TAMAMLANDI Siz: Her şeyi anlarım. Siz: Ulan beni babamın doğurduğunu bile anlarım ama, Siz: Birinin beni dolandırıp, bankamdan sadece 31 TL çekmesini anlayamam. Siz: Hayır yani neden sadece 31? (Görüldü) KİTABIMDA REKLAM YAPAMAZSINIZ! TÜM REKLAM YORUMLARINI SİLİYORUM. HİÇBİR KARAKTERİME KÜFÜR, HAKARET EDEMEZSİNİZ. BU BİR MİZAH KİTABIDIR VE CİDDİYETLE YAZILMAMIŞTIR. Yayınlanma tarihi: 26.03.2022 Bitiş tarihi: 26.07.2022 Tasarım: two_designer #rastgele 1 #para 1 #deli 1 #yarıtexting 1 #kurguolmayan 1 #gerilim 1 #komik 1 #gençkurgu 1 #aşk 2 #hırsız 1 #mutlu 1 #gençkızedebiyatı 1 #sanal 1 #kısahikaye 1 #gençkurgu 1 #yakışıklı 1 #gülme 1

Rüzgar saçlarında dans ederken gözlerimi onun gözlerinden alamıyordum. Çok garipti, sanki daha az önce ondan nefret ediyormuş gibi hissediyordum ama şu an yeşil gözlerine bakarken nefreti hissetmiyordum. "Neden bana öyle bakıyorsun?" Dudakları arasından duman firar ederken bakışlarımı kaçırdım ve montuma sinip iyice küçüldüm. Bu halim onun hoşuna gitmiş gibi garip bir ifadeyle gülümsedi. "Gözlerin çok yeşil." Diyebildim sadece. Çapkın bir gülümsemeyle bana bakarken rüzgar benim saçlarımı da dağıtmış, yüzüme getirmişti. "Evet öyle." Bir anda dudaklarımdan bir kelime kaçtı ve o kelime artık onunla bütünleşti. Tam ona uygundu bu kelime. "Yeşilli." ••• |15.11.2020 Pazar 💚

Ulaş: Hani sen bana ilk mesajında demiştin ya Ulaş: Dizi, film ve kitaplarda herkesin sevdiği yan karakterler gibisin diye Ulaş: O zamanlar bu benim için bir iltifattı Ulaş: Ama şimdi değil Ulaş: Kendime neyi yediremediğimi sormuştun Ulaş: İşte bunu yediremiyorum Ulaş: Ben senin hayatında da bir yan karakter olduğum gerçeğini kendime yediremiyorum

Bir varmış, bir yokmuş; oldukça bilinen rengi bembeyaz, meyveleri kocaman olan bir dut ağacının altında iki aşık otururlarmış. ... Bir varmış, bir yokmuş; dut ağacının o yoğun kıpkırmızı taneleri bir zamanlar kar kadar beyazmış. Rengi ise tuhaf ve oldukça üzücü bir şekilde değişmiş. Buna neden olan şey, iki gencecik aşığın ölümüymüş. 03.03.21 #robin 1. 21.04.21/ 05.09.22 #karadut 1.

Sonbaharın gazabına uğrar ağaçlar, çiçekler. Kışın toparlanamazlar. Kış müsaade etmez onların canlanmasına. Üzerine yağan karlar altında boyunları bükülür çiçeklerin. Biri hariç: kardelen. Kardelene hiçbir kar tanesinin sözü geçmez ve kışın ayazına inat açar kardelen bembeyaz bir şekilde. O kışın üşüten güneşi varya, bir onu yakmaz, üşütmez. Kışa ne kadar baş kaldırsa da narindir, hassastır. Öyle her dokunuşa gelemez ve eğer severse suda da büyür kardelen. Sen her şeye rağmen, bana rağmen, benim kırıcı sözlerime rağmen açtın Kardelen. Beni delip geçtin, ezip geçtin. Baharlarını sildin, güneşini kararttın. Benim için kışa kafa tuttun. Benim yüzümden yıllarca gözyaşları içinde yaşadın sen. Ben yetişemedim sana Kardelen. Ben sana hiç yetişemedim. Ben gelemedim o kış günü kapına, küstürdüm seni güneşe. Bencilce biliyorum, istiyorum yine de. Bir kez olsun güneşe gülmeni. Bir kez olsun bahara kafa tutmanı. Bir kez olsun o gülüşlerinin ilkbaharın ılık ayazına karışmasını. Hercaiyi alt et Kardelen. Onun için sevdiğin ve onun yüzünden düştüğün kar tanelerine rağmen onu alt et ve onun yüzünden bakışlarından mahrum bırakma kışı. Unutma beni kardelen, hercaiyi unutma. Sana yetişemeyen, seni görmeyen, seni fark etmeyen diğer tüm çiçekler gibi, hercaiyi de unutma. Senin için mücadele etmeyen mevsimleri de unutma. Seni sevmeyen hiçbir çiçeği unutma. Yılma; kışa kafa tutmaktan, o ayaza rağmen sıcacık kalmaktan vazgeçme. Üşüme, güneşe küsme, kaçırma bakışlarını ama bekleme. Gelmek istese bile gelemeyecek olan o hercaiyi bekleme. Sana yetişemeyen kör hercaiyi de sakın affetme!

Tüm sanrılarının gölgesinde kendi kendinin celladı olan bir kadın. Esna Ünsal... Silahlar kuşanan, acılarını kucaklayıp bir kalkanla çevreleyen ve en sonunda kalbine konuşlanmış bir bomba ile kendine verdiği zararı imha eden kadın. Bomba İmha Uzmanı Teğmen Esna Ünsal! Siyahlara kuşanıp, karanlığa sığınmışlığıyla acılarına baş kaldıran, dünyanın tüm yükünü bileklerinde taşıyan bir adam. Alp Ateş... Göğüs kafesini kemikten bir hapishaneye dönüştürüp, savaş meydanını göğsünün tam merkezinde yaşatan bir asker. Alp Ateş! ❝Şimdi sen ve ben... Biziz. Tamam mı? Her şeye rağmen. Herkese karşı. Ve sen... Teslim olmak için savaş ilan ettin, öyle mi?❞ ❝Hayır. Omzuna yattığımda savaş istemedim.❞ Her şeye rağmen. Bir düştüler. İki düştüler. Yetmedi, bir kez daha düştüler. Habersizlerdi. Tabutlarını göğüs kafeslerinden kaldırdıklarından bile habersizlerdi. Birileri doğdu. Birileri öldü. Onlar mı? Onlar, sadece nefes aldılar. •

Bilinmeyen: Abimin kankası olmasaydın olmazdı değil mi? Bilinmeyen: Şu kocaman okulda gittin Bilinmeyen: Her yerden sik gibi fırlayan abimi buldun Bilinmeyen: Ve onunla kanka mı oldun Bilinmeyen: Bu mudur yani? Bilinmeyen: Hiç beklemezdim senden Bilinmeyen: Cık cık

5 kişi, 5 farklı insan, 5 farklı beden. Hepside, tek bir amaç için toplandı. Dans! Onlar aşklarını dansa kattılar. Bahar, yeni gittiği okulda bir dans yarışmasına katılır. Orada 4 yeni insan ile karşılaşır. Bu yarışmanın kazananı belli değil mi? "Aşkın, tutkunun ve dansın hikâyesi."

Her gün aynı yalandan ibaret. Gidilen yollar, adımları kesen durak. Kimine ev, kiminin ruhunu sıkıştıran lanetli kale. Büyük şehirdi İstanbul... Uzun yolları, dar sokakları vardı. Hiç bitmez sansan da adımların nerede duracağını bilirdi. Dün suratını unutmaya başladığın karşına çıktığında anlardın büyük şehir olmadığını. Güzel kahkahalar, gizli ağlamalar sığdırırdı şehir. Saklambaç oynansa bulunurdun öylesine. Bir yer vardı, şehirden ayrı bir yer... Kocaman kale gibi bir ev. O eve gireni bulamazdın işte. Yatağın altına kafasını uzatan olmazdı, dışarıda fırtına kopsa çocuğun kafesinde ki depremleri sobeleyemezdi kimse. Acı vericiydi, çok yakardı. Parçalardı ama bilirdin bunu kimse görmeyecekti. Kalkardın, uyurdun , uyanırdın ve sabah gün ışığı gece ki karanlıkla alay edercesine ışıldardı. Alışırdın, düzenbaz düzene. Yalan söyledim.