Boş kalan son sayfa dolmadan, kibritler yere saçılmadan, yanan son mum sönmeden, bu yabancı duman her yanımızı sarmadan ve onlar beni bulmadan bul beni...

Genç bir kadın ve ellerine kayan minicik yavrular. O bir doktor o bir dost o bir anne. O bir sevda kuşu. Hepsi bu kitapta o bir ceninde onu o güzel şefkatli kadını yaşayın... (iyi okumalar)

İlk cinayetimi Karakoza'nın sokaklarında işledim, diğer birçok fedai gibi. Ölümü, öldürmeyi, yakmayı, yıkmayı biz bu şehirde öğrendik. Sonra bu şehrin bizi dönüştürdüğü şeyi görünce kaçmak için fırsat kolladık. Fakat şimdi geri döndük. Eskiden, vurmamızı istedikleri hedeflere çevirirdik namluyu, ancak şimdi bize vur emri verenlere nişan alıyoruz. Ben Feza, bir şeyler biliyorum. Kazançlarımın kayıplarıma bağlandığı ve madalyonun her iki yüzüne de tanıklık yapan bir şehir... Zehri tadanı, en az tattıran kadar zehirleyen bir zehir... Ve bu şehrin güzüne karşı tebessümü sımsıcak bir palto gibi sarmalayan bir adam, Hamza... Benim tüm hikâyem bu. Ancak bu şehirde daha fazlası var.

Bekir. Eski sevda demeye çok utandığım, her gün Allah' a ona inandığım günlerden dolayı beni affetmesi için yalvarmama sebep olan bu kömür gözlü genç adam. Şimdi yine yanımdaydı. Onu dinlememi istiyordu. Anlatacak neyi vardı ki? Biz yıllar önce o yağmurlu günde konuşacağımız her şeyi gözyaşlarımla dökmedik mi? 'GİT' demedi mi bana? Canımı feci halde acıtmadı mı? Daha neyim kaldı ki o acıdan sonra. Ne istiyorsun benden? O masum duygulara sahip saf genç kız değildim artık. Duygularımı toprağa gömdüm yoluma gittim. Zaten öyle olmasını o istemişti. O istemese gidemezdim ki. Bırakamazdım. Kendime bile itiraf edemediğim ama Rabb' imin bildiği o özel masum duygularım vardı. Hislerim dolu doluydu ona karşı. Daha ne olsun ki? Ben o hissettiğim her kalbimdeki çarpıntıdan dolayı en küçük zerresine kadar her gece namazlarımda af diledim. Hiç konuşmadan yürüdük dakikalarca. Sessiz sakin bir yer bulmuş gibi bir edayla otururken bir banka "Bismillahirrahmanirrahim..." dedi. Bekir. Bunu diyen sen miydin gerçekten? Kulaklarım yanlış mı duymuştu yoksa. İnanamadım. Gözleri dolu doluydu. - Tuana beni affet! Dedi ve gözlerinden yaşlar süzüldü. Bu gerçek miydi yoksa ben hayal mi görüyordum.

Genç ve acemi bir avukat... Geçmişin bilinmezlerini ortaya döken bir dava... Aşk çıkmazları... Kahkahalar ve gözyaşları... Sürprizler ve daha büyük sürprizler... Huzurun, Mutluluğun ve güvenin rengi... Mavi...

Eva Johnson sıradan bir lise öğrencisi iken bir anda anlam veremediği olaylarla karşılaşır. Yazıları okuyamaması ve eşyaların ona doğru uçması ile kafayı yediğini düşünür. Fakat bir gün bir genç karşısına çıkar ve kendisinin yalnız olmadığını söyler. Eva kendisi gibi özel yeteneklere sahip gençlerin bulunduğu bir akademiye taşınır ve burada ise hiç beklenmedik yeteneklerini keşfeder. Aslında bu yeteneklerinin onu sonunu getireceğinden habersizdir. 7 seçilmişin var olması gerekirken kendisi 8. olarak aralarına katılır. Peki bu onun için neleri beraberinde getirir? İşte sizlere bunu anlatan sürükleyici bir hikayeye davet ediyorum. Şimdiden keyifli okumalar... *Kitabın devamı ile birleşik olduğundan bölüm sayısı fazladır* Temmuz ayı boyunca Bilim Kurgu #7 - #10 Ağustos ayı boyunca Bilim Kurgu #5 Eylül ayı boyunca Bilim Kurgu #1 © Tüm hakları saklıdır © PERVİN ÇALIŞKAN

"Sen bir tırtılsın" dedi bana. "...ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum." Ardından bir kez daha gülümsedi. Yemin ederim ki o gülümsemenin yerine bana bir tokat atmasını isterdim. Kelimelerin, acısına bulanıp gülümsemesinin altında sessiz sedasız ezilişini hissettim. Bilmediği bir şey vardı; ben, bilmediğimi sandığı o cümlenin devamını biliyordum, bunu onun satırlarında okumuştum. Sen bir tırtılsın, ben senin kelebeğe dönüşünü izliyorum... ve sonra kendi kanatların parçalayışını. Arsıl Alaz işte buydu, zihnimin dolunayı. Düşüncelerimi, her yanıma nüfuz eden karanlığın ıstırabından arındırıp ışığını avuçlarıma bırakan adam, o bunu hak etmiyor. Bense, kurak bir toprağa düşmüş küçük bir su damlasıyım. O toprağı yeşil vadilere dönüştüremem, dev bir nehrin çağlamasını sağlayamam. Düştüğüm toprak beni içine çekene kadar bir yanımı güneşin sıcağına feda edebilecek kadar güçlüyüm yalnızca. Yine de aldığım nefesin bile bir gün bana yabancı olacağını hatırlamak istemezdim. Helya ALAZ

Çatık kaşlarının ona nasıl bir hava kattığından habersizdi. Sinirli? Korkunç? Belki de her ikisi fakat bu bile yüzünün güzelliğini gölgeleyemiyordu. Düşüncelerimi, dişlerini sıkarak söylediği kelimeler böldü, "Benden uzak dur." Sol omzumda topladığım saçlarımı serbest bırakırken, attığım şiddetli kahkahayı bastıramadım. Gururuma dokunmuş muydu? Biraz. Pes edecek miydim? Hayır. Ben bir kızdım, o ise erkek. Ve kesinlikle yanlış replikleri paylaşıyorduk. "Bunu, benim söylemem gerekmez miydi?"