16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Ben senin aydınlığınım, sende benim karanlığımsın. Tıpkı geceyle ay gibi. *** Önce birbirini seven ama yine de ayrılan tekrar buluşabilir mi? Bu hikayede bi çok macera bi çok sevgi var. Bazı aldatmacalar... Bazı avukatlar... Bazı çocuklar... Tüm bunlara göğüs germiş bi insanlar var... İşte onlar Günyüzü görmek ne demektir hiç görmemelerine rağmen o karanlıktan kurtulunca anlıyorlar asıl günyüzünü. Çünkü aslında Günyüzü görmüyorlar. Onlar o karanlıktan çıkan Günyüzü oluyorlar... İşte bu hikaye sizi bekliyor... İyi okumalar...