"Peki sen en çok hangisine binmeyi seviyorsun?" Gülen gözlerimi çarpışan arabada kahkahalarla eğlenen hayat dalımdan çekmiş, yanımdaki varlığını bir an olsun unutturmayan latif bedene çevirmiştim. Sorduğu soru hızlı esen bir rüzgar gibi gelmiş ve giderken de tüm neşemi götürmüştü. Güzel ve keskin görünen yüzü merak ibaresini en derinlerine gömmüştü yine ama biliyordum, merak ediyordu benimle ilgili her şeyi, benim onunla ilgili her şeye olan aç merakım gibi. Bir süre güzel yüzünü yandan izlerken düşündüm sorusunu ama herhangi bir cevap oluşmamıştı zihnimde o yüzden kendime makul bir cevap aramak için lunaparkta gezdirdim bakışlarımı. Ben hangisini severdim? Bilmiyordum. Lakin gözlerim dönüp dolaşıp tekrar ortaki ışıklı atlıkarıncalara ilişti. Buna bir sempatizanlık diyemezdik belki ama atlıkarıncalar her zaman ilgimi çekmişti, her geldiğimde. Bana hayatımı anımsatıyordu atlıkarıncalar. Buruk, acı tebessümümü temsil ediyordu. Üzerinde unutulmuş bir çocukluk ya da bana anımsattığı acılar silsilesi yoktu ama ışıkları sönerken onunla birlikte kaybolmuş; anılar, yarım kalışlar, yaşanmamışlıklar, genç bir çocuğun heyecanının ve umutlarının sönüşünün tiyatral bir gösterisini oynatıyordu benim için. "Sanırım, atlıkarıncalar..." Dedim kararsız yüzümü tekrar ona çevirirken, yandan gördüğüm güzel yüzünde muzip bir tebessüm belirmişti. "Ah güzel çocuk Taehyung." Dedi tebessümünü silmediği yüzüne yavaşça bana çevirirken, "Seni tahmin edebilmek, seni okuyabilmek beni o kadar mesut ediyor ki, buzdan kalbimi eritiyorsun." Sözleri kalbime zarardı, bakışları ruhuma zarardı, varlığı bedenime zarardı. Benim merhemim bana zarardı. "Sana aşkın soft pembesini sunamam belki ama, alevli kırmızısıyla her şeyi unutturacağım." -11.11.2020 -....

"Valente," Jungkook kafasını çevirdi ve gözlerinin temasını kesti. "Bu çok yanlış."

"Ne ölüm ne kalım, ama yine de acıtıyor."

Deus'un yarattığı dünyada özgür düşüncelere yer yoktu. İnsanlar yalnızca Deus'a inanır, ötesini düşünmeyi hayal bile edemezlerdi. Vampirler, insanların kölesi olduğu bu sisteme karşı çıkacak cesareti bulmuşlardı. Elbette bütün evreni yaratan Deus, bu isyanı çıkaranları cezasız bırakmayacaktı. Kim Taehyung, yirmi sekiz yaşında bir editördü. Yalnızca para kazanmaya ve evlat edindiği küçük kızına bakmaya çalışıyordu. Ancak beklenmedik bir anda kendini Deus ve vampirler arasındaki mücadelenin içinde bulmuştu. Bundan kaçmak istese de zamanla vampirler ve insanların yaratılışı hakkındaki korkunç gerçekleri öğrenmeye, daha fazlasını merak etmeye başladı. +18, kan, şiddet, cinsellik ve bazı varoluşsal sancılar içeriyor. Bunları dikkate alarak okuyun lütfen.

"Buldum seni."

"Bu işleri pek anlamam ama Taehyung, sana yemin ederim ki," sağ elini kaldırdı ve hafifçe esmere doğru yaklaştı. Parmaklarını siyah tutamlara daldırdı ve yavaşça sevdi onları. Taehyung, Jeon'un dokunuşlarını hissedebilmek adına bacaklarını birbirine doğru bastırdı ve durduramadığı küçük inlemesiyle beraber başını, saçlarını okşayan ele doğru itti daha fazlasını istercesine. "Sana yemin ederim ki kimseye dokunduğumda bana böyle bakmıyor."

jeon jungkook, kan kırmızısı dudakları ile tüm zamanların en vahşi öpüşen omegası olabilirdi.

"Uyurken gözlerinin kapandığını görmek bile içimi titretirken, sen ameliyattayken ben o filmi nasıl izleyebilirim ki?" -29.05.2019-

Jeon Jungkook, bölgesinin en iyi dedektifi olmayı, ilginin üzerinde olmasını her şeyden çok severdi ama kendisinden sonraki en iyi dedektif olan Kim Taehyung, bu 'her şey' sınırlamasının tek istisnasıydı.

"Bir bahar günü, Kim Taehyung mavi bir düşün hayalini kurdurttu bana. Dallarına, mavi dumanlar tünemiş gibi.."