"Geç kaldın, Ilgın." Başımı kaldırıp ona bakmaya cesaret edemiyorum. Geç kaldığımı biliyorum. Ama ona ne söyleyebilirim ki? "Üzgünüm," diyorum, sesim boğuk çıkıyor. "Bir daha olmaz." Ağır adımlarla odada dolaşıyor, sonra yanıma yaklaşıyor. Elini masanın kenarına dayayıp eğildiğinde nefesini ensemde hissediyorum. "Kural bir," diyor alçak sesle. "Benden özür dilemek yetmez, Ilgın." "kural iki,"diyor eli çenemi tutarak başımı kaldırıyor. Gözlerinin içine bakmak zorunda kalıyorum. "Benim çalışanım değilmişsin gibi davranırsan, ben de patronun değilmişim gibi davranırım." Yutkunuyorum. Bu ne demek? Arlen başını eğiyor, dudakları kulağımın hemen yanında. "Sana cezanı vermemi ister misin, Ilgın?"