Bukalemun Serisi 2.Kitabı... **** Yaman ona sonsuzluğu vaat ediyordu.... Gözlerinde öyle bir anlam vardı ki; yeryüzündeki hiç bir kelime bunu açıklayamazdı. Sanki başka bir boyuttan bakıyordu Alaz'a. Kapkara gözlerinin içinde oynaşan pırıltılar dünya üzerindeki hiç bir ışıkla boy ölçüşemezdi. Öyle parlak, öyle berrak, öyle canlı, öyle yakıcıydı o pırıltılar...

Kader midir iki insanı bir araya getirip sonsuz yolculuğa çıkaran, yoksa atılan ilk adım mıdır aslında kader çizgisini oluşturan? Yazar Rüya Alaca'nın bu soruya verecek cevabı yoktu. Arkadaşının ısrarı üzerine hiç tanımadığı bir adama e-posta gönderdiğinde karşısına Çağrı Akarslan gibi birinin çıkacağını ve onun, otizmli kardeşi Erdem Akarslan'ın kendisine nasıl hayran olduğunu bilmiyordu. Yaşarken sonsuzluğu andıran, Son bulduğunda nefes almayı unutturan, Her şeye rağmen sürmesi dilenen, Bir rüyaydı...

Gizem Gerilim #3 Yaşanmışlıklar keskin bir kılıca büründü, ruhum ortadan ikiye bölündü ve ortaya ağlak bir tablo çıktı. Melek SÖZERİ.

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Ben Onun edep ve haya gömleğinin iliklerinde takılı kalmıştım. Seviyorum dediği kadar var, gidiyorum dediği kadar yok olmuştum... ***** Boğazımı yakan yumru ile kitabevinin uzun rafları arasına diz çöktüm. Sesim çıkabildiği kadar bağırmaya başladım. "Bir yaz akşamı tanıştığım adam; bedenim huzurun hüzünleri ile sarsılırken, avuçlarımı yakan yokluğun mu boğazıma dizilen? Kalbim, göğüs kafesimin terasında, senin yokluğunu yudumlarken, hangi adaletsiz hareketin kararsız bekleyişi bu? Hakka giden yol, Hakk için "Ekim" olmuş olan yolların bana olan itaatsizliği neden? Bu kayboluşları, Rab'den sunulan saki gibi içen zihnim firar etti desem, dökülür mü gönlün benim olduğum çıkmazlara? Sensiz her ezan bir sessizlik... Gel desem, düşer mi o sergüzeşt ruhun, benim süslediğim mabedlere? Ey varlığı ile Hakka götüren, güzel gülüşlüm; çıkıver benim olduğum yollara aniden... Korkuyorum, belki aniden karşıma çıkarsın diye, sokaklarını hiç terk etmediğim Ankara'da bir daha karşıma çıkmayacaksın diye..." Uzun raflar arasında hıçkıra hıçkıra cenin pozisyonu aldım. İşte o an ilk kez çöktü üzerime, Ankara'nın bütün hüzün karanlıkları... (Telif hakları saklıdır. Kitabın bütün hakları şahsıma aittir. Alıntı yapılması, izinsiz kullanılması veya herhangi bir işlem yapılması takdirinde; 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Kanunu'nda yer alan hukuk davaları kuralları devreye sokulacaktır.)

Aşk ‘’Ayşegül….’’ Sesin tanıdık tınısı kalbimden ciğerlerime kadar tüm vücudumu yaktı… Doğru değildi… Bana dönmemişti… Beklemiştim… Sadece beklemiştim… Şimdi tamda tekrar yeni bir hayata başlayacağım gün… buradaydı… Yanımda duran adama baktım. Yalvaran gözleriyle ‘yapma ‘ diyordu. ‘’Gül Ayşem…’’ Bir kez daha duydum sesini… Yapamazdım…O imzayı atarsam ben olamazdım bir daha… Arkamı döndüm,eteklerini topladığım gelinliğimle ona doğru koşmaya başladım. Umrumda değildi , umrumda olmayacaktı artık başkaları… Hızla koşup kollarına atladım. Göğsüne daha fazla sıkıştırdı beni,öptü ,kokladı… ‘’ Koş…’’ Arkamızdan yağan kurşunlara inat koşuyorduk… Nereye olduğu önemli değildi. Nasıl olduğu da önemli değildi… ‘’Aşk…’’ ‘’Gül Ayşem…’’ Hikayemiz yeni mi başlıyordu yoksa kaldığı yerden mi devam edecekti bilmiyordum… O yanımdaydı… O benimdi… Başka hiçbir şeye ihtiyacımız yoktu. Bindiğimiz arabanın uzaklaşmasıyla arkama baktım… Geride bıraktıklarıma… Hüzünlü bir bakış değildi. Üzgün hiç değildim ama bundan sonra hep eksik kalacaktım.. Belkide fazla…. ‘’Selim…’’ ‘’Söyle Gül Ayşem..’’ ‘’Beni hep seveceksin değil mi ?’’ ‘’Seni sadece sevmeyeceğim hazan gülüm ,seni her gün yeniden seveceğim …’’

& Bir Aşk Masalı & Önce kadın oldu o... Çocuk olmadan , genç bir kız olmadan... Çünkü öyle dediler...öyle istediler... O da kendine biçilen rolünü kavradı hemen.. Çünkü o hiç kimsenin küçük kızı olmadı küçüğü , sevdiği olmadı... Yazıldığını düşündüğü kaderine razı geldi,kabullendi.. Ta ki onun tarafından sevilene kadar... Ta ki nedensiz sevildiğini öğrenene kadar... Ta ki biri ona çıkıp sevilmeyi en çok onun hakkettiğini öğretene kadar... ******************* Ona kadar asla hissetmemişti korumak için birini delice; Ona kadar asla hissetmemişti kendini güçsüz; Ona kadar asla hissetmemişti birinin yaralarını sarmayı böyle deli gibi istediğini; Ta ki o delici bakışları bulduğunda işte o zaman lanet etti ilk kez erkek olduğuna; Ta ki o zaman lanet etti onu herkesten önce bulmadığına ; İşte o zaman karar verdi tek istediği O'ydu... Deli Balım...

"Nadir olan ne varsa nadir olan içindir." '' Gel buraya küçük dahi..'' derken ışıl ışıl yeşil gözlerine,dolgun kırmızı dudaklarına baktım.Omuzlarından aşağıya şelale gibi dökülüp ince beline değişini kızıl saçlarının,uzun bacaklarını süzdüm aç bakışlarla... Ben ona hep aç kalacaktım. Ne olduğu,kim olduğu ya da çaresiz ' sessizliği' asla umrumda olmayacaktı. O benim sessizliğim bense onun kalan hayatımız boyunca herşeyi olacaktım ama en çokta onun duyuramadığı sesi olacaktım. *** Bazen her ses anlamsızlaşır alelade olur ama duyabiliyorsan...Peki ya her yer herkes sessiz olsaydı. Ne yapardın ? Çünkü o ne kadar zeki olursa olsun hep içinde sesini kaybettiği yaşta olacak. O küçük kız olarak..

Bir insan diğerini en çok ne kadar severdi? En çok ne kadar özleyebilirdi...? Aşkın sınırları olur muydu ? Ya da özlemenin... Beklemenin... Ne demişti şair ; ''Yıkıldı seni bekleyen şehir, artık gelsen de bir gelmesen de..'' Gelecek miydi? Tamamen benim olmaya...bende kalmaya...yıkılmadan içimde onu bekleyen şehir?