Bilim Kurgu | Romantik | Her şey üç buçuk yıl önce Güney Afrika'da başladı. Güney Afrika'da Tabari adında elli iki yaşındaki bir teyzenin vücudundaki tüm kıllar döküldü. Bir hafta içerisinde gözleri görmez oldu ve tuhaf davranmaya başladı. Bir haftanın sonunda kendini kaybedip etrafındaki insanları onunla göz teması kurması için zorlamaya başladı. Onunla en az yedi saniye göz teması kuran kişilerde de aynı belirtiler görüldüğünde ilk yayılma başlamış oldu. Bunun ne olduğunu bilen bir kişi bile olmadı, hiçbir bilim insanı bu virüsün nereden geldiğini açıklayamadı. Ve YEDİ SANİYE VİRÜSÜ yayılmaya devam ederken ben hayatta kalanların alındığı Kamp 54'te, ölümü bekleyen sözde nişanlım ve dostlarımla beraber, kampa yeni gelen kişinin gizemini çözmeye çalışıyordum. Onun doğru olduğu bilinen tek adı Kapanın Sahibi'ydi ve gelişiyle her şeyin düzenini bozmuştu. Onunla ne kadar ters düşsek de çok yakında birbirimizin kaderini değiştireceğimizi bilmiyorduk. ❝ ❞ "Keşke bu şekilde tanışmasaydık Kapanın Sahibi." Yutkundu, kısılan göz kapaklarının üstündeki kaşları hafifçe çatıldı. Gözüme kızgın değil de acı çekiyor gibi gözüküyordu. Keşkeler hiçbir işe yaramazdı ki. Bizi üzmekten başka. "Yan yana olan iki kişi, ya birbirine iyi gelir ya da birbirini ölümüne götürürmüş." Başımı iki yana salladım, "Biz ikisini aynı anda yapıyoruz ama." dediğimde dudakları gergince kıvrıldı. "Seninle ikisine de var olan birini bulmak zordur..." Yanağımı seven parmağı durdu. Bakışları, içime işleyen sözcükleri bana en başından fısıldıyordu. "Sen buldun." "Sen de buldun." ❝ ❞

KARA KİRAZ SERİSİNİN BİRİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ +18 Şiddet, işkence içeren sahneler vardır! ∆∆∆ Dila Milat! Beş senedir babasının sonunu getirecek kasayı sakladığı için esir tutulduğu hücreden öleceğini düşündüğü gün mucizevi bir şekilde kaçar. Vücudu yara bere içinde iken evinden arkasına bile bakmadan kaçmıştır. Beş sene önce babası tarafından öldürülen sevgilisi Murat sayesinde ayakta kalan Dila, hayatın nasıl ilerlediğini, en basit eşyaları bile esir tutulduğu süre boyunca unutmuş bir kadın. Nereye gittiğini bilemeden yeni bir hayata doğru adımlarken kader ördüğü ağlarını genç kadına gösterir. Karşısına eşsiz bir aile ve Miraç Karadağ çıkar. Babasını yok etmek için girdiği hayat mücadelesinde yanında bu insanlar olacağından habersiz bir hikaye başlar.

KARA KİRAZ SERİSİNİN İKİNCİ KİTABIDIR. ∆∆∆ ~ Kadın bir okyanustu. Adam ise ona muhtaç kuru bir toprak. Toprak okyanusuna küstü. Okyanus, güneşin kendisini ısıtmasını ve yavaş yavaş yok etmesini istedi. Okyanus öldü, onu öldürdüler. Toprak intihar etti, en büyük ihanetini okyanusuna yaptı. Dila Karadağ! Yok sayılan, acıların cehenneminde ruhunun külleri bile bırakılmayan yaralı kadın... Yaşadıkları onu öldürmek istedi. Kaderi, iri parmaklarını kadının boynuna sardı ama o dayandı. Dila, yeniden ayağa kalktı. Dila, yine savaşacaktı. Onu dipsiz kuyudan çıkartan kişi ise bambaşka biriydi. Yepyeni bir intikam planının temellerini atan Dila, bu sefer intikam yolunda tek başına olacağının yeminini etmişti. Bu yol aydınlık değildi, Dila'ya ışık tutan yoktu. Bu yolu korkusuzca yürüyebilecek tek insan ise Dila'dan başkası değildi. Herkes yara bere içinde hayatta kalmaya çalışırken kader yine uğursuz ağlarını Dila ve Miraç'a mı saracaktı yoksa birbirinden uzaktayken kalpleri üşüyen bu ikiliye ördüğü ağlarla bir yorgan mı olacaktı? Kaderin bu seferki hamlesi neydi?

