaldım. Hiç acımadan, bir saniye bile düşünmeden öldürmüşlerdi adamı. "Sen de kimsin?" Birinin beni fark etmesiyle hepsi bir anda bana döndü ama ben sadece az önce ölüm emrini veren adamın soğuk gözlerine baktım. "Ben şey..." Sustum. Söyleyecek bir şey bulamadım. Karanlıktan dolayı yüzlerini net olarak göremedim. "Sen ne?" dedi, bana doğru bir adım attı. Eş zamanlı olarak geri gittim. Bir saniye olsun bakışlarını benden çekmezken yutkundum. "Ben hiçbir şey görmedim." Tek kaşı kalktı. "Bizi mi izliyordun?" Korkuyla birkaç adım daha geri gittim. "Öyle bir amacım yoktu." Yine bana doğru bir adım attı. Korkudan tüm bedenim titremeye başladı. "Ne amacın vardı?" Cevap vermek istedim ama söyleyecek bir şey bulamadım. Tek istediğim şey şu an buradan kaçıp gitmek. Gözlerim adamın elindeki silaha kaydı. Bu daha çok korkmama neden olurken daha fazla durmanın bana bir faydası olmayacağına kanaat getirdim ve koşarak yanlarından uzaklaştım. "Yakalayın şunu!" Arkamdan bağırdı. Bunu duymak daha hırslı bir şekilde koşmama neden oldu. Resmen başımdaki bela birken iki olmuştu. Koskoca ormanda bir mafyadan kaçarken bir başkasının kucağına düşmüştüm.

"Ben, kalbinde yaşayabileceğim birini hayatımda isterdim," dedim ve yemyeşil gözlerinin içine baktım. "Peki sen, sen nasıl birini isterdin hayatında?" Yeşillerini denize çevirdi, iç çekti. Sabırla bekledim dudaklarından dökülecek olan cümleleri. Uzun uzun baktı denize. Sabrımı sınamak istercesine uzun baktı hem de ve sonunda yeniden bana dönebildi. "Hiç kimseyi," dedi kendinden emin bir şekilde, afalladım. "Neden?" Sordum, kadehinde kalan şarabını bir kerede içti. Boşalan kadehe odakladı bakışlarını. Uzun uzun düşündü. Gözünün ucuyla bana baktığında yüz ifadesi düzdü ama gözlerini yine saklayamamıştı. Gözlerinden anlaşılıyordu kederli olduğu. "Çünkü ben kimseyi kalbimde yaşatamam," dedi, bu cümlenin ağırlığı altında ezilirken acıyla yutkundu ve ekledi. "Benim kalbimde bana bile yaşam yokken, hiç kimseye olamaz."

"Benden seni özgür bırakıp gitmeni isteyeceksin ama bu mümkün değil" "Neden? Polise ihbar etmeyeceğim benden ne istiyorsun!" "Seni bırakamam bu zamana kadar işlerimde bir pürüz çıktığında hemen hallederdim. Ama ben kararımı sana bir şans vermekte kıldım." "Bana şans verip vermemeniz umurumda bile değil burdan hemen gitmek istiyorum neden zorluy.." "Kapa çeneni! beni anlamıyor musun sen! sana şans verdiğimi söyledim. Vermeseydim şuan yaşıyor olmazdın!" 'Bu adam ne diyordu böyle ne şansı ne istiyordu benden' "Benden ne istiyorsun ki şans verdin!" Oturduğu koltuktan kalkıp karşıma geçerken masasına yaslanıp, kollarını göğsünde bağladı. "Şu andan itibaren özgürlüğünü elinden almış bulunmaktayım. 'Ne diyordu bu herif' Yaslandığı yerden kalkıp aramızda az bir mesafe bıraktı öyle ki nefeslerimiz birbirine karışacak kadar. "Ölene kadar benim emrim altında senin için bir hapishane görevini üstlenen evimde Ben Ali Altınsoy'un yanında Benim bir tutsağım olarak yaşayacaksın!" Cover by: ig:@wattpadkapaktasarim💅

Verdiği adresin önüne geldiğimizde siyah lüks arabalar,ağır silahlı mafya babaları ve daha neler neler... O an napıcağımı bilemedim.Ormanın en derinliğinde kervan geçmez biryerde tek başımaydım.Ve içeride arkadaşım vardı.Acaba rehinmi alınmıştı kaçırılmış mıydı? Bir ağacın kenarından koca terkedilmiş fabrikayı izliyordum.Orda iki silahlı adamın konuşmasını duydum. -Bu cemal başımıza bela olacak! -Arkadaşı Emre gelsin ondan sonra icabına bakarız!

"Konuşmanın ona bir faydası olmayacağını anlamıştı Çınar. Patlamış bir kaş, yüzüyle vücudundaki morluklar ona konuşmanın burada bir işe yaramadığını öğretmişti." "Söyle adi pislik." Adamın gözleri Çınar'ın bu sözlerinden sonra büyüdükçe büyüdü ve hızla Çınar'ın yanında bitti. Tek eliyle kızı duvarın diğer ucuna fırlattı ve Çınar'ın yüzüne sert bir yumruk indirdi. Yere diz çöküp yumruklarına yenilerini eklemeye başladı sonra. Karnına, göğsüne, kafasına... Hızını alamayıp Çınar'ı gelişi güzel tekmelemeye başlamıştı ki, korkudan emekleyerek yanlarına gelen Esin bacağına sarılmıştı. "Ne olur yapma, yalvarırım yapma." Ağlıyordu. Mahkum, sadece bedeni bir mahkumiyeti anlatmayacak sizlere. Mahkumiyetin sadece bir yere hapsedilmek olmadığını anlatacak. Var mısınız aşkın, insanı nasıl kendine mahkum ettiğini görmeye. Aşkın en deli haline şahit olmaya.

