Bir mevsim daha gecti omrumden. Gunlerce dönüşünü bekledi o mevsim de digerleri gibi. Baktı gelmeyeceksin yerini başkasina teslim edip yitti. Eskidi anilarim, gecmisimin tozlu raflarindan çıkarıp çıkarıp okudugum icin. Ve küstü bana gülüşlerim seni yad edip agladigim icin. Ben hala sana üşüyorum için için. Doneceksen don. Kışımı yakma!

Onları öyle görmek güzeldi. Bu mutluluğu bozmaya hakkım yoktu. Zaten ben en zayıf halka, aralarına tesadüf eseri katılan... En iyisi artık gitmekti.

Çocuk uzanıp minik kızın gözlerinden akan yaşı küçük elleriyle sildi ve yanağına bir öpücük kondurup hızlıca geri çekildi. Geçen gün bunu terasta yine yaptığında yanakları hemen yanmaya başlamıştı. Hatırlayınca tekrar gülümsedi. “Geleceğim uğur böceği.”

Hazan ve Hakan… Hayatın acımasız pençesine takılmış iki kardeş… Et ve tırnak gibiydi ikisi. Birbirlerinden bir an olsun ayrılmazlardı. Ancak zamanla, büyüdükçe araya bambaşka bir engel girdi: Uyuşturucu… Bu beyaz illet insanı her geçen gün ruhunu esir alırken hiçbir şey gelmiyordu elinden Hazan'ın. Gün geçtikçe ismi siliniyordu bu yaşamdan. Ancak Hakan'ın başına gelenlerden sonra tekrardan yazdı baş harflerini inadına hayata. Fedakarlık kalbinde gün geçtikçe köpürdü, yerini yasak duygulara bıraktı. Araf'tayken Cennet'te, Cennet'teyken Cehennem'de buluverdi kendini. Ve bunun sebebi; kaybolduğu o safir mavisi gözlerin sahibiydi. Hazan, kardeşini kurtarmak için girdiği bu yolda hiç beklemediği durumlarla karşılaşacaktı. Ufukta bambaşka duygular belirirken belki de geçmişindeki acıları bir başkasının karanlığında silebilecekti. Bu amansız oyunda beyaz siyaha mı bulanacaktı? Yoksa siyah beyazla mı bulaşacaktı? Peki, beyazın yanında siyaha yer var mıydı? Raflarda Yerini Aldı!

Güclü , hırçın , asi Selin...Tek istedigi kendi dünyasinda ferah ve lüks icinde özgürce yasamak..Onu korumak,değiştirmek isteyen ve bu uğurda bir oyun oynayan büyükbaba...Oyun ise yakisikli korumamiz.. Ozgur kizimiz korumaya alisabilecek mi? Yoksa aşik mi olacak? Yoksa nefret mi edecek? Her ikisi de olmasin :)...

Hayat her zaman normal temposuyla ilerlemiyordu. İnişler ve çıkışlar hiç beklemediğiniz bir anda hiç beklemediğiniz mekanlarda gerçekleşiyordu.Her zaman hayata basit bakan insanlardan olmuştum.Doğup,büyüyüp,ölecektik. En azından hayatımın belirli bir anına kadar böyle düşünmüştüm. Fakat sonra yıllardır doğru bildiğim şeylerin koskoca bir yalandan ibaret olduğunu gördüm. Dipsiz bir kuyuda saf aydınlık bir ışık arıyordum. Deniz mavisi ışığı gözlerime vuran güneşi bulamıyordum. Karanlık bir geceye sıkışıp kalmıştım. Yapabilecek miydim? Tüm bu olanlar bir gün bitecek miydi? Kaldırabilecek miydim bunca şeyi? Güneşin ısıtan rengi aydınlatacak mıydı gözlerimi? Bilmiyordum… ‘’Onu tanıdığını zannediyorsun, Azura. Yanılıyorsun!’’