- czarną kawę. "juliusz dołączył do ich klasy, adam był do niego źle nastawiony co niebywale śmieszyło fryderyka. cyprian rzadko bywał w szkole, a ferenc, ferenc miał po prostu ich dosyć." slowackiewicz modern au

❝Na Odyna, Juliusz, czy ty naprawdę musisz być taki wkurzający?❞ ~*~ Juliusz Słowacki jest przegrywem i doskonale zdaje sobie z tego sprawę, Adam Mickiewicz nie radzi sobie w roli nauczyciela, ani właściwie w żadnej innej roli, przede wszystkim natomiast rzadko łączy fakty. Do tego dochodzi mieszanka wybuchowa złożona z problematycznej grupy licealistów, kilkoro dorosłych, którzy zachowaniem przypominają przedszkolaków, jeden były kryminalista i jeden ojczym, który lubi nabijać się z humanistów, a wszystko to odbywa się w towarzystwie nieprzespanych nocy, dram o nic, załamywania nad społeczeństwem i zdecydowanie zbyt dużej ilości kawy. ~*~ Zakończone, a legendy głoszą, że kiedyś pojawi się korekta. Zero akuratności historycznej, ale to w końcu au, slowburn na gigantyczną skalę, a na końcu każdego rozdziału moje narzekanie na to, jak bardzo nienawidzę tej książki.

Adam nadużywał słowa "cholera". Juliusz papierosów. Zygmunt nie wiedział, co ze sobą zrobić, a Fryderyk przysiągł, że już nie zagra na fortepianie. Cyprian mógł jedynie być dozgonnie wdzięczny niebiosom, że poznał ich tak późno. *** Za okładkę dziękuję cudownej @art-gurl.

Papierosy, przyjaciele i szkoła - a to okraszone nutą upoetycznienia - to całe życie szesnastoletniego Juliusza Słowackiego, nowo upieczonego ucznia pierwszej klasy licealnej. A wszystko zostaje zaburzone przez pewnego Adama Mickiewicza, człowieka wręcz obrzydliwie nie do wytrzymania. Dźwięki pianina to prawdziwe piękno godne podziwu, jednak wybitnym jest zobaczyć piękno w drugim człowieku. To zdarza się Fryderykowi Chopinowi, gdy spotyka na swojej drodze wybitnego Węgra - Franca Liszta - i pierwszy raz udaje mu się spojrzeć w głąb jego zamkniętej duszy.