Aynanın karşısına geçtim. Kendimi öptüm. Hoşçakal dedim. İçimde kusmak istediğim her şeyi onun suratına bağıra bağıra dışıma akıttım. Ulaş Karabağ, karşımda yıkılmaz bir eda ve sarsılmaz bir egoyla zavallı bana bakıyordu. Ağlamaktan bitap düşmüş, perperişan bir vaziyette hala onun katran karası gözlerine meydan okuyordum. "Babamı öldürdün!" sesim bedenime göre güçlüydü. Göz pınarlarım kurumuş artık ağlayamıyordum. Sesime göre yıkık ve yorgundum. 21 yıllık yaşamı taşıyan omuzlarım beyninden vurulan babam yüzünden tek kurşunla çökmüştü. "Katilsin!" dişlerimi birbirine bastırırken neredeyse kırılacaklarını hissedebiliyordum fakat içimde hissettiğim acının yanında şu an hiçbir şeydi. "Yine olsa yine yaparım." her hecesi ölüm kokan kelimeler sanki önünde diz çöküyor ona itaat ediyorlardı. Bir adım sendeleyerek geri çekildim. Onun zift rengindeki bakışları üzerimdeyken deli cesaretiyle onun tam önünde durdum. Yüzünün her bir metrekaresini hafızama kazımak istiyordum. "Ben kendi adaletimi o gün kendim keseceğim," yüzümü iyice yüzüne yaklaştırdım, başımı dikleştirip umarsızca, kirpiği dahi kımıldamayan adama baktım. "Ve ben seni o gün geldiğinde öldüreceğim Ulaş Karabağ." dudaklarımdan akan saf kini tenine bir imza misali bırakıp yerde yatan cesedin yanına ilerledim. Sesi ölüm feryadı gibiydi, tenimi ürpertiyor vücudumun elektriklenmesine sebep oluyordu. Bakışlarımı kaldırıp yüzüne baktım. Zerre pişmanlık yoktu, o da ifade etmişti. "O gün geldiğinde beni öldürmene izin vereceğim Mehir Avcı."

... 1660 yıllarında babasından kaçmakta olan Klaus'un yolu Hayley'le kesişir. ... Yolları birbirlerine çıktı. Ayrılamadılar. Ayrılmadılar. Hep bir engel çıksada vazgeçmediler. Sona geldiklerinde, ikisine de umut olan, ikisinin de yaralarını saran, ikisini bir araya getiren umutları için, Hope için kendilerini feda ettiler.. Ama umutları yaşadı ve sonsuza kadar da yaşıyacak....

Jackson zor nefes alıyordu, Klaus'la saatlerdir dövüşüyordu. O da biliyordu ki eğer istese Jackson'ı saniyeler içinde öldürebilirdi ama onun istediği şey sevdiği kadını onun elinden almaya çalışan adamın acı çekmesiydi. Jackson son gücüyle elindeki kazığı Klaus'un karnına sapladı. Niklaus kazığı çıkarttı ve alayla gülerek "Ölmek üzere olan bir adam için fazla cesursun... ama beni etkileyecek kadar değil" dedi. Kazığı saplamak için önündeki adama doğru eğildi. Jack güçlükle "Hayley'e onu sevdiğimi ve son nefesime kadar onun için savaştığımı söyle" dedi. Klaus bu lafın üzerine sinirle kazığı havaya kaldırdı ve tam kalbine saplıyordu ki birisi onu ittirdi ve tepesine çıkıp yumruklamaya başladı. Karşısında Hayley'i gören Klaus onu ittirdi ve ayağa kalktı. Hayley sinirle "Bana ona zarar vermeyeceğine dair söz vermiştin" diye bağırdı. Klaus tam açıklama yapacakken lafını kesti ve "Sus, dediğin tek bir kelimeye daha güvenmiyorum artık" dedi, durakladı ve "Benim sevdiğim adam böyle biri değildi Klaus... sen böyle değildin" diye devam ettirdi. İkisinin de gözleri dolmuştu. Hayley bir süre yaşadığı hayal kırıklığıyla sessizce Klaus'a baktı ve sonra yerde acı içinde yatan Jack'e eğildi, ayağa kalkmasına yardım etti. Tam Jackson'la beraber gidiyordu ki son kez Klaus'a döndü "Yarın evleniyoruz, sen davetli değilsin" diyip Klaus'u ormanda bıraktı.

The story starts with Hayley still looking for the cure so she can save the Original Family. It has been 5 years since Klaus had done his sacrifice for his siblings. When Hayley manages to bring them all back she is acting different because of a secret she learned throughout this time that she has been alone. This secret made her rethink everything but what she didn't expect to was that Elijah never told her his big secret. What will Hayley do will she forgive Elijah or will she move on for somebody else and what about Elijah if Hayley leaves him, will he find someone to love again? Note( THIS IS A KLAYLEY STORY) so we will see a lot of stuff happen between Klaus and Hayley. Note: I don't own anything except the characters I create.