Hiç vazeçtiğiniz zaman canınızın vazgeçemeyerek daha çok acıyacağını hissettiniz mi? Sevdiğiniz adam üzülmesin diye elinizden gelenin fazlasını yaptığınız oldu mu? Sevdiğiniz adam için tehlike falan dinlemeyip her şeyi göze aldığınız oldu mu? Sevdiğiniz adam zarar görmesin diye sabahlara kadar sessizce ağladığınız,nefessiz kaldığınız oldu mu hıçkırıklarınızı yutmaktan..Gözleriniz yandı mı peki? Sevdiğiniz adamın ağzından çıkacak tek bir sese bile muhtaç oldunuz mu? Sevdiniz mi hiç peki taparcasına... Ben sevdim...Belkide bu yüzden kaybettim.. 20 yıl oldu...20 yıl boyunca onunla büyüdüm ben..Herkesden önce her şeyi o öğrendi...Hatta benden bile önce öğrendi beni...Bana o tanıttı kendimi...Ama şuan bulunduğumuz durum...20 yıl boyunca yanan ateşimizin resmi kanıtıydı..Umrumda mı?Hayır. Şuan tek istediğim ona dokunup onu hissetmek..Beni hissetmesi...Sabah kokusunda uyanmak....Annem ve Haluk şuan düşüneceğim en son şeydi.. Aklıma gelen tek şey birazdan yaşanacaklardı.......

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

"Sen kendini ne sanıyorsun kimsin sen de yapma dediğim şeyi yapıyorsun. Naptım lan sana da benden nefret ediyosun.Ben olmasaydım çoktan ölmüştün. Sırf seni korumak için herkesi karşıma aldım. Hiç bişey bilmiyosun kalkıp burda bana bağırıyosun bana bağırmak yerine git annene babana hesap sor seni daha 2 yaşındayken sokağa bıraktılar seni ölüme terk ettiler. Ama ben,sırf sen ölme hayallerin var biraz daha yaşa diye bütün düşmanlarıma seni , benimsin diye tanıttım. Kimse cesaret edemedi sana zarar vermeye aylarca sen fark etmesende yanında adamlarım vardı. Körsün sen kör seni korumaya çalıştığımı göremiyosun.Sınırlarımı zorluyosun yeter küçüğüm canım acıyor . Şimdi kararını ver ! Yaşamak mı istiyorsun ölmek mi?" Roman #1 (07.07.2020) Karışık #1 (16.08.2020)

Öpüşü beni darmaduman edebilecek, yok edebilecek, lezzetli bir azabı verebilecek şeydi. Bir ateş yandığında, yakar. Yakarsa kül ederdi, yok ederdi. Oysa o, Tanrı'nın ateşiydi. Onun ateşiyle var oluyordum. "İstemem, istemiyorum.Durma, et."dedim nefes nefese, sesim boğuktu.Dudaklarına doğru uzandım aceleyle,benim nefesim oydu"Seni istiyorum Karan,seni."Göğsüm gibi inip kalkan göğsüm taş kadar sert göğsüne değiyordu." Karan!" Dudaklarıma yıllara sürebilecek, yaşam verebilecek tek şey onun dudaklarıydı. Sonsuz bir büyüydü, sıcak bir şifaydı. Göz kapaklarım gölgesini ve varlığını kaldıramayıp kapandı. İri elini karnımla özel bölgem arasında hissettim sözüm bitmeden, bedenimden bir ürperti geçti, yanarken bir an sonra dudakları dudaklarımdan koptu."Şuan sana sahip olabilmek için kurşuna dizilebilirim."Dudaklarımı öpen dudakları ile öpüşüne kapıldım."Allah şahidim dizilebilirim." Kayıp dosyalar. Akıl zorlayan bir güç. Ve imkansızın ötesinde bir aşk.