07.04.2020 Geçmişi ardımda bırakıp önümü döndüğümde bile karşıma geçmişim çıkıyordu. Tüm yönlerim artık birbirine karışıyordu ve ben doğru yönün neresi olduğuna bir türlü karar veremiyordum. Etrafımda bir fırtına vardı. Beni oradan oraya savurup gücümü azaltıyordu. Bir sokağın ortasında gece göğsümün üstüne çökmüşken rüzgâr yüzüme çarpıyordu. Yan yana dizili evlerin bazılarının ışıkları açıktı. Sokakta evler, arabalar varken bile sokak terk edilmiş gibi duruyordu. Gece sokağın üzerinden çekilmişti ama güneş bu sokağı çok önceden terk etmişti. Karanlık hep buradaydı. Karanlık benim olduğum yeri esir alırdı. Gözlerime bakmazdı, gözlerimi hapsederdi. Kulaklarımı tıkamazdı, sesleri duymamı isterdi. Elimi ve kollarımı bağlamazdı; hareket edip bir yerlere çarpmamı keyifle izlerdi. Karanlık her zaman o adamın bedenine bürünürdü. Bana bakar, beni görür, beni arar ve beni her zaman bulurdu. Konu o oldukça dünya gerçekten de küçülürdü. Tüm ihtimaller yanar, yok olur ve onun kötülükleriyle tekrardan var olurdu. Sanki beni herkesin gördüğü bir yerde öldürse, dudaklarından adım nefretle dökülse, ellerinde kanım olsa ve gözlerinde nefes alırkenki son görüntüm belirse bile bir şekilde herkesi, kendisinin masum olduğuna inandırabilirdi. Ölmekten korkarken, bir ihtimal uğruna her şeyi hiçe sayarken, o kadar kötülüğün içinde onu tanıdım. Bana gülümsedi, beni gülümsetti, bana sarıldı ve göğsünde uyumama izin verdi. Uykularımı kaçıran korkularımın içinde bana uyumayı öğretti. Kötü olma ihtimalini her yüzüne vurduğumda beni anlayışla karşıladı. Tenim tenine değdi, benden alınan birkaç saati avuçlarımın içine koydu ve elleriyle ellerimi korudu. Cümleler dudaklarımdan dökülemedi ama o gözlerini kapatıp beni hep dinledi. ⌛ Tüm hakları saklıdır.

"Hiçbir yenilgi böylesine görkemli, hiçbir zafer böylesine acınası olmamıştır!"

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.

