2. KİTABIN YAZIMINA ŞİMDİLİK ARA VERDİM. TEKRAR BAŞLADIĞIMDA DUYURU YAPARIM. Bir gece vakti küçük bir bebek ormana bırakıldı. Ölsün diye götürüldüğü orman ona kıyamadı. Mavi gözleri safirler kadar parlak, Kızıl saçları alev alev yanacaktı. Eşsiz bir güzellikti onun ki, Kem gözlerden uzakta. Bir gece vakti kaybedildi varlığı, Ta ki aşk bulana dek kalbini... Astasya kızıl bir düştü, büyülü ormanda saklı...

Pakedi açtığımda yıllar önce Rüzgâr'ın bana kendi elleriyle yapıp verdiği hediye uçurtmaya bakıp gülümsedim buruk bir şekilde. O gün de bana mesajda yazdığı gibi babam yapmıştı bana önce bu uçurtmayı. Ama ağaca takılıp yırtılmıştı. Çok üzüldüğümü hatırlıyordum o güne dair. Rüzgâr da bana yapmıştı bu uçurtmayı. Çok değerliydi benim için. Şimdi de kızımın, kızımızın mutluluğu için kullanacaktım. Elimde uçurtmayla Rüzgâr ve Özgür'ün meraklı bakışlarını arkamda bırakarak indim merdivenleri. Beray'ın gözleri hemen beni buldu. Elinden tutup kaldırdım onu. "Gel benimle." "Ne oluyor anne? Nereye gidiyoruz?" "Soru sorma. Göreceksin birazdan." Daha fazla bir şey sormadı. Bahçeye çıktık. Uçurtmanın ipini onun eline verdim. "Tut." Şaşkınlık dolu gözlerle dediğimi yaptı. Hem hava koşulları hem de daha önceki deneyimlerim sayesinde uçurtmayı havalandırmakta zorlanmamıştım. Uçurtma havalandığında Beray'ın yüzünde tebessüm belirdi. Ben de dolu gözlerime karşı gülümsedim gökyüzünde süzülen uçurtmaya bakarak. Ardından Beray'ın yanına gidip ben de uçurtmanın ipinden tuttum. Birlikte uçuruyorduk uçurtmayı. Gözlerimden akan yaşlarla uçurtmayı izledim. "Babanın yerini doldurmaya çalışmıyorum Beray. Sadece az da olsa yanındaymış gibi hissetmeni istedim bu uçurtma sayesinde. Sen de ben de bu uçurtmaya baktığımızda babamız yanımızdaymış gibi hissedeceğiz. Ve de bazı insanların düşündüklerinin aksine ne kadar şanslı çocuklar olduğumuzu hatırlayacağız. Çünkü şu an bu uçurtmaya bakarak onlarla yaşadığımız anıları hatırladığımız o insanlar bizi çok sevdi. Her şeyden önemlisi olduğumuz gibi sevdi..." İzel o sırada kendisine gülümseyerek bakan babasını gördü. Gülümsedi gözyaşları içinde. Babası el salladı ona. İzel de aynı şekilde karşılık verdi. "Hoşça kal baba..."

Bir kız... Bir de ses... Hayalet bir ses... Ama gerçek. Biraz da doğa üstü... 《Korku kitabı değildir.》 Derin, sürekli derinlerden duyuyordu ismini. Korkuyordu. Varlığını bilmediği bir ses sürekli onunla iletişime geçiyordu. Biraz zaman korktu. Biraz zaman kovdu. Ama sonra alıştı o sese. Dokundu. Sarıldı. Öptü. Arkadaş oldu. Belki sonra daha da fazlası... . . . İçim yine bir tuhaf olsa da çalışma masama doğru baktım. Ne bir belirti ne bir işaret hiçbir şey yoktu. 'Belirti mi istiyorsun?' diye sordu zihnimin içinde yankılanan sesiyle... Olumlu anlamda başımı salladım. Düşüncelerimi okuması bazen sinir bozucu olabiliyordu. 'Sende çoğu zaman sinir bozucusun Derin.' Yine yapmıştı işte! Yine okumuştu düşüncelerimi... Masamın orada bir şeyler hareketlenince oraya doğru baktım. Kalem kendi kendine hareket edip kağıda bir şeyler yazıyordu. İstemeden de olsa elimin altındaki yorganımı sıktım avcumun içi ile. Korkuyordum belki de hala. Göremediğim bir ses ile konuşuyordum. Her an benimleydi ve sanırım o sadece ses değildi. Bir varlıktı. Dokunabilirdim ona. Elimle hala yorganı sıkarken kalem masadaki yerini aldı ve kağıt havalanmaya başladı. Havalanan kağıda baktım. Kağıdın üzerinde ' HESİM ' yazıyordu. Bu onun ismi miydi? Başlangıç Tarihi: 16 Ocak 2016 İlk Yayın Tarihi: 17 Mayıs 2016 》Tüm hakları bu hırçın yazarın masum ruhunda saklıdır... Bana ulaşmak isteyenler için instagram hesabım- @bilgeliyasam Hesim'in instagram hesabı: @hayaletsesim