Ay kızıla boyandığında , gecenin laneti boynuna dolandı. O, fıslıltıları duyandı. O, gecenin kollarında uyuyandı. Kan siyahtı, kırmızıydı. Zehirliydi topraklar, Zaman varoluştu, zaman yokoluştu, Ve kan aktı aşığın dudaklarından...

Özgün Ulusoy, benim mitolojimde ölümün vücut bulmuş haliydi. İnsandaki tüm yıkıcı, öldürücü dürtüleri temsil ediyordu. Ben ise, fahişelik yapan bedenime aldanıp başkalarının ruhundaki masumiyeti göremeyecek kadar kör bir kadındım. "Aşk," Gözlerini denizden ayırdı ve yüzümün her santimini inceledikten sonra gözlerimin derinliklerine baktı. "Tıpkı bir zehirli sarmaşık gibi insanı öldürür ufaklığım."