"Soyun!" "Ne?" Yaşlı adam oturduğu masada kaşlarını çatmıştı ki yanındaki kadın tebessüm ederek bana döndü. "Sadece hırkanı çıkar ve bize sol kolunu göster." Tedirginlik içinde onlara baktığımda uzun bir masada oturan toplam on kişi görmüştüm. Ben kapıya yakın bir yerde duruyordum ve yanımda benimle aynı yaşta olan altı çocuk daha vardı. Sağımdaki kızın sol kolundaki yarasa damgasını gördüğümde sertçe yutkundum. Aynı damgadan benimde kolumda vardı. "Neyi bekliyorsun?" Bu soğuk ses yaşlı adamın sağ tarafında oturan kişiden gelmişti. Başını önündeki dosyadan hiç kaldırmadığı için yüzünü iyi göremiyorum. Hırkamı çıkardığımda benimle aynı hizada duran çocuklar koluma baktı. "Sende Yarasalardan birisin." Yaşlı adamın sesi huzursuz çıkmıştı. "Nasıl damgalandığını hatırlıyor musun?" Yine o adam konuşmuştu ve hâlâ başı önündeki dosyadaydı. İyi hatırlıyordum. "Hayır." Onlara güvenmiyorum. Cevabım ile kalem tutan eli hareketsiz kalmış fakat başını kaldırmamıştı. "Artık bizi neden buraya getirdiğinizi açıklayacak mısınız?" Yanımdaki çocuklardan biri konuşmuştu. Yaşlı adam sıkıntıyla bir nefes alarak bizlere baktı. "Aslında hepiniz aynı çocuk yurdunda bir zamanlar kaldınız. Peşinde olduğumuz biri var ve o yurttaki otuz çocuğu damgaladı. Şimdi yeniden ortaya çıktı ve Yarasaları bulup hepsini öldürüyor." Sanırım Yarasalar biz oluyorduk. "Bizimle işbirliği yapmak zorundasınız, tabii yaşamak istiyorsanız?" Masadakilere döndü. "Herkes kendi eğiteceği çocuğu seçsin. Unutmayın seçeceğiniz çaylaktan siz sorumlusunuz." Burada neler olduğunu anlamıyorum. Masadakiler bizi incelerken o başını hiç kaldırmayan adamın sesini duydum. "Gözlüklü kızı ben eğiteceğim." Burada gözlük takan sadece bendim.

Bir doğum lekesi, dört Zamancı... September'ın hayattan bir beklentisi yoktu. Zaten sosyal bir hayatı da yoktu. Tek arkadaşı olan Essie dışında tüm günü kitap okuyarak, müzik dinleyerek geçirebilirdi. Ama her şey bir günde değişti. ******** Günün 25. saatinde, "Kara Delik" adını verdikleri paralel evrende iki boyut arasındaki kapıyı koruyorlar. ONLAR, ZAMANCILAR... ********** HİKAYEM REKLAM PANOSU DEĞİLDİR. BOŞUNA YAZMAYIN SİLİYORUM. ☆ ZAMANCILAR ADINDAKİ İLK VE TEK HİKAYEDİR.

Siyahla beyaz çarpıştı ansızın bir gece. Gölgeleri eridi aynı o gece. Kül oldular birbirlerinde. Siyah gebe kaldı ışıltılı yıldızlardan birine. Yıldız doğdu, gri oldu. Yıldız, gözlerinin harelerine ulaşmış bir zevkle gülümsedi. Kendi gibi iki parıltı ekledi ufkuna. Sonra ölüm koktu boynunda. Yıldız, parçalandı kalan boşluğunda. Siyahla beyazın uğruna kül olduğu değildi artık. Parçalanmış, bir yangının, bir damla kanın yuttuğu bir yıldız neyse o da o kadardı işte. Bir kristal. Çürük Kristal. • • • - Bu isimle yazılmış ilk hikâyedir.

''Adın ne?'' ''Ceylan yazıyor dosyada'' ''Onu demiyorum kızım gerçek adın ne?'' ''Gerçek adım yok benim kodum var 512'' ''Hey Allahım, robot musun kızım sen ne kodu ne numarası, iyi Ceylan fazla bile sana '' Söylene söylene arabadan çıktı. Sabırlı olmalıydım. Sadece biraz sabır. Ama karşımda ukala ukala konuşup şu düştüğümüz durumun acısını benden çıkartıyordu. --------- Ajanlıktan askerliğe uzanan engebeli bir yolculuk. Ajandan Bordo olur mu? Peki ya bu bir kadınsa? Gerçek kişi ya da kişilerle alakası yoktur. Tamamen hayal gücüdür. Hepsi yazarın kendi görüşlerinden oluşmuştur.