* Bir yoktu ve bir vardı o, masalların tersi gibi. Kendi yazdığı masalda, kaynağı öfke olan senfonide dans ediyordu. Gecenin karanlığı altında bir yabancı eşlik etti O'na. Kırmızının şehvetle sunulduğu dans kızıştı. Senfoni çığlıklara, kalpler taşa, Dokunuşlar aleve, kadın küle dönüştü. Orkestrayı susturacak tek şey, kadının ölümüydü. Ve kadın zaten adamın kollarında bir ölüydü. #2 in Aksiyon. 09.02.16 Wattys2015 kazananı.

Orası öyle bir yer ki Sevinçlerim, hayallerim, isteklerim hepsi orda "Kursağımda" ***************** Mercan yaşadıkları olaylar karşında kimseye güveni kalmamış olan bir kız. Düğününde karşısına çıkan zarfta gördüğü resimlerden sonra düğünden kaçar. *Korkut Mercana içten içe aşk besleyen bir çocuk. Ama Mercanın dengesiz ve soğuk davranışlarından dolayı bir şey belli etmez. Bu hikayede Mercan düğünden kaçıyor Korkut ise aşktan. *Peki ya Mercan Korkuta güvenebilir miydi? Ya o da her şey gibi Kursağında kalırsa ?

"Bu dünyada neyi en çok istersen o senin imtihanındır."

Hamile olmaktı Lena nın tek suçu. O bir cana kıyamazdı o bir cani değildi Bir bebeği tek başına büyütmekise onu ürkütüyordu Defalarca o gecenin hiç yaşanmamış olması için dua etti ama gerçekten o gece, o serseri çocuktan hamile kalmıştı peki şimdi ne yapacaktı?

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.

- O zaman seninle bir anlaşma yapalım. - Söyle bakalım. - Madem ikimizde ailelerimizi sinir edeceğiz. - Biraz yardım fena olmaz demeye mi çalışıyorsun? - Kesinlikle. - Olur ama benim bir kuralım var. Merakla kuralının ne olduğunu bekledim. Nefesini suratıma doğru üfleyerek konuştu. - Bana aşık olmayacaksın. - Seni kim ne yapsın be?! Söylediğim cümlenin ne kadar saçma olduğunu biliyordum. Ona aşık olmak istemiyordum. O belaydı. Kalp kırardı. Kalbimin artık kırılmasını istemiyordum. Uzattığı elini sıktım. Artık ortaktık. Havada patlayan hawai fişeklerle dikkatimiz dağıldı. Aşık olmak yoktu. Söz konusu o olunca bu biraz zor olacaktı