Toprak yeni başladığı okulunda korkunç olaylarla mücadele eder. Okulun ilk günü kesilen elektrikler, tuvalette bulunan ceset ve bir katil! Sizce bunların üstesinden gelebilecekler mi? Okulda etkilendiği çocuk tehdit mesajları alır ve istemeden bu olaya Toprak ve (Deniz'in çocukluk arkadaşları olan) Kerem ve Mert de dahil olur. Felaket üstüne felaket. Sır üstüne sır. İşte bütün bunlar bir anda başlar ama hayatlarında unutamayacakları ve değiştiremeyecekleri korkunç bir kaderdir. Bu yarım kalan bir hikaye. Hayallerin, duyguların, her şeyin yarım kalmışlık hikayesi. Kayıpların, mutsuzlukların, üzüntülerin hikayesi. Bu bir intikam meselesi. Kinin, kötülüğün hikayesi. Aynı zamanda masumiyetin, iyi niyetin hikayesi. Ama maalesef bu hikayenin kaybedenleri var. Maalesef bu hikayenin kaybedeni aşk. Tek bir maddenin her iki yarımı. Doğacak Güneşi baskılayan bir gecenin hikayesi. Asla bir araya gelemeyecek ruh ikizlerinin hikayesi. Buldum! deyip kaybetmenin hikayesi. Arasak da bulamayacağımız aşkın tek bir darbeyle harap olma hikayesi. Ay'ın görünmeyen yüzünün hikayesi. Ay'ın çıkıntılarında yuvarlanan iki aşığın hikayesi. Bu gözyaşının, ölümün hikayesi...

Harput kasabasında, genç ve güzel kızların başına kötü şeylerin geldiği bir yerdi. Yirmi yıl önce on yedi yaşındaki bir kız sırra kadem basmıştı. Beş yıl önceyse, son sınıfların balo kraliçesi ölü bulunmuştu. Şimdi de Eva ve Luna, neredeyse hiç tanımadıkları anneanneleriyle yaşamak üzere oraya taşınmak zorundalardı. Eva sırlarla dolu bir ailede büyümüştü ama bu kasabadaki bazı sırlar tehlikeliydi. Kimse doğruları söylemezken, kendisi de dahil üç kızı hedef gösteren tehdit mesajlarının ardındaki ismi çok geç olmadan bulmaları gerekiyordu. Gitgide daralan çember bir kez daha kurbanını arıyordu...

Mine internet üzerinden Yeşil Küpeli Kız takma ismiyle magazin haberleri yaparak milyonlarca takipçiye ulaşmıştır ve Mine'nin şimdiki haber hedefi genç kızların yeni sevgilisi Efe Duran'dır... Yepyeni bir yaz macerasına hazır mısınız? "Ben notalarını değil seni istiyorum Efe..."

Gözlerinizi açtığınızda yıkılmış bir evde uyanacaksınız. Tek çıkış yolunuz yerin altı olacak. Kendinizi bulduğunuz çıkış noktası her bir yanı kameralarla çevrili, her yeri izlenen bir plato. Tek amacınız ise alandaki ipuçlarını takip edip evinizi bulmak. Tüm yarışmacılar evlerini bulduğu an, kazanan belirlenmiş olacak. Öyleyse, sizi kaybetmemizi ister misiniz?

Geçmiş mi gelecek mi? Bu iki hayat arasında savrulmak mı?Geçmişim izini kaybettirmek için çıktığım bu yolda hayatın bana öğrettikleri mi? Hangisi daha zor geçmişe bağlı yaşamak mı geleceğe yön vermek mi?

" Gece, yaşadığı bir olay sonucu hayatı değişiyor bu olay ona bir hasar bırakıyor...Küçükken annesi tarafından terk edilen gece yurtta annesinin bir gün geleceğini hayal ederek bekliyor...Bir kadin gelip onun hayatını değiştiriyor..."

"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?

''O gün, bana 'Sinemaya gidelim mi?' diye sordu. 3391 kilometre öteden, şehirlerce, denizlerce uzağımdan... Yanımdaki insanlar görmezken beni, o bana imkansız olduğunu bile bile 'Sinemaya gidelim mi?' dedi...'' Aylarca sesini duymadığınız, yüzünü görmediğiniz, dokunmadığınız, kokusunu bilmediğiniz, aynı sokaktan geçme ihtimalinizin dahi olmadığı, asla aynı fotoğrafın içinde bile bulunamayacağınız, sizden kilometrelerce denizlerce adalarca şehirlerce uzakta olan bir insana aşık olur muydunuz? Bunu, kendinize yapar mıydınız? Bu bir mesafe hikayesi! İki insanın, birbirlerini görmeden duymadan aylarca gece gündüz konuştukları ; birbirlerinin en yakını oldukları, ama birbirlerinden en uzakta oldukları, aralarındaki kilometrelere rağmen birbirlerine aşık oldukları bir mesafe hikayesi! Burası bizim gezegenimiz ve burada her şey anını bekler. Burası, bizim 3391 kilometrelik gezegenimiz... - ''Seni görmem için yanımda olmana gerek yok. Ben seni gözlerim kapalıyken de görebiliyorum. Zaten ben seni sadece gözlerim kapalıyken görebiliyorum...''

Burası bir kar küresiydi, biz de içindeki figürler. Bizi tutup salladılar, ne olduğunu anlamadık, alt üst olduk...

Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.