Barış kızı hızla kalabalıktan çıkararak soyunma odasına götürdü. Rahat koltuklardan birine yavaşça bıraktı. Ahsen hala çok ne olduğunun farkında değil gibiydi. Sessizce oturduğu yerden bakışlarını etrafında gezdirdi. En son bakışlarını Barış'a çevirdiğinde telefonda birisiyle konuştuğunu gördü fakat konuşması çok uzun sürmemişti. Hızla telefonunu kapattı, başını kaldırmasını istemediği için kızın önünde çömeldi. Kızı konuşturmaya çalışıyordu çünkü bilincinin kapanmasından korkuyordu. "İyi misin? Nasıl hissediyorsun kendini? Uyuşukluk var mı uyuşukluk?" Ahsen önünde çöken adamın yüzünü incelerken yutkundu. Bakışlarını adamın gür kirpikleriyle çevrelenmiş ela gözlerinde gezdirdi. Daha sonra sorduğu soruya cevap vermek için titrek bir nefesle dudaklarını aralayıp bakışlarını kaçırdı. "Ağrı var başımda biraz... Bir de..." kırpıştırdı tekrar gözlerini, daha sonra başını hafifçe eğerek kucağında duran ellerine baktı, görüşünün bulanıklaşıp bulanıklaşmadığını çözmeye çalıştı. İlk zamanki görüşüne oranla şimdi biraz daha bulanıktı. "Görüşüm... Bulanık biraz." Barış çenesinden tutarak kızın başını kaldırdı. "Sakin ol tamam mı? Ben çağırdım şimdi sağlık görevlilerini, geliyorlar."

"ateşle oynuyorsun barış alper..." Başını sallayıp gülümsedi, "ateşten korksaydım kendimi sana kaptırmazdım."

barış alper yılmaz'ın başına aldığı bela hayatını tümden değiştirecekti.

ünzile// barış alper yılmaz kitabının bir başka versiyonudur.

"Cümleler senle başlıyorsa boynum kıldan ince. Adın varsa bir yerde , o an dünyanın en aciz adamıyım. Benim gururum da , canım da sana rastgelinceye kadar." 02.11.2024-26.04.2025

Barış, yavaşça Defne'ye doğru eğildi ve elini nazikçe tuttu. "Bu geceyi daha da özel kılmak istiyorum, Defne," dedi alçak bir sesle. İzin almaya çalışıyordu. Uzun zamandır hayalini kurduğu şey için izin almaya çalışıyordu. Bakışları Defne'nin gözleri ve dudakları arasında mekik dokudu bir süre. Yüzüne düşen saçlarını gülümseyerek kulağının arkasına sıkıştırdı. Bu hareket onu ilk gördüğü anı hatırlatıyordu Barış'a. Sonrasında ise elini çekmedi ve yumuşak dokunuşlarla çenesine indirdi. Defne'nin kalbi hızlanmıştı. Barış'ın yaklaşan varlığı, onu heyecanlandırmıştı. Karşısındaki adam onu etkisi altına alalı çok olmuştu. Bakışları dudaklarına kaydı. Ufak hareketlerle ona doğru yaklaştı. Beklediği işareti alan Barış ise daha fazla dayanamadı ve dudaklarını birleştirdi.

"Ne var ya? Ne yaptıysam yaptım? Nolmuş yani? Size mi kalmış hesabını sormak? Hangi boku yediysem ben yedim. Oh mis gibi, afiyet olsun bana. Bal şeker olsun."

"Kaç kişiyiz savunan sevdayı."

hataydı, unutmak gerekiyordu, peki neden hayatına devam edemezmiş gibi hissediyordu

biz olmadan önce ✨