Jenna Collins Gizemli Kasaba'ya taşındığında olacaklardan habersizdir. Birçok yeni insan tanıyacaktır. Peki ya tanıdığını sandığı insanlar gerçekte öyle değilse? NOT: HİKAYENİN KİTAP OLMASI SÖZ KONUSU DEĞİLDİR/ OLAMAZ. Başlarda acemi olduğumu biliyorum. İleride bölümleri düzenleyebilirim umarım. İyi okumalar..

ÖNCELİKLE BU KİTAPTA MANTIK YA DA KURAL ARAMAYIN :)) NİLAY : Bak Burak arıyor onunla konuşmam lazım o yüzden kapatıyorum. B: Şu an yalan söylüyorsun Burak'la konuşmayacaksın beni başından atmaya çalışıyorsun. NİLAY: Hayır yalan söylemiyorum hem ben sana niye açıklama yapıyorum ki seni tanımıyorum adını bile bilmiyorum B: Onunla aranda ne var? NİLAY: Sana ne! Bana bak şu an küfür etmemek için zor tutuyorum kendimi, zorlama şansını! NİLAY: Hem seni ilgilendirmez tanımadığım birine herşeyi açıklamak zorunda değilim B : Seni uzaktan seven kişiye bir açıklama yapmayacak mısın? Yani bana. NİLAY: Senin kim olduğunu bile bilmiyorum ki beni sevmen ya da sevmemen pek umurumda değil! B: Sen beni umursamasan da ben buradayım ve sen beni ne kadar zorlarsan zorla sana yazmaya devam edeceğim... (Görüldü) * Başlangıç Tarihi: 08.08.2019 Bitiş Tarihi: 13.05.2021 (Bazı isimler, benzerliklerden dolayı değiştirilmiş, kitap tamamen düzenlenmiştir, düzenlenmeye devam edilmektedir.) ••• Karakterler için kullanılan fotoğraflar Pinterest'ten alınmıştır. Kitaptaki her şey hayal ürünüdür. Gerçeklikle bir bağı yoktur. ***

gerçek hayattan esinlenmiştir

Elleri yüzüme geldiğinde kirpiklerimde dolaşırken garip şekilde hoşuma gidiyordu. Belkide ten çekimiydi bilmiyorum ama kendimi karanlığımdan arınmış gibi hissediyorum. Tek dokunuşuyla. Gözlerimi kapamış sadece dokunuşlarını hissediyordum. Tanımadığım bir kadının. Bir yabancının ellerinde.. "Tanrı sanki hepsini özenle koymuş, tek tek.." dedi kirpiklerimi kastederek. Elleri aşşağıya indiğinde dudaklarımda durdu. "Yunan Tanrı'ları gibi yaratılmışsın. Kusursuzsun." Gözlerimi açmamla kendimi içmiş kadar sersem hissediyordum. O kadar çok içmemiştim bile. Dudaklarımda duran narin ellerini çekmemle sertçe yutkundum. "Uyumamı mı söyleyeceksin?" dedi gülüp. İç çekmemle "Evet." dedim. "Peki ya rahat durmazsam." Dediğiyle bir küfür savurup dudaklarına yapıştım. İkimizde birbirimizi delice öperken elleri boynuma geldi. Benim ellerimse göğsüne geldiğinde sertçe yoğurmaya başladım. Birbiriyle dans eden dudaklarımızın içine dillerimiz girince işin çığrından çıktığını anlamaya başladım. Oysaki çığrından çıkartan şu anda bendim. .. Kitabın tüm hakları Çiçek'imizin minik kalbinde saklı..

Bu solmuş bir papatyanın karanlıkta açma hikayesi bu karanlığın papatya kokulu kıza aşık olma hikayesi bu karanlığın ,karanlığı sevme hikayesi Gökyüzü bile olacakları bilmiyordu acaba dünya olacakları kaldırabilecek miydi aşk düşmüştü bir kere kalbe yanıp küllerinden doğmalarını mı izleyecektik ? Gelecekten kesit : -Mert yapma bırak beni yapamazsın benle benim ruhum ölü sen kendine karanlık diyorsun ama ben karanlıktan da karanlığım gelip senin papatyan olamam yapamam bir sonumuz yok bizim -Rüya ... Ağlama sen her şeyden herkesten farklısın ben senin sayende karanlığı sevdim seni karanlıkta buldum ben sen benim ruhum ölü diyorsun ama senin ölü ruhun bile herkesin ruhundan daha güzel ben senin ölü dediğin ruha aşık oldum .... Hazırsanız başlıyoruz kemerlerinizi bağlayın daha önce yaşamadığınız bir yolculuk sizi bekliyor :)))

Sevgili dostum Ay, "Ranzalar sırtımı acıtıyor. Koğuştan İçeri giremiyor ayın ışığı. Dayanamıyorum artık. Neredesin Ay? Neredesin baba? Gardiyan Işıklarımı kapatma!" Hatırladığım ilk sözlerimdi bunlar maphus hayatımın. Şimdi ise sana son sözlerimi yazıyorum Ay. Hayır! Sana küsmedim. Güneş geceye küser mi hiç? Eğer küsseydi, her gün aydınlanması için Ay' a kendi parçasını verir miydi? Ay parlamak için Güneş'e muhtaç. Güneş ise Ay' a aşık... Biliyor musun Neredeyse 10 yıl oldu aydınlığı görmeyeli. Ama Bir gün elbet gece olacak ve Ay gülümseyecek bana kendi aydınlığıyla. İşte bu yüzden 10 yıldır aralıksız karanlıkta Geceyi bekliyorum. Ama artık beklemekten sıkıldım. Ben artık Ay' ı görmek için beklemeyi değil, Ay' a gitmeyi istiyorum. Seni yanımda istiyorum. Evet ben bir hayalperestim. Bir hayalperest, yolunu yalnız ay ışığında bulabildiğinden cezası şafağı, dünyanın geri kalanından daha önce görmesidir... Hoşçakal Ay. Bir gün kendinle birlikte aydınlığı peşinden getirmen dileğiyle...Bir gün Güneş'ine kavuşman ümidiyle... Güneş ve ay birbirlerine tutkun iki aşık, Biri güne diğeri geceye hasret, İkisi de aydınlatır ruhları; Güneş mutlulukları, Ay ise kararan ruhları. İmkansız mı kavuşmaları, Kimine göre evet, kimine göre hayır! Ay yıldızlardan sorar güneşi, Güneş ise bulutlara danışır, Aşk bu hep göklere yakışır! Güneş ve ay birbirlerine tutkun iki deli, Biri güne diğeri geceye hasret. Hiç bulutla güneş savaşır mı? Güneş parlar, güneş yakar... Bulutsa dokunsan ağlar Hiç Güneşle Ay savaşır mı? Ay doğar, güneş kaçar. Onların yanlızlığına Yer gök ağlar... "BİZ RENGARENK HAYATLARIN RENKLİ ÇOCUKLARI DEĞİLİZ. KARANLIK HAYATIN KADER MAHKUMLARIYIZ. " (Gerçek bir hayat hikayesinden esinlenilmiştir. Kurgulanmıştır...)

Unuttu. Ya da unuttuğunu sandı... Mazi kalbinde kabuk bağlamayan bir yaraydı. O mahallenin, her bir sokağında, her bir köşe başında sayısız hatıra varken ne yarası kabuk bağlayabilirdi ne de onu unutabilirdi... Mahallesini de terk etti unutmak için, yarasına kabuk bağlamak için... •*•*•*•*•*• "Unuttum, ben onu unuttum!" Dedik ya, unuttuğunu sandı. Senelerce ondan uzak kalıp, onu görmeyince ruhu ve kalbi uyuşmuştu. Bu yüzden de onu unuttuğunu, artık onu sevmekten kurtulduğunu sandı. Ama bir gün... Bir gün, hem aldığı mesaj hem de gördüğü kişiyle, uyuşmuş kalbi ve ruhu saklandıkları yerden çıkarak genç kızı afallatmıştı ve kanayan yarası acımasızca ruhunu yere sermişti. Ve şimdi genç kız, kalbiyle amansız bir savaşa girmişti, kazananın kim olacağını asla tahmin etmeden... 20.10.2021 #3-unutmak 08.05.2022 #1-hatıralar İLK YAYIM TARİHİ: 07.01.2021 Kapak @hayalliruzgarlar tarafından hazırlandı🖤💙

İzlerimiz, bunlar bizim kaderimiz ve bizi bırakmayan tek şey kaderlerimizdir. Biz izimizden ibaret değiliz ama izimiz bizden ibaret. Kendimizi buna adadık. Gelecekler, az kaldı... - "Bir karanfil, işte siz oydunuz..." - 07.19 savaş kategorisi #10 Kapak tasarımı: @kairosay

"Saçların uzunmuş.." dedi ama tereddütü epey açıktı adamın. Ama bugün denilenden sonra yanlış anladı kız, adamın bundan rahatsız olduğunu düşündü nedense, daha yeni görüyordu Giray saçının hepsini. Tam olarak olmasa da düğünleri bile olmuşken saçını açmaktan çekinmemesi gerektiğini düşünmüştü, helaldi artık sonuçta... Aynadan onunla göz göze gelince sordu aynı tereddütle, "Keseyim mi yani?" Giray kaşlarını çattı kızın tavrıyla, ilk tanıştıklarında her lafıyla bir kasırga koparacak kadar kesin olan Dilrûba artık her daim kırılgandı.. Artık evli olduklarında, kocası sıfatı taşıdığından mıydı bu tavrı? Bazen düşünüyordu, ona yardım edeyim derken bastırmış, ya da ezmiş miydi hiç? Boyun eğmeye mahkum mu hissettirmişti? Düşündüğüyle kendine olan öfkesini atamadan sordu kıza, "Niye kesecekmişsin?" "Dökülür belki. Aynı odada olacağız ya.." yutkundu, boğazını tazeledi ama sözlerini tazeleyemedi, ne diyecekti ki? Bilemedi Dilrûba.. "Dağılır her yere." Giray rahatsız olurdu belki kendisinden parçaları her yerde görürse.. Onun konuyu açmamasını uzun bir süre aynı odada kalacaklarına yormuştu çünkü.. Gözlerini kızdan ayırmadan yaklaştı Giray. Bakışları onun uzun saçlarını okşasa da eli çekindi, mahrum kaldı bu tatlı zevkten, "Dökülsün.." dedi yumuşakça, Ben toplarım senin ardından.' dedi içinden, 'Bir de saklarım, kimseler göremez, benim mahremim olur..' 'Senin gibi...' Saçlarını tutarak hafifçe tebessüm etti Dilrûba, "Salık gezmem o zaman, fazla dökülmez.." dedi ama saç değildi tam olarak kastettiği. Hayatında bana dair pek bir iz bırakmam, rahatsız, olmazsın diyordu.. Şu akşamdan itibaren herkes biliyordu evli olduklarını... O yüzden sanki iki gün önce değil de şimdi kıyılmış gibiydi nikâhları.. Öyle hissediyordu. "İstediğin gibi gez, nasıl rahat eder, nasıl istersen.."