O insanın tenini ürpertecek kadar güzel. Tenine işleyen karanlığa rağmen. O ölümcül derecede soğukkanlı. Çimen yeşili gözlerinin derinliklerinde, karanlık bir kuyuya attığı acı dolu bir geçmişi var. Onun bir kalbi yok. O bir kimsesiz. O bir yabancı. O bir katil. O... Ediz Çağıran. Ve pençesine aldığı kurbanına aşık olmak üzere.

**Watty2022 Kazananı (Gizem/Gerilim)** İllegal bir tarihi eser kaçakçılığı ve kendisini bu bataklıkta aksiyon halinde bulan bir genç kız... Bataklık onu yutmaya çalıştığı an da ise karşısına çıkan bir grup gönüllü genç... Peki bu bataklıkta kurban kim olacak? KAPAN kimi tutsak edecek kendine? #1 Müze #1 Tarihieser

Var olmak sahip olduğum en büyük acıydı. Doğmak kaderim, sevgisizilik ise gerçeğimdi. Bana gerçeğimi anlatan, hüzünlü masalları dinlerken kuvvetli bir rüzgar esti. Rüzgar yeni bir masalı sıcak elleri ve güzel kahverengi gözleri getirdi bana. Karşıma çıkan kahveler başka bir masal anlatmaya başladı.Bu masalın sonunda ya onunla olacaktım ya da yok olacaktım.

Tanrı ne gökteydi ne de yerde. Ne içimizde bize en yakındı ne de dışarda bir yerde bize en uzak köşedeydi. Tanrı aklımızın alamayacağı bütün boyutlara ve evrene sahipti. O yüceler yücesi,insana nefes almayı,yemek yemeği,üretmeyi ve şayet onun şanslı kullarındansak bazı görevleri bahşetmişti. Ve onun görevi yeni kurbanı Dilhun İpekteni Tanrıya teslim etmekti...

BEBEK BEDENİNİ TANRIÇA HEKATE'YE EV YAPAN ANBER VE ONU KANLI AY DA KURBAN EDECEK OLAN İBLİS ARES SALANMİR'İN KANLI HİKAYESİ.... ****** Eşsiz zihni gözlerinin görüp görebileceği en güzel güzellikle parçalanırken savaş tanrısının ismini taşıyan ruhunun sancıyan kalbi en derin arzusunu buldu. Ve arzu fısıldadı, ''savaşlar ve yıkımlar için en güzel sebep imkansız bir aşkın kanlı büyüsüdür.'' #YUNAN 1. (05.05.21)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."