Belki hataydı, belki yanlıştı, belki imkansızdı ama aynı zamanda da o kadar doğru ve o kadar güzeldi ki. Birini görmeden, sadece hissederek sevmek... Sanırım, gerçek olan buydu. Yaşamak, nefes almak hatta gerçekleştirdiğim tüm yaşamsal faaliyetler...hepsinin sebebi buydu.

"Dünya yansa umurumuzda olmaz ama dünyayı yakarız "

Bir kaza sonucu beş yıl uyuyan genç kadın, kalktığında her şeyi bıraktığı gibi bulabilecek mi? Bu masalın beyaz atlı prensini siz seçeceksiniz... Geçmiş ve gelecekten gelen iki adam...

Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

Psikiyatrist, karanlık kadar çekici ve zeki bir adam... Şizofren, öldürücü güzellikte bir kadın... Her şey çok normaldi ta ki kadının aslında şizofren olmadığını öğrenene kadar. Her şey karanlıktı, kanlıydı, tutkuluydu, acı verici, büyüleyici ve gerçekti. Bu aslında masal kadar inanılmaz ancak kırmızı kadar kızıl, siyah kadar karaydı.

Tüm psikolojik bilgiler ve hileler burada. Şu konuda bi anlaşalım ben psikolog değilim Not: Bazı bölümlerde psikoloji konusunun dışına çıkmış olabilirim

Gece ve Akay liderliklerini yaptıkları meleklerle Arel'i arıyorlardı. Haftalardır onları görmüyordum ve bu yokluğun sonunda elime sevinebileceğim bir şeylerin geçmesi için dua ediyordum. Arel'i eskisi gibi sağ salim aramızda görmek istiyordum. Ama yok olduğum bir süre içerisinde bedenimle ruhumun bile ne kadar değiştiğine şahit olmuştum. Beni asıl korkutan da buydu sanıyorum onun eskisi gibi olamayacağını bilmek. Yaralı, öfkeli, kızgın ya da kırgın nasıl gelecekti? Tabi gelebilecekse. Belki de ölüm en iyi kurtuluş olurdu onun için diye düşündüm kalbim sıkışırken. En kötü hali bile ölümden iyi miydi yoksa? Tüm bunların sebebi ben miydim? Onun tek suçu bu dünyada ruh eşim olması mıydı? Neden bir ruh eşimin olması gerekmişti ki ona neden ihtiyacım vardı hala anlayamıyordum. Ben hayatında olmadan çok daha mutlu bir ömür yaşayabilirdi halbuki. Bu da onun cezası mıydı yoksa? Bilmiyordum birçok şey gibi bunu da bilmiyordum. Tek bildiğim herkesin onu bulmak için üstün bir çaba sarf ettiğiydi. Hatta Arbuz'un bile. Ancak onun bile hiçbir faydası olmamıştı. En iyi Daimonlarından bir gurubu Arel'i aramaları için peşlerine yollamıştı ama anlaşılan onun bile gücü yetmiyordu. Öyle güzel kaybolmuşlardı ki ortadan sanki biz hayal görmüştük. Daimon'ların melekleri büyüleyebileceğini bilsem kabul edecektim hayal olduğunu.

Hayır olamaz kesinlikle olamaz 'o burada' derken gözlerimi kapattım ve balkonun demirlerine sıkı sıkı tutundum. Dönmeyecektim bu nedenle kendimi korumaya almıştım. Ellerim demiri sıkı sıkı kavramışken ve gözlerimde sımsıkı kapalıyken irademi elimde tutabilir, bedenime söz geçirebilirim değil mi? Kazandığımı düşünerek gülümserken boynumun tam yanında nefesini hissettim. Hayır savaşabilirsin sakın pes etme sakın! Tam o sırada tenime biraz daha yaklaştı ve burnundan öyle güçlü nefes aldı ki kokumun tamamını içine çekip hapsettiğini düşündüm. "Özlemişim kokunu" dediği anda iradem paramparça oldu ellerim demirden kaydı ve gözlerim gözlerine yeniden hapsoldu. Beni yine tesiri altına almıştı. Elleri belimi kavrarken ateşler içerisinde yakıyordu bedenimi. Mantığım kollarına aldığı anda bitmişti. Onun fırtına gibi gözlerinden başka bir şey göremiyor o dudaklarda ölümüm bile olsa kabul ediyordum. Artık savaşmak istemiyor yanmak istiyordum. Yalnız onunla... Kollarına sıkı sıkı tutundum bırakmasından korkarcasına. Elleriyle tüm bedenimi aceleci ama korkarak okşarken ağzından çıkan mırıldanmaları duyamıyordum. Daha çok kendi kendine konuşuyor gibiydi. Ne diyordu ne hissediyordu bilmiyordum. Tek bildiğim kalbimin aptal bir şekilde teklemesiydi. Bunu fark etmemle birlikte ritmi daha da değişmişti sanki kalbimin içerisinde at koşturuyordu. Mırıldanmaları bittiği anda dudağı dudağıma yaklaştı gözleri gözlerimde fırtınalar koparttı. Ilık bir sıcaklık içime doğru akıp giderken dudakları dudaklarıma çoktan kapanmıştı. İlk öpücük! Ateş gibiydi. Daha önce bedenimi terk etmeye çalışan tüm hücrelerim şimdi bir bütün olmuş sarıp sarmalıyordu. Yakıyordu, yanıyordu kora dönmek istercesine. O bendi. Ben de o.

Önümdeki sisin ardını görmeye çalışmaktan pes etmiş ardıma nereden geldiğime bakmıştım. Gördüğüm tek şey zifiri karanlıktı. Simsiyah bir boşluğun içindeydim şimdi. Korkuyordum nerede olduğumu, neden burada olduğumu, kime yetişmeye çalıştığımı bilmeden siyahın içerisinde kaybolmuştum. Ellerim ellerim çok acıyordu neden acıdığını bulmaya çalışırken durumumun ayrımına vardım. Ellerim bağlıydı, ayaklarımda keza öyle. Çünkü onları da oynatamıyordum ve çabaladığım her vakit canım yanıyordu. Ancak görünürde birşey yoktu neden canım yanıyordu? Yeniden hem ayaklarımı hem ellerimi oynatmaya çalıştım başarısız olacağımı bile bile. Ama pes etmek istemedim. Karanlığa teslim olmak istemedim. Olmadım da o kadar çok tekrarladım ki ellerimle ayaklarımı oynatmayı sonunda başardım. Evet başardım ama yine de ters giden bir şeyler vardı. Ayakta değil yatıyordum; ellerimde ayaklarımda sıkı sıkı bağlıydı ve karanlıktaydım. Önce bulunduğum yerin karanlık olduğunu düşündüm ancak kafamdan ter damlacıkları boşanıyordu. Yanıyordum. Başıma bir bez parçası geçirmişlerdi bu yüzden her yer karanlıktı bir şey göremiyordum. İçimi büyük bir panik dalgası kapladı. Şu anda rüyada değildim gerçekliğime dönmüştüm. En acı şekilde... Birileri beni kaçırmıştı. Ben kaçırılmıştım... Ama